ยังไงปีนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ
ยังไงปีนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ
ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาผ่านกิ่งไม้ ทุกสิ่งรอบตัวดูเหมือนจะหยุดนิ่งเพื่อเป็นพยานให้กับความรักของทั้งคู่
ที่ไม่ได้เพียงแค่สวยงามจากความสมบูรณ์แบบของกันและกัน แต่จากการยอมรับในสิ่งที่ทั้งคู่เป็น ในป่าวิเศษแห่งนี้ ความสมบูรณ์แบบไม่ได้หมายถึงการไร้ที่ติ แต่คือการเติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย ด้วยหัวใจสองดวงที่เลือกจะเดินเคียงข้างกันไปตลอดชีวิต
ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาผ่านกิ่งไม้ ทุกสิ่งรอบตัวดูเหมือนจะหยุดนิ่งเพื่อเป็นพยานให้กับความรักของทั้งคู่
ที่ไม่ได้เพียงแค่สวยงามจากความสมบูรณ์แบบของกันและกัน แต่จากการยอมรับในสิ่งที่ทั้งคู่เป็น ในป่าวิเศษแห่งนี้ ความสมบูรณ์แบบไม่ได้หมายถึงการไร้ที่ติ แต่คือการเติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย ด้วยหัวใจสองดวงที่เลือกจะเดินเคียงข้างกันไปตลอดชีวิต
วิลยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก
“ถ้าอย่างนั้น เรามาเติมเต็มความไม่สมบูรณ์แบบของกันและกันให้สมบูรณ์แบบกันเถอะ”
วิลยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก
“ถ้าอย่างนั้น เรามาเติมเต็มความไม่สมบูรณ์แบบของกันและกันให้สมบูรณ์แบบกันเถอะ”
“ต่อให้คำสาปนั้นยังอยู่ หรือโชคร้ายจะมาหาเราอีกกี่ครั้ง ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าโชคดีที่สุดในชีวิตของฉันคือการได้รักเธอ”
“ต่อให้คำสาปนั้นยังอยู่ หรือโชคร้ายจะมาหาเราอีกกี่ครั้ง ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าโชคดีที่สุดในชีวิตของฉันคือการได้รักเธอ”
“ฉันเองก็ไม่เคยคิดว่าคนที่สมบูรณ์แบบอย่างคุณจะพูดคำนี้ออกมานะคะ”
“ความสมบูรณ์แบบของฉันไม่มีความหมายเลย ถ้าปราศจากเธอ” วิลตอบกลับ
“ฉันเองก็ไม่เคยคิดว่าคนที่สมบูรณ์แบบอย่างคุณจะพูดคำนี้ออกมานะคะ”
“ความสมบูรณ์แบบของฉันไม่มีความหมายเลย ถ้าปราศจากเธอ” วิลตอบกลับ
“มารีออง” เขาเอ่ยเสียงนุ่มนวล “คนรอบตัวมักมองหาความสมบูรณ์แบบที่ไม่มีอยู่จริง แต่เธอทำให้ฉันเข้าใจว่าความสมบูรณ์แบบนั้นอยู่ในความไม่สมบูรณ์แบบ... เธอไม่ต้องเปลี่ยนอะไรเลย ไม่ต้องสมบูรณ์แบบในสายตาใคร เพราะสำหรับฉัน เธอสมบูรณ์แบบในแบบของเธอเอง”
“มารีออง” เขาเอ่ยเสียงนุ่มนวล “คนรอบตัวมักมองหาความสมบูรณ์แบบที่ไม่มีอยู่จริง แต่เธอทำให้ฉันเข้าใจว่าความสมบูรณ์แบบนั้นอยู่ในความไม่สมบูรณ์แบบ... เธอไม่ต้องเปลี่ยนอะไรเลย ไม่ต้องสมบูรณ์แบบในสายตาใคร เพราะสำหรับฉัน เธอสมบูรณ์แบบในแบบของเธอเอง”
วิล เชนไฮท์ ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ดวงตาสีม่วงของเขาจับจ้องมาที่มารีออง เจ้าสาวผู้มีรอยยิ้มบางใต้ผ้าคลุมหน้า
วิล เชนไฮท์ ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ดวงตาสีม่วงของเขาจับจ้องมาที่มารีออง เจ้าสาวผู้มีรอยยิ้มบางใต้ผ้าคลุมหน้า