“ อ๋า— ไม่ล่ะๆ ”

เธอรีบยกมือขึ้นมาปัดปฏิเสธพร้อมกับรอยยิ้มอย่างไม่ถือสา ก่อนที่รู้ตัวว่าคนตรงหน้าไม่ใช่นักเรียนของโทโมยะสึ

“ โอ้ะ! ชุดแบบนี้ ”
“ มาจากเซย์โจวสินะ! ”

คนผมสีซากุระเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น

“ อยู่ปีไหนละเนี่ย ”
“ มีช่านะ มีช่าแอรอน แวนซ์ ”

ขณะพูดก็ยังคงยกยิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดี

“ อย่างฟุจิยะที่นั่งอยู่ตรงนี้.. อา— ” เมื่อพูดจบก็เว้นช่วงไปครู่หนึ่ง

“ อื้ม! นั่นแหละ อย่าใส่ใจที่พูดไปเมื่อกี้เลยนะ ”

“ ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่ก็ดีสิ แค่เป็นห่วงน่ะ ”

ขณะพูดก็ยกมือขึ้นปัดไปมาอย่างรนราน เผลอทำตัวเว่อร์วังเกินไปรึเปล่านะ..

“ ฉันน่ะ เวลามีเรื่องให้คิดก็มักจะหาที่สงบๆอยู่คนเดียวเหมือนกันนะ ”

“ แต่สุดท้ายก็จะทนอยู่คนเดียวไม่ไหวจนต้องกลับไปหาหม่าม้า ”

“ ถึงจะเป็นเรื่องเล็กแค่ไหนก็ไม่อยากเก็บเอาไว้คนเดียวอยู่ดี ”

“ เพราะถ้าเก็บไว้มากๆมันก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่เข้าสักวัน! ”

ขณะพูดก็พยายามทำไม้ทำมือ

“ แต่ว่า แต่ละคนมีวิธีที่ไม่เหมือนกันใช่มั้ยล่ะ! ”

+

“ หื้ม.. ถ้าลักพาตัวตัวฟุจิยะขึ้นมาจริงๆจะพาไปที่ไหนดีนะ”

เธอเอ่ยแซวพรางทำท่าครุ่นคิดขณะใช้เท้าแกว่งชิงช้าเบาๆ

ก่อนจะหันมาพยักหน้าให้กับประโยคหลัง

“ อื้ม เอาตามนั้นแหละ ”

สิ้นประโยคก็ยกยิ้มให้อีกครั้ง ก่อนจะเบนสายตามองทอดยาวออกไปรอบๆสนามเด็กเล่น

“ สงบดีนะ ”

+

“ แต่ที่ชิฟุยะพูดมาก็ถูก! ” ขณะพูดก็ทำมือไพล่หลังก่อนจะเดินไปนั่งที่ชิงช้าข้างๆที่ยังว่างอยู่

ใช้เท้าแกว่งมันเบาๆเล็กน้อยก่อนจะหันมายกยิ้มกว้างให้รุ่นน้องเช่นทุกครั้ง

“ ถ้างั้นก็อยู่เป็นเพื่อนกันจนกว่าชิฟุยะจะอยากกลับหน่อยสิ ”

เธอหัวเราะออกมาน้อยๆกับคำพูดของรุ่นน้อง

“ หึหึ ใช่แล้ว จริงๆแล้วฉันอันตรายมากเลยล่ะนะ ”

ว่าแล้วก็ยกกำปั้นขึ้นทุบอกตัวเองเบาๆพรางยิ้มยียวน สายตาสีอำพันนั้นลอบมองเขาเล็กน้อย

“ อืม.. มานั่งคนเดียวแบบนี้น่าเป็นห่วงออก ” เธอพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงบางเบา ไม่รู้ว่าคำว่า'เป็นห่วง'ในที่นี้อยู่ในบริบทไหน

+

(เค้ามา! )

“ อุก- ” แรงชนทำให้เด็กสาวเผลออุทานออกมาเบาๆ เธอก้าวเซเล็กน้อย

“ เฮือก— ! ขอโทษนะ! ”

เมื่อเห็นว่ามีของหล่นลงเต็มพื้นเด็กสาวก็รีบก้มไปช่วยเก็บทันที

“ หวังว่าจะไม่มีอะไรพังนะ.. ”

เธอบ่นพึมพำออกมาขณะช่วยเก็บอย่างกระฉับกระเฉง

ก่อนที่จะยกยิ้มอ่อนพรางโบกมือทักทายอย่างอ่อนโยน

“ หนุ่มน้อย ”

“ ทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ดึกๆ ดื่นๆ ล่ะ ”

“ ระวังจะโดนคนไม่ดีมาเจอเข้านะ ”

เธอยกยิ้มขึ้นอีกเล็กน้อยขณะเอ่ยแซว

(เย่! มาคับ)

เป็นอีกครั้งที่เด็กสาวอยู่ซ้อมบาสที่ยิมจนดึก ระหว่างที่กำลังเดินกลับบ้านเช่นทุกครั้งสายตาก็พลันไปเห็นคนรู้จักเข้า

ดวงตาสีอำพันนั้นฉายแววเปล่งประกายขึ้นก่อนที่เธอจะตัดสินใจเดินเข้าไปทักทายเขา เมื่อเข้ามาใกล้พอเธอก็สังเกตุเห็นท่าทีเหม่อลอยนั้นจึงเปลี่ยนวิธีเข้าหา

เด็กสาวในชุดพละโทโมยะสึและกางเกงขาสั้นสีแดงเดินไปมาหยุดอยู่ตรงหน้ารุ่นน้อง

+

( หงึก- เพิ่งกลับมาแอคทีฟ ยังบวกได้มั้ยคับT—T)

พอได้ยินชื่อเล่นที่อีกคนตั้งให้และเห็นว่าระหว่างวาดอีกฝ่ายทำอะไรระหว่างเป็นแบบให้ ก็อดนึกเอ็นดูอีกฝ่ายไม่ได้ที่อุส่ามาเป็นแบบให้

“ดีใจที่ชอบนะคะ“

”ด้านซ้ายคือปxมปxมปุรินค่ะ ส่วนด้านขวาคือ ทามาก็xตจิ เค้าคงจะวาดแปลกเกินไปจริงๆแหล่ะค่ะฮะฮ่า”

บอกไปชี้ไป จริงๆแล้วก็แค่ลืมว่าต้นฉบับวาดยังไง-พลางหัวเราะเบาๆที่เห็นอีกฝ่ายเดาตัวละครที่เธอวาดลงไป

หลังถ่ายภาพจนหนำใจไปได้ครู่หนึ่งจึงเปลี่ยนมุมกล้องเป็นแบบเซลฟี่ ก่อนจะชูแขนขึ้นให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ ทุกคน! ทางนี้! ” เด็กสาวเอ่ยเรียกสมาชิกในกลุ่มด้วยเวลาอันสั้นก่อนจะกดชัตเตอร์

แชะ- !

@rkmmegumi.bsky.social

คนผมสีซากุระเดินตามสมาชิกในกลุ่มไปอย่างกระตือรือร้น ดวงตาสีอำพันนั้นเปร่งประกายด้วยความตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

“ ว้าวววว— วว ว ”
“ ในเน็ตว่าสวยแล้วของจริงสวยกว่ามากๆๆๆๆๆ เลยนี่นา ” เธอเอ่ยขณะกวาดสายตามองภาพใต้มหาสมุทรขนาดย่อมตรงหน้า

ก่อนจะหยิบกล้องนิจิตอลสีเงินของตนขึ้นมาถ่ายภาพพร้อมกับฮัมเพลงในลำคอเบาๆ

+