(เห็นแล้วมันอดไม่ได้ครับคิกค้าก)

"..."

"พึ่งบอกไปแท้ๆ"

"มานี่เดี๋ยวเช็ดให้"

ทำตัวเหมือนแม่ing

“อ่า…”

“ถ้านายว่างั้น”

/ยื่นให้อีกก้อน

รู้สึกดีใจสุดๆไปเรยล่ะ

“อ่า…ห้ะ?”

“เอ่อ…ถ้าเลี่ยนก็ขอน้ำได้นะ”

“พูดไปเคี้ยวไประวังมันหกออกด้วยล่ะ”

“อ่า…อาจารย์”

“นี่ครับทิชชู่”

“กินเยอะมันจะเลี่ยนเอานะ…แต่ขอบคุณมาก”

“อร่อยก็ดีใจแล้วล่ะ”

➤ สุ่มรับข้าวปั้นจากสมาชิกชมรม 🍙
th.shindanmaker.com/1255244

(สุ่มได้อะไรสามารถโควทรีแอคได้เลยนะครับ ขอบคุณที่แวะมาหาชมรมคหกรรมครับ🤍)

(หลังลงทะเบียนแล้วแนะนำให้เข้าดิสคอร์ดทางคอมมูเพื่อรับข่าวชมรมได้ไวหรือหากไม่สะดวกจริง ๆ ให้ติดต่องานผ่านผมนะครับ)

"อ่า..."

"โอกะ...อิซานะ..."

"รุ่นพี่โอกะ!สินะครับ"

ค่อยๆสะกดอ่านชื่อทีละคำ แม้อีกใจนึงนั้นก็สงสัยว่าทำไมอีกฝ่ายนั้นถึงไม่ปริปากพูดประโยคใดๆออกมา

เพราะคิดว่ายังไงอาจจะเสียมารยาทก็ได้จึงก็ไม่นึกถามออกไป

"จริงด้วย กระดาษวาดภาพสินะ"

"ผมวาดไม่สวยเท่าไหร่...เอาจริงๆก็ค่อนข้างห่วยเลยแหละ"

"จะโอเคไหมครับ?"

ค่อนข้างๆจะเก้ๆกังๆก่อนจะรับกระดาษมาอยู่ในมือของตนเอง

มองดูท่าทางที่จะสื่อความมายอะไรสักอย่าง

จนกระทั่ง

"ห้ะ..."

"ปี 2 หรอ..."

"ข-ขอโทษด้วยครับ!"

เหมือนพึ่งรู้สึกตัวได้ว่าทำอะไรลงไป รีบโน้มตัวก้มขอโทษ
เมื่อกี้นั้นไม่มีความเคารพใดๆ

รู้สึกอายจนเผลอยกมือมาลูบคอลูบหน้า

"รุ่นพี่สินะครับ! เมื่อกี้เสียมารยาทไปขอโทษด้วยครับ"

"อ่า...เอ่อ..."

"ผมฮิโรกิ มาซารุ ปี1 ครับ"

"เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยไหมครับ"

พูดอะไรไม่ถูกซะแล้วล่ะ

(แวะมาจอยด้วยฮะ!)

“นี่ กระดาษนายน่ะ”

“จะยับหมดแล้วนะ”

ถึงจะดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ แต่ก็เต็มไปด้วยความหวังดีจึงเดินเข้ามาทัก

“อยู่ปีไหนล่ะ“

“ไซส์ประมาณนี้ปี 1 เหมือนกันหรอ?”