1. “I don’t like those things that stick out,” said his housekeeper.
“It shall be put away in a pot to-morrow.”
“It looks,” said the housekeeper, “like a spider shamming dead.”

From "The Flowering of the Strange Orchid" by H. G. Wells

1. "The Tell-Tale Heart" ของ Edgar Allan Poe ชอบเรื่องนี้โดยส่วนตัว เพราะเป็นเรื่องกอธิกเรื่องแรกๆที่อ่าน นี่คือเรื่องของคนที่ฆ่าชายแก่คนหนึ่งเพราะดวงตาสีฟ้าซีดของเขา แล้วเรื่องระทึกก็เริ่มขึ้น อาจารย์ที่สอนถามว่า ทำไมเขาถึงฆ่า ความสัมพันธ์ของฆาตกรกับชายแก่คืออะไร ไม่มีความชัดเจน ตีความได้ไม่สิ้นสุด

เราอาจศึกษาให้เห็น pattern ที่ชัดเจนว่า การนำเสนอตัวละครแบบ DID มักจะปรากฏอยู่ในงานประเภทไหน ไอเดียเกี่ยวกับตัวละครนั้นเป็นอย่างไร สะท้อนความสัมพันธ์ในสังคมอย่างไร อะไรแบบนั้น มากกว่าจะมาบอกว่าผิดถูก หลายๆอย่างมันก็เคลมไม่ได้จริงๆว่าอะไรผิดถูก

ภาพเหมารวมเหล่านี้คือความพยายามจัดระเบียบและควบคุมเพื่อทวงอำนาจ จะเห็นได้ว่า การวิจารณ์ตัวละคร DID อย่าง Aurora ไม่ได้วิจารณ์ว่าอาการ DID ของ Aurora มันผิด (เอาจริงๆ เราตรวจสมอง Aurora ไม่ได้นะคะ) แต่วิจารณ์ว่ามันเข้าอีหรอบเดิมๆ แล้วก็สะท้อนอุดมการณ์ที่สร้างตัวละครนี้ขึ้นมา

ปัญหาคือ การสร้างอาการ DID ของ Aurora มันไม่ได้ซับซ้อนอะไร หรือทำให้เราเห็นมิติใหม่ๆของการนำเสนอตัวละครผู้หญิง นอกจากนำเสนอให้เธอเป็นแค่สาวเซ็กซี่กับแม่พระ เป็นคู่ตรงข้ามที่สังคมปิตาปรารถนา ชอบนำมาจัดวางข้างกันเพื่อตอกย้ำปัญหาในการควบคุมผู้หญิงของสังคมปิตาธิปไตยเอง ในแง่ที่ว่าผู้หญิงทุกคนก็มีหลากหลายรูปแบบ ไม่ได้เป็นแค่เซ็กซ์กับแม่ (ผู้เกื้อหนุนค้ำชู) และต่างก็มีทั้งสองด้านอยู่ในตัวเอง

คือแทนที่จะบอกว่าการเหยียดมีปัญหาอะไร เหมารวมอะไร ก็พูดเป็นอย่างเดียวว่า มันไม่จริง กะเทยเขาไม่ทำแบบนี้กัน ซะอย่างงั้น/ เราขอยกตัวอย่างอีกกรณี คือกรณีคนวิจารณ์เรื่อง DID ใน X-Men มีคนเขียน thread ไว้น่าสนใจในทวิต คือนางบอกว่า นางไม่มีปัญหาอะไรที่ Aurora ซึ่งคือตัวละครชาวแคนาดาที่เป็นมนุษย์กลายพันธุ์เนี่ยเป็น DID (Dissociative Identity Disorder)

มันก็สะท้อนว่าปิตาธิปไตยสร้างผู้ชายแท้ให้เปราะบางขึ้นมาเอง เพราะความแท้นั้นปนเปื้อนไม่ได้ อะไรที่ออกจากขนบจึงเป็นภัย และนำมาสู่การยั่วล้อกะเทย (แล้วก็บอกว่ากลัว เกลียด อะไรทั้งนั้น แต่ก็แสดงความหมกมุ่นกับกะเทยอยู่ดี เพราะมัวแต่คิดเรื่องตูดตัวเอง) แต่ในขณะเดียวกัน กะเทยก็ fix ตัวเอง เป็นเจ้าของความจริงชนิดที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง และไม่ให้โอกาสว่าอะไรจะเป็นไปได้บ้าง

นึกถึงเกย์กะเทยสมัยก่อนบางคนที่ออกมาวีนว่า พวกผู้ชายอย่ามาทำท่าปิดตูดเวลาเห็นเกย์กะเทยได้ไหม มันเหยียด แล้วกะเทยกลุ่มนี้บางคนจะบอกว่า มันผิดมากเลย ทำไมถึงคิดว่ากะเทยจะรุก อ้าว แก กะเทยรุกไม่ได้เหรอ คือทำท่าปิดตูดมันก็เหยียดจริง เหยียดและเหมาว่ากะเทยจะคุกคาม เหยียดว่ากะเทยควบคุมความปรารถนาตัวเองไม่ได้ เหยียดว่ากะเทยไม่มี consent

ทำไมเราจะต้องคิดว่าฟิกชั่นทุกเรื่องมาจากคนที่มีตัวจริง เราเอาประวัติศาสตร์มาอ่านเทียบกับเรื่องแล้วให้มันมีบทสนทนากันดีกว่าไหม (เพราะบางทีฟิกชั่นก็ตั้งใจเล่าเรื่องที่ไม่เคยมีใครคิดจะเล่ามาก่อน เพราะมันคือฟิกชั่น มันไม่ใช่เรื่องจริงอยู่แล้ว มันตั้งใจสร้างขึ้นมาให้เล่าได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าทุกเรื่องนั้นถูกต้อง จะเล่าอะไรก็เล่าไปเลย จะโฆษณาชวนเชื่ออะไรก็ทำเลย)