ตั้งแต่ย้ายมามิคุรุยังไม่เคยเดินเฉียดชายหาดแม้แต่ครั้งเดียว แต่พอมาเห็นใกล้ ๆ ก็อดคิดไม่ได้ว่าควรมาถ่ายรูปที่นี่ซักครั้ง

เธอเหลือบมองไปทางปากทางเข้า คิดว่าถ้าเข้าไปแล้วน่าจัพอคุ้นชินถนนแถวนั้นอยู่บ้าง

"ขอบใจนะที่เดินมาเป็นเพื่อนนะ" แล้วก็ที่ช่วยชีวิตเธอจากการหลงอยู่แถวศาลเจ้า

"แต่นั่นสิ จะได้อยู่ห้องด้วยกันมั้ยนะ? ยังไงปีนี้ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ" มิคุรุยิ้มก่อนจะโบกมือลา

"เทดรซ่าจัー คุณแม่ของเราก็บ่นอยากทานเหมือนกันเลยเริ่มหัดทำอาหารจีนน่ะ" เธอหัวเราะ

สองมือของมิคุรุสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์

"ดีจัง คงได้เจอที่โรงเรียนมั้ยนะ?" เธอพึ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานเลยอยากผูกมิตรกับคนอายุใกล้กันไว้เยอะ ๆ เหมือนกัน

แต่แบบนี้... แปลว่ามีคนรู้ว่าเธอเป็นโอตาคุอีกคนแล้วมั้ยนะ? ไม่หรอก คิดมากน่า บุญแค่ไหนที่อยู่ชั้นปีเดียวกันไม่ได้เผลอเรียกรุ่นพี่ห้วน ๆ

เขาว่ากันว่าผีเห็นผี แม้ไม่เห็นแววตาหลังม่านของเลนส์กระจกที่สะท้อนแสงบนหน้าจอมือถือเธอก็พอมองออก

โอ้ว นายเองก็รสนิยมดีนี่นา มิคุรุยิ้ม

แต่ถ้าพูดเรื่องพวกนี้ที่โรงเรียนมีหวังชีวิตวัยรุ่นของเธอได้พังลงตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียนแน่ ๆ

"งั้นครั้งหน้าก็มาเยี่ยมสิ เทเรซ่าจังกับอุรุรุจังคงไม่ว่าอะไรหรอก" สำหรับมิคุรุแล้วแม่หรือน้องสาวก็ไม่ต่างจากเพื่อนซะเท่าไหร่เลยเรียกด้วยชื่อเล่น หรือไม่ก็เพราะเคยชิน

"อื้ม คุณแม่มาจากที่นั่นล่ะ อาหารจีนที่ไชน่าทาวน์อร่อยมากเลยนะ" แต่ตั้งแต่มาที่นี่ก็หาทานไม่ค่อยได้เท่าไหร่

ถึงจะไม่คุ้นชินเส้นทางแต่เธอก็พอจะเดาได้ว่าย่านมิโดริที่อยู่ใกล้ทะเลคงอยู่ใกล้ ๆ

"ไม่หนาวก็ดีแล้วล่ะช่วงนี้เราเองก็ใกล้จะเปิดเทอมพอดี" พอฉุกคิดได้มิคุรุก็เอ่ยปากถามต่อ

"จริงสิพวกเราน่าจะอายุใกล้กัน เธอเองก็เป็นนักเรียนที่อุเมะโนะคิซากิใช่รึเปล่า? เราอยู่ปี 1 นะ"