Çünkü Cumhuriyet, bekleme salonu değil; mücadele alanıdır!

Cumhuriyet’e, demokrasiye, halkın iradesine sahip çıkmaktır. Çünkü bu ülkenin geleceği, bu ülkenin çocukları, laik eğitim, eşit yurttaşlık ve özgür bir yaşam istiyorsa, son kaleye omuz vermek zorundadır.

Unutma… Bu memlekette hâlâ CHP varsa, umut bitmemiştir. Ama bu umut için mücadele şarttır.

Ne ranttan beslenir, ne saraya yaslanır. CHP, halkın vicdanıdır. Bu ülkenin aydınlık yüzüdür.

Bu yüzden bu mücadele kişisel değil; tarihîdir. Bu bir parti mücadelesi değil; Cumhuriyet mücadelesidir. CHP’ye sahip çıkmak, sadece bir partiye değil,

Bakın tekrar söylüyorum: Son kale diyorum. Çünkü eğer bu kale düşerse, geriye savunacak bir değer, sığınacak bir kurum kalmaz. Cumhuriyet’in kazanımları, kademe kademe yok edilirken buna yüksek sesle karşı çıkan, halkın yanında saf tutan yegâne büyük kitle partisidir CHP.

Ama bu tartışmaları yapabilmemizi sağlayan özgürlük ortamının zeminini de yine CHP’nin mücadeleci tarihi ve ilkesel duruşu oluşturur. Bugün CHP varsa, hâlâ bir umut vardır. CHP, bu topraklarda çok partili yaşamın, halk egemenliğinin, hukukun üstünlüğünün son kalesidir.

sosyal devletten, kadın haklarından, eğitimden, sanattan, bilimden söz edebiliyorsak, inanın, bu büyük oranda CHP’nin hâlâ ayakta duruyor olması sayesindedir.

Bazıları çıkıp “CHP de şöyleydi, böyleydi” der. Hataları yok mu? Elbette var.

İşte tam bu noktada, Cumhuriyet Halk Partisi bir partiden fazlası haline gelir. CHP, sadece bir muhalefet partisi değildir. CHP, Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün emaneti, halkın alın teriyle kurduğu Cumhuriyet’in sigortasıdır. Bugün hâlâ bu ülkede laiklikten,

halkın iradesinin çürütülmeye çalışıldığı bir dönemden geçiyor. Bu ülkede hukuk sadece bir araç haline getirilmişse, yargı bağımsızlığı yerle bir edilmişse, medyanın %90’ı susturulmuşsa, biz artık normal bir siyasi atmosferde değiliz demektir.