แม้เขาจะเป็นครูสอนวิทยาศาสตร์ แต่เรื่องพวกนี้กลับไม่เคยขัดนักเรียนเลย

"อืม บางทีการเก็บพลังไว้ไม่แสดงออกมาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีนะครับ"

"อย่างน้อยพวกคุณก็ได้ตระหนักถึงการอยู่ร่วมกับผู้อื่นนะครับ ทุกเผ่าพันธุ์ต่างก็ต้องปรับตัว ไม่อย่างงั้นหากแปลกแยกออกไป ใช่ว่าทุกคนจะยอมรับมันได้"

"พลังนั้น.. ผมว่าไว้ใช้ในยามฉุกเฉินคงจะดีที่สุด อาจจะยากหน่อยแต่ก็ต้องลองดูสักตั้งนะ"

"ดีจังเลยนะครับ" ยินดีกับการที่เธอได้อยู่ร่วมห้องกับเพื่อนสนิท

รอยยิ้มของคนผู้เป็นคุณครูประดับไว้บนใบหน้าอย่างอ่อนโยน ก่อนจะถูกถามกลับเขาก็พูดเสียงนุ่มตอบ

"วันแรกก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ นอกจากนักเรียนใหม่ที่เข้ามา"

"บางคนยังคงประหม่าอยู่กับการได้พึ่งขึ้นชั้นปีใหม่"

มิตสึพูดจบก็พลันมองกลีบดอกไม้บานเหนือศีรษะตน

"พอปรับตัวได้ ดอกไม้ก็จะงดงาม" เปรียบเปรยคนเป็นดอกไม้ตรงนี้

มิตสึหันไปทางต้นตอของเสียงด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่ดูอ่อนโยน

"คุณรินโควสวัสดีครับ เปิดเทอมวันแรกเป็นยังไงบ้างครับ" เขาเอียงศีรษะเล็กน้อยเป็นการทักทาย

สายตาเขามองไปยังร่มสีขาวพูดด้วยเสียงนุ่มนวล

"ร่มคันนี้ยังใช้อยู่เหรอครับ ดูแลไว้อย่างดีเลยสินะครับ"

เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มั่นใจจึงพูดเสริมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"คืนนี้ถ้ามีอะไรไม่สะดวก หรือต้องการสอบถามเกี่ยวกับระบบของอพาร์ทเมนท์ สามารถมากดกริ่งที่ห้องผมได้เลยนะครับ"

"ห้อง 301 นะครับ"

พอเห็นว่าอีกฝ่ายโค้งขอบคุณเขาก็มองด้วยสายตาที่ดูอบอุ่น

"ผมก็ต้องขอบคุณเช่นกันครับ ที่เดินคุยเป็นเพื่อนตลอดทาง"

"ถ้ายังไงก็ขอตัวก่อนนะครับ"

เขาโค้งตัวอย่างนอบน้อมแล้วเดินแยกกับเขาขึ้นลิฟต์

มิตสึยกยิ้มเมื่อริวตะเห็นนามบัตรด้วยท่าทางที่สุภาพ เขายกมือมาปิดปากหัวเราะอย่างเอ็นดู

"ครับ..เป็นครูครับ"

"ผมสอนวิทย์อยู่โรงเรียนมัธยมต้นอุเมโนะครับ แอบดีใจนะครับที่คุณดูไม่ออกฮ่ะๆๆ"

คงอาจเพราะว่าครูในสายตาของเขาจะต้องดูดุกว่านี้หรือเปล่า เลยไม่คิดว่าเขาจะเป็นครู

"อ้อ ห้อง 408 เหมือนว่าจะอยู่ด้านในสุดฝั่งขวานะครับ ขึ้นลิฟต์ไปเจอเลยครับไม่หลงแน่นอน"

+

มิตสึหันใบหน้าชี้ไปยังอาคารข้างสูง 5 ชั้น

"นั่นไงครับอพาร์ทเมนท์x"

เขาเดินให้ช้าลงเหมือนตั้งใจว่าจะเดินขึ้นอาคารไปพร้อมกัน

"ถึงแล้วครับ ผมพักอยู่ที่ชั้น 3 ห้อง 301 นะครับ ถ้าคุณไอซาวะมีอะไรสงสัยเกี่ยวกับเมืองนี้ มาได้เลยนะครับ ทุกเมื่อ"

"อันนี้นามบัตรผมครับ^^"

มิตสึยื่นนามบัตรให้ เผยให้รู้ว่าเขาเป็นคุณครูจากม.ต้นอุเมโนะคิซากิ

"จริงๆ ผมก็พูดไทยไม่ค่อยได้หรอกครับ"

มิตสึหัวเราะบางๆ นิ้วเกาแก้ม

"ตอนที่ไปเที่ยวไทยเพื่อนผมช่วยสอนอยู่แค่ไม่กี่คำเองครับ อย่าง'สหวาดดี๊ขาบ','อาร่อยมากขาบ'ประมาณนั้นครับ"

ระหว่างที่พวกเขาเดินมาเรื่อยๆ ก็เริ่มได้ยินเสียงคลื่นกระทบชายหาดกับเสียงรถจากถนนใหญ่ที่ตัดผ่านทะเล

ทางเดินเล็กแคบลงเป็นสัญญาณอันชัดเจนว่าใกล้ถึงอพาร์ทเมนท์แล้ว

+

"แบบนี้นี่เอง ก็เลยมาฝึกงานที่นี่สินะครับ"

แย่แล้ว ลืมคิดไปเลยว่าที่นี่ญี่ปุ่น เอกภาษาไทยจะมาฝึกงานที่นี่ทำไมกันล่ะมิตสึฮิโกะ

เขาพูดกับตัวเองแบบนั้น

มิตสึสะบัดความคิดออกในหัวออก แล้วปั้นหน้ายิ้มตอบกลับเด็กหนุ่มตรงข้าม

"ครับ ผมเคยไปที่ไทยประมาณสองครั้งได้ แล้วผมก็มีเพื่อนที่รู้จักเป็นคนไทยด้วยล่ะครับ"

"คำว่า'น่ารัก'เนี่ย หมายถึง'น่ารัก(คาวาอิ)'สินะครับ"

"แล้วคุณเรียนสาขาอะไรเหรอครับ"

มิตสึยิ้มแย้มถามเขาถึงสาขาของเด็กหนุ่มอีกฝ่ายที่มาฝึกงานในเมืองนี้ ไม่แน่เขาอาจจะช่วยแนะนำอะไรบางอย่างได้

ได้ยินเสียงของคุณ เขาก็หยุดเดินชั่วคราวหันหน้าไปทางอีกฝ่าย แค่คำว่า'น่ารัก'คำเดียวเขาก็รู้เลยว่าภาษาที่คุณพูดเป็นภาษาไทย

"โอ๊ะ? ภาษาไทยนี่นา"

"หรือว่าคุณเรียนเอกภาษาไทยเหรอครับ"

มิตสึถามอย่างใคร่รู้

"อ๋อไม่ต้องหรอก"

เขายกมือขึ้นมาโบกปัดๆ ปฏิเสธถึงน้ำใจนี้

"ฮ่ะ ฮ่ะ ไม่คิดเลยว่าจะมีคนที่ลืมแว่นตาเหมือนกับผมด้วย"

มิตสึหัวเราะบาง ที่เขาพูดมาก็จริงอย่างว่า ตัวเขาเองก็เคยลืมแว่นว่าคาดแว่นไว้บนศีรษะของตน

"แต่ถ้าไม่รีบนอน ระวังจะตื่นสายนะครับ"

เขาพยายามทำภาษากายให้เธอรับรู้ แม้ว่าจะยังไม่ไม่ปฐมนิเทศ แต่สุขภาพร่างกายเขาสำคัญมากนะ

"เดี๋ยวก็จะปฐมนิเทศแล้ว ขอให้โชคดีนะครับ"

ทำมือกัมบัตเตเนะพร้อมใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มประดับ ก่อนจะเข้าไปในห้องคืนเขาก็ได้พูดว่า

"ระวังเป็นหวัดนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ"

มิตสึได้ยินเสียงนั้นมาแต่ไกล เขายกมือขึ้นมาโบกเล็กๆ ว่าสวัสดีครับ เขาผายมือไปยังกีต้าร์เธอและส่งสีหน้าบอกให้เธอช่วยเบาลงไปนิดหน่อย จากนั้นทำมือประกบนอนที่ข้างแก้มอ้วนๆ ของตน

"ทุกคนนอนกันหมดแล้วนะครับ" พูดเบามาก

เขาพายมือมาทางเธออีกรอบ ทำท่าดีดกีต้าร์ก่อนจะทำแขนทั้งสองมาโอบกอดตัวและเขย่าร่างกาย

"ผมรู้ว่าคุณตื่นเต้น" นิ้วชี้ขึ้นฟ้า "ที่จะได้ไปโรงเรียน"

+

"อะ อ้าว.."

มิตสึยกมือขึ้นมาหมายจะบอกว่าอย่าพึ่งไป ไม่ทันไรก็เห็นเขาเดินชนนู่นนี่ในร้านจนได้

เขาเดินตามมาโดยเว้นระยะไว้นิดหน่อย มือเปล่าชี้บนหัวตัวเองก่อนจะพูดบอก

"คือว่าแว่นมันอยู่บนหัวนะฮะ"

พยายามชี้ๆ ย้ำๆ เพื่อบอกเขา

(แก้ไขโรลนะครับ😅)

"ผมคุโรบะ มิตสึฮิโกะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณไอซาวะ"

มิตสึพูดตอบคำแนะนำตัวกับอีกคน

"ฮ่ะๆๆ ก็แบบนี้แหละครับ บางทีแผนที่ในแมพก็ไม่ตรงอะเนอะ"

เขาหัวเราะเล็กๆ ใบหน้าผ่อนคลายและยังคงเดินนำอยู่เนื่องๆ

"มาฝึกงานเหรอครับ แสดงว่าคุณก็เป็นนิสิตปีสามสินะ ได้ฝึกสั้นหรือยาวล่ะครับ?"

ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ในอพาร์ทเมนท์แต่เสียงกีต้าร์ที่ลอยมาตามสายลมนั้นช่างคุ้นเคยเสียเหลือเกิน

มิตสึเปิดประตูระเบียงมองลงไปด้านล่างของอพาร์ทเมนท์ กวาดสายตามองกระแสของลมที่พัดโชยมา เสียงมาจากทางไม้บ้านหลังเล็กๆ ตรงชายหาดที่ไม่ไกลจากอพาร์ทเมนท์มากนัก

"ควรไปบอกเขาดีมั้ยนะ ว่าตอนนี้คนนอนกันหมดแล้ว"

แต่พอมาคิดดูอีกที เสียงกีต้าร์นี้ไม่นานก็หายไปเอง

(มาแล้วครับ ขอโทษที่ช้าครับ)

"หืม? เอ่อ มีอะไรหรือเปล่าครับ"

เขาเห็นอีกฝ่ายจ้องเขม็งใส่เหมือนพอจะเดาได้ว่าคงจะมองเห็นไม่ชัด แล้วแว่นที่คาดไว้บนหัวมันคืออะไรล่ะนั่น เขาลืมเหรอว่าคาดแว่นเอาไว้

(มาแล้วครับ ขออภัยที่ช้า)

มิตสึมองอีกคนสำรวจสัมภาระเหล่านั้นเลยพอจะเดาได้ ว่าเขาคงจะเป็นคนจากที่อื่นไม่ก็มาเที่ยวอย่างแน่นอน

"อพาร์ทเมนต์xเหรอครับ? อ่อผมพักอยู่ที่นี่พอดีเลย"

"เดินไปด้วยกันได้นะครับ"

มิตสึยิ้มแย้มอย่างต้อนรับ เขาเดินนำหนุ่มน้อยจากต่างถิ่นด้วยทางท่าเป็นกันเอง ว่าแล้วก็เริ่มเอ่ยบทสนทนาก่อน

"มาเที่ยวเหรอครับ?"

(ปักนะครับ เดี๋ยวออกไปนั่งฟังเพลงเพราะๆ)

(ขออนุญาตปักคับ)

(ปักไว้ก่อนนะครับ🙌)

(อะ อ้าว (⁠｡⁠•́⁠︿⁠•̀⁠｡⁠))