Naar huidige maatstaven zelfs laag.

Alleen weet ik niet hoe de verhoudingen wat dat betreft in de jaren vijftig liggen. Ook nog 15 dagen voorwaardelijke cel erbij.

Nog een aardig bedrag!

Het laatste wat Wilhelmina in mei 1940 tekende voor haar vlucht naar Engeland, was het besluit waarmee Nol van Berckel raadsheer werd bij het Haagse Gerechtshof. Na de oorlog werd hij president van het Bijzonder Gerechtshof en sprak hij de doodstraf uit over NSB-leider Mussert.

Jan Thomee, die naar eigen zeggen als international zo hard kon schieten dat hij eens een lat doormidden ramde, trad in de jaren 50 toe tot de medische commissie van de KNVB. In die functie waarschuwde hij tegen het gebruik van doping, dat in die tijd steeds meer in opkomst was.

Mannes Francken, een van de beroemdste voetballers van vóór de Eerste Wereldoorlog, duikt op in een bekend jongensboek uit het begin van de twintigste eeuw. In De AFC’ers, over een groep voetballende jongens, is hij hun grote voorbeeld, al heet hij daar anders: Mannus Pinke.

Guus Lutjens was beroepsmilitair en speelde daardoor onder meer voor het aan de KMA gelieerde Velocitas uit Breda. Later diende hij in Utrecht, maar woonde in Den Haag waar hij voor HVV uitkwam. In de jaren dertig hielp hij mee bij de aanleg van militair vliegveld Valkenburg.

Caius Welcker heette eigenlijk Jan Herman Welcker. Caius was een schuilnaam. Als student en speler van Quick had hij examens, waardoor voetballen officieel niet was toegestaan. Om toch mee te kunnen doen, koos hij het alias Caius, dat uiteindelijk zijn vaste voetbalnaam werd.

Arnold Hörburger raakte betrokken bij een van de eerste relletjes bij Oranje. Tijdens zijn debuutinterland raakte hij na een half uur geblesseerd, maar kwam na de rust terug (wisselen mocht niet). Volgens België speelde niet Arnold, maar zijn broer Anton de tweede helft.

Quick-speler Louis Otten was in zijn werkzame leven arts met als specialiteit de pest. In het huidige Indonesië ontwikkelde hij begin jaren 1930 een vaccin tegen de builenpest waarmee vele levens werden gered.

Sparta-icoon Bok de Korver was iemand van de oude stempel. Trainen vond hij bijvoorbeeld niet nodig. Het was namelijk niet eerlijk. Wie meer zin en tijd had om te oefenen, was volgens hem automatisch beter dan een ander en dat was oneerlijk in zijn ogen.

Nico de Wolf was in het dagelijks leven architect en liet vooral in Doesburg zijn sporen na. Hij was verantwoordelijk voor de restauratie van De Waag en het stadhuis. Bij dat laatste project is zijn rol ietwat dubieus: hij was ook wethouder toen de opdracht werd verstrekt.

Just Göbel stond in de laatste jaren van zijn loopbaan met een bril op in het doel. Tijdens zijn studie raakte hij in een laboratorium gewond aan zijn oog, waarna hij voortaan met montuur moest keepen. Bij regenachtig weer zagen toeschouwers hem geregeld zijn glazen schoonvegen.

Gé Fortgens speelde 9 interlands, waaronder 2 op de Olympische Spelen van 1912. In de kwartfinale ging hij onderuit en bleef bewusteloos liggen. Zijn ploeggenoten vreesden een gebroken nek, maar 20 minuten later kwam hij bij, stond op en rende onverstoorbaar het veld weer in.

Lijkt erop dat Ma Flodder nog leeft!