(ถ้าชอบแบบนี้ รุ่นพี่ต้องมาหาบ่อยๆนะคะะะะ🥺🥺🥺😭😭😭😭👉👈👉👈👉👈🫶🫶💖💗💕💞💞💕💘)

“ร-เราชอบโชโจมังงะที่สุดเลยครับ!“
เขาพุ่งตัวไปข้างหน้าพร้อมแสดงท่าทางตื่นเต้น เพราะไม่ค่อยเจอใครที่มีความชอบแบบเดียวกันตอนอยู่บ้านเกิด

“ร-รุ่นพี่ก็ชอบเหรอครับ แหะๆ ดีใจจัง”

“ร- รุ่นพี่น่ารักนะครับ พอมาวาดในลายเส้นแบบนี้เราคิดว่ามันเหมาะมากๆเลย…เลยวาดมาให้น่ะครับ…”

“โล่งใจจังเลยครับที่รุ่นพี่ก็ชอบมัน…”

นาโอยูกิแสดงท่าทางเขินอาย

“ด-เดี๋ยวเราวาดให้อีกเยอะๆเลยครับ!”

“ร-เราชอบโชโจมังงะที่สุดเลยครับ!“
เขาพุ่งตัวไปข้างหน้าพร้อมแสดงท่าทางตื่นเต้น เพราะไม่ค่อยเจอใครที่มีความชอบแบบเดียวกันตอนอยู่บ้านเกิด

“ร-รุ่นพี่ก็ชอบเหรอครับ แหะๆ ดีใจจัง”

“ร- รุ่นพี่น่ารักนะครับ พอมาวาดในลายเส้นแบบนี้เราคิดว่ามันเหมาะมากๆเลย…เลยวาดมาให้น่ะครับ…”

“โล่งใจจังเลยครับที่รุ่นพี่ก็ชอบมัน…”

นาโอยูกิแสดงท่าทางเขินอาย

“ด-เดี๋ยวเราวาดให้อีกเยอะๆเลยครับ!”

“วะ- เหวออ!”

นาโอยูกิสะดุ้งโหยงกับต้นเสียงที่มาจากด้านหลัง

“หืม?”
เขาหันหลัง

“อ-อ๊ะ! รุ่นพี่ฟูจิฮาระ! เห้อ รุ่นพี่นี่เอง ตกใจหมดเลย…“

”ค-คือว่า เอ่อ…“
นาโอยูกิพูดตะกุกตะกักพลางหน้าแดง

“ค-คือ อันนี้เราวาดให้ครับ…ไม่แน่ใจว่าจะถูกใจรุ่นพี่รึเปล่า ต-แต่หวังว่าจะชอบนะครับ ถือว่าเป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆจากผมก็ได้…”
เขายื่นรูปสเก็ตที่ทำด้วยดินสอให้อีกฝ่ายด้วยท่าทางเขินอาย

(ถ้ารุ่นพี่ซื้อลูกอมมาคืนเดี๋ยววาดให้อีกฮะ😔❤️‍🩹❤️‍🩹💥💥)

(ลากไปกินข้าวหน้าเนื้อทีนะคะะ😭😭😭🫶🫶🫶💗💓💞)