“ชุดที่ใส่ทุกวันนี้ก็อุ่นพอดีแล้วล่ะ”

มองเธอที่พูดเป็นห่วงแต่ตัวสั่น… เห็นแล้วก็ถอนหายใจ

เลยหาผ้านุ่มๆมาห่มตัวเธอให้อุ่น..ห่อไปห่อมาก็คงได้ประมาณนี้ล่ะมั้งนะ

“…..”

ฉันควรจะตกใจอะไรก่อนนะ ระหว่างพลเมืองที่คุยอยู่เป็นแมว กับแมวที่คุยอยู่เริ่มจะไม่ใช่แมว

“เธอ… เหมือนจะกินเปียกๆเกินปริมาณที่ควรได้รับต่อวันมากไปหน่อยนะ”

หรือไซส์เท่านั้นจะเป็นกินสดๆกันแน่..

”……“

กำลังนึกภาพของคนที่ติดเหล้า แต่ในมือของเธอเป็นแก้วชาเขียวอยู่

“อืม ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ยิ้มให้คุณเล็กน้อย หลังจากที่เห็นท่าทางอาการดีขึ้น

‘นี่! พี่ชายคนโตลูกเจ้าของขายผักตรงนั้นน่ะ!!‘

เหมือนได้ยินเสียงใครเรียกตัวเองเลยหันขวับไปอีกทางเป็นอัตโนมัติจนคุณได้ยินไปพร้อมๆกันพอดี

“—? เก็บขวดน้ำนั้นไว้เลยก็ได้นะ ฉันต้องไปแล้วพอดี”

“ไว้เจอกันใหม่นะ”

แล้วค่อยวิ่งหายไป ปล่อยให้คุณได้รับเฉลยว่าลูกชายร้านขายผักที่ว่าคือฉันเอง…

“อ่า…” ถึงอย่างนั้นก็หยิบๆไปแค่ตามมารยาทนี่แหละนะ ครั้นจะไม่เอากลับไปเลยก็กระไรอยู่

แต่ชิ้นนั้นก็น่ากินดีแฮะ? หยิบมาสักหน่อยแล้วเดินตามไป

“เป็นงานเลี้ยงที่อาหารไม่ขาดเลยนะครับ ใหญ่โตเชียว”

หยุดตามคุณแล้วมองรอบๆ จังหวะที่ได้ยินคำว่าเหล้าก็ยกมือปรามอ้อมๆทันที ถ้าไม่จำเป็นจริงๆก็ไม่อยากดื่มขณะสวมเครื่องแบบอยู่

“……”

ทำไมเหมือนกำลังถูกตรวจสอบด้วยสายตาอยู่เลยนะ แต่ก็ยืนตัวแข็งๆให้เขาตรวจ

“น่าจะเรียกกันจนชินปากน่ะ…จนตอนนี้ก็ไม่แน่ใจแล้วว่าเรียกฉันหรือน้องฉันกันแน่” ดันโดนเรียกจนจะเป็นชื่อตัวเองไปซะแล้วเนี่ยสิ..

“แก้วที่สองของวันไปแล้วน่ะ”

แก้วแรกก็ตอนนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ตอนเช้า…แก้วที่สองก็ตอนที่เธอทักนั่นแหละ

“แต่ดื่มมากๆไม่ดีนะ เธอเองก็คงไม่ได้ติดชากาแฟใช่ไหม?”

“ไหวสิ ฉันปกติดี“ โดนได้ยินเข้าแล้วเรอะ.. เอาเถอะ ถึงจะไม่ใช่ของตัวเองแต่ใส่ๆไปก่อนแล้วกัน

”เมื่อคืนคงนอนน้อยไปหน่อย..“

“ที่คุณพูดก็ถูกต้องทุกอย่าง.. ลำพังผมคนเดียวคงมีแต่จะทำได้แค่เปิดทางให้”

ไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก็ตาม..จะได้ช่วยเปิดทางแบบเป็นๆ หรือกลายเป็นสะพานให้ข้ามไปก็ยังไม่รู้เลย

“อะไรจะเกิดขึ้นผมไม่รู้เลยครับ”

ชั่วครู่หนึ่งที่อะไรไม่รู้ดลใจให้นึกถึงใบค่าหัวของหมวกฟางที่พกไว้

“แต่ผมก็จะยังทำเหมือนเดิม ในสิ่งที่ผมควรจะทำ”

“….?!” ชั่วอึดใจที่โดนสบตาเข้ามา อย่างกับรู้ทันความคิดเข้าซะแล้ว.. ถึงอย่างนั้นก็เถอะ

“เรื่องประจบน่ะ ไม่คิดจะทำแต่แรกหรอกครับ” ตอบไปตามตรง

ผู้น้อยยืนฟังวิสัยทัศน์ใหม่ที่จะเปลี่ยนไปของกองทัพเรือแล้วก็สับสนนิดหน่อย ถ้าไม่จับหมวกฟางแล้วเราจะทำอะไร ปล่อยลอยนวลไปก่อน? ไม่ มันไม่ใช่สิ่งที่เราต้องคิดแต่แรกต่างหาก

+

“….?“

ดันกลายเป็นชื่อที่เรียกแล้วหันไปซะแล้วสิ ถึงจะยังไม่รู้ว่าเรียกคนพี่หรือคนน้องก็เถอะนะ..

“มีอะไรรึเปล่า”

“….🗿”

กลายเป็นหินไปแล้ว ไม่มีสัญญาณตอบรับจากลูกน้องที่ท่านเรียก

แค่มือแข็งจากอาการเกร็งเฉยๆ.. ถ้าคุณลองดึงๆไปอีกสักหน่อยคงหลุดมือแล้วล่ะ…

…ได้แต่ภาวนาขอให้อย่าเป็นอะไรอย่างนิตยสารสาวๆในชุดว่ายน้ำประจำฤดูกาล หรือบัตรส่วนลดปาร์ตี้สุดสัปดาห์อะไรแบบนั้นเลย ใครจะอยากให้ซองนี้เป็นงานสุดท้ายของอาชีพกันเล่า

”…?“ เพราะเราอยู่ในชุดทหารเรือรึเปล่านะ เพ่งพิจารณาอยู่นานแล้วได้คำตอบว่าทหาร = เท่

“แบบนี้นี่เอง เธอเองก็อยากโตขึ้นมาเป็นทหารเรือสินะ?”

“….ไม่ดื่มดีกว่า พรุ่งนี้ยังต้องทำงานน่ะ” ค้อมหัวปฏิเสธคุณกลับไป

“ของว่างกับขนมนิดหน่อยก็พอแล้วล่ะ”

แต่จะอยู่ต่อสักหน่อยแล้วกัน.. คืนนี้แต่ละคนดูแต่งตัวแฟนซีกันเยอะเลยนะ กลายเป็นชุดยูนิฟอร์มของเราดูแปลกตาไปเลยซะงั้น

ถือเสียว่าแต่งเป็นผีที่ทำงานจนตายแล้วตามหลอกวิญญาณหลอนแล้วกัน

“…..” โดนเอ็ดๆมาว่าให้เข้าสังคมบ้าง เลยแวะมาจิ้มผลไม้สักหน่อย

“….อะไรต้องให้ในที่ลับนะครับ?” ทำหน้าเหวอๆใส่คุณ…

“อ่า ที่จริงแล้วผมตั้งใจจะเอาเอกสารที่คุณเคยขอเอาไว้มาให้น่ะ” พูดแล้วก็ยื่นส่งให้ถึงมือคุณ

”ใช้เวลานานพอสมควร ต้องขออภั—“

ซวยแล้วไง หางตาเพิ่งเห็นตรงปลายซองเขียนด้วยลายมือว่า ‘ของน้องชาย‘ ซะงั้น..

นี่ฉันเผลอหยิบสลับมาเรอะ!? ข้างในจะเป็นอะไรเนี่ย! ชักของคืนจากมือพลเอกมีหวังตายแหงๆ เลยยืนตัวตรงเหงื่อแตกอยู่อย่างนั้น💧

“เจอตัวพอดีเลย”

รุดหน้าเดินมาหาคุณพร้อมกับของที่ฝากไว้แล้วก็กระเป๋าเงิน สิ่งที่ทอนกลับมาอยู่ครบทุกเบรี

“ใช่ที่ต้องการรึเปล่าครับ”

หลอดใหญ่ๆ.. สีไม่ ไม่อะไรนะ เหม็นหึ่ง? กลิ่นสีมันเป็นยังไงตัวเขาเองยังไม่รู้เลย…

ยกแมลงสื่อสารขึ้นรายงานเบื้องบน

"ตรวจจับความเคลื่อนไหวของตัวตลกบากี้บริเวณนี้ได้แล้วครับ ยังไม่พบลูกน้องและสมาชิกคนอื่นบริเวณใกล้เคียง"

"..ตอนนี้? อ่า เหมือนกำลังหลอกขโมยขนมเด็กอยู่"

’มาทำงานต้องคิดเรื่องผู้หญิงด้วยรึไง‘

…ไม่ทันได้พูดหรอก เพราะน้องคนนี้มันไวปานกามนิตหนุ่มอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับเรื่องออกนอกลู่นอกทาง

“….”

มองแผ่นหลังที่ไกลออกไปแล้วเลือกที่จะไม่พูด วันนี้ก็กลับไปขนของให้เสร็จแล้วก็ล็อคแค่กลอนชั้นเดียวเอาไว้แล้วกัน ถ้าจะนอนแล้วยังไม่กลับมาล่ะก็น่าดู

”…..“ ทำไมถึงตัวสั่นขนาดนั้นกันนะ หรือว่า

“…ทหารเรือจะคุ้มกันความปลอดภัยของเธอเอง ไม่ต้องกลัวที่จะบอกฉันนะเข้าใจไหม”

โดนพวกโจรสลัดขู่มารึเปล่านะ..