ㅤ
ㅤ อีกไม่นานตำรวจคงมาถึง แต่กว่าจะถึงตอนนั้นเขาก็ไม่อาจทนมองภาพทุเรศสายตาอยู่เฉย ๆ เห็นทีคงได้ใช้สิ่งที่ติดตัวมาเสียตั้งแต่ตอนนี้ ควันสีสองสามแท่งคือสิ่งที่ถือครองไว้ในมือ น่าจะมากสำหรับบ่ายเบี่ยงความสนใจได้สักพักหนึ่ง

เขาหยิบไฟแช็คที่พกติดตัวไว้สำหรับตอนทำงานขึ้นมาตามไฟ รอจนกระทั่งเกือบใกล้ฟั่นเชือก มวลควันเริ่มฟุ้งกระจาย จึงขว้างใส่กลุ่มคนที่กำลังปะทะกันอยู่อย่างเดือดดาล
ㅤ

ㅤ
ดูจากเครื่องแต่งกายแล้วเป็นพวกตัวน่ารำคาญตามที่เขาได้ยินมาอย่างไม่ต้องสงสัย ถึงในงานจะตำรวจมารวมตัวกันมากมาย แต่ไอ้พวกกากเดนพวกนี้ที่ยังกล้าหน้าด้านมีเรื่องกันให้ได้

ฝั่งของไดสุเกะคนน้อยกว่า เสียเปรียบอยู่เห็น ๆ เขาประเมินดูแล้วไม่ต้องเดาเลยว่าบทสรุปจะเป็นอย่างไร
ㅤ

ㅤ
เมื่อพูดจบเขาก็ผลักไอ้อาสาที่ดูไร้ประโยชน์ให้พ้นตัว ตั้งท่าจะออกจากส่วนบริเวณงานเพื่อตามพวกนั้นไป

ทว่ากลับนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เขาย้อนกลับไปหยิบของสิ่งนั้นจากเต็นท์อาสา หลังจากนั้นก็รีบรุดปีนข้ามรั้วกั้นเพื่อไล่ตามคนพวกนั้นไปให้ทัน

ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเส้นทางที่เร่งรุดตามมา เขาก็ได้พบกับต้นตอของความสงสัย คนสองกลุ่มกำลังเผชิญหน้ากันอย่างดุเดือด
ㅤ

ㅤ
หนุ่มอาสาสมัครยังอยู่ในอาการหวาดประหวั่น ไม่หลงเหลือสติเข้าใจอะไร เบียคุยะมองว่ามนุษย์พวกนี้โง่เง่าและมักทำเรื่องง่าย ๆ ให้กลายเป็นยุ่งยากอยู่เสมอ เขาจึงตัดปัญหามองข้ามเรื่องที่ทำให้เสียเวลา และดึงเอาวิทยุสื่อสารเข้ามาใกล้เกือบจะชิดกับปากของตัวเอง

“นี่…ฟังอยู่หรือเปล่า แน่ละ นี่ไม่ใช่กงการอะไรของผม แต่พวกนั้นที่คุณกังวลนักหนากำลังก่อเรื่องอยู่ข้างนอกนั่น…”
ㅤ

ㅤ
“ต ต้องการ อึก หมายถึงมีอะไรให้ช่วยครับ” ชายอาสาแทบกลับลำคำพูดตัวเองไม่ทัน เมื่อเห็นว่าสีหน้าเบียคุยะ

สีหน้าที่ไม่ไว้ชีวิตใครหน้าไหน หวังเพียงว่าเขาจะไม่กลายเป็นศพหรือถูกอัดใส่กระป๋องไปเสียก่อน

“ผมต้องการติดต่อหาทานากะ” ไม่ว่าเปล่า เบียคุยะเพ่งมองไปยังวิทยุสื่อสารที่ติดอยู่บนไหล่ข้างขวาของอีกฝ่ายเพื่อจะสื่อว่าตนกำลังหมายถึงสิ่งนั้น
ㅤ

ㅤ
เบียคุยะส่งเสียงจิ๊แสดงความไม่พึงพอใจก่อนจะรีบสับเท้าก้าวไปหาอาสาสมัครสักคนที่อยู่ใกล้ที่สุด เขารวบคอเสื้อและกระชากมาด้วยแรงทั้งหมดที่มี

ใบหน้าของคนตรงหน้าซีดเผือดแสดงถึงความหวาดผวา จะด้วยความพรั่นพรึงจากการกระทำไร้จรรยาของหัวหน้าฝ่ายระเบียบหรือหวาดกลัวจากการถูกใช้กำลังก็ดูอันตรายไม่ต่างกันนัก
ㅤ

ㅤ
แต่จะบอกอย่างไรได้ในเมื่อเขาอยู่ตัวคนเดียวในตอนนี้ ส่วนลูกน้องก็ตะเพิดไล่ให้อยู่ในห่างจากเขาในระยะห้าร้อยเมตร เรื่องน่าปวดหัวเกิดขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งหลัก และไม่ได้มีเวลาให้ได้คิดหน้าคิดหลัง

เมื่อหันมองกลับไปอีกที เขาก็เห็นเด็กหนุ่มร่างเล็กพรวดพราดปีนรั้วกั้น ตามด้วยมนุษย์จำอวดนั่นออกไปต่อหน้าต่อตา
ㅤ

ㅤ
“…แย่แล้วครับ ไอ้พวกยูได ไอ้พวกยูไดมัน!” แม้จะไม่ได้ยินชัดถ้อยทุกคำเพราะโดนเสียงจัดระเบียบของพวกตำรวจดังแทรกเป็นระยะ แต่ด้วยคำคำนั้นที่ดังชัดกึกก้องในโสตประสาทจึงเล่นเอาในกายร้อนรุ่มขึ้นมา

เป็นไปตามที่ทานากะคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด จะดีมากถ้าเจ้าตัวทราบเรื่องนี้
ㅤㅤ

ㅤ
ต้องเรียกแบบนั้นก็เพราะเบียคุยะเป็นฝ่ายดึงมนุษย์จำอวดที่ไม่เอากิจกรรม ให้ลุกขึ้นมาทำบูธกิจกรรมจนได้รับรางวัลผลโหวตยอดนิยมในงานวัฒนธรรม

เห็นแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า เบียคุยะเฝ้ามองอยู่ได้ไม่เท่าไร ความเดือดดาลก็พุ่งพล่านจนเริ่มเหลืออด คิดได้ดังนั้นก็ตั้งท่าเตรียมจะเดินไปเข้าไป แต่ทว่าก็มีสุรเสียงดังฝ่าฝูงชนขึ้นมา จนทำให้เขาถอยกลับมาเพื่อดูสถานการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น
ㅤ

ㅤ
ทำเพียงยืนเฉย ๆ ปล่อยให้ลูกไล่แตะเนื้อต้องตัวโดยไม่มีท่าทีขัดขืน ผู้ติดตามวันนี้เห็นมีเพียงคนเดียว ไม่เห็นเจ้ามนุษย์สี่ตาที่ปกติจะต้องคอยอยู่ประกบอีกด้าน ถึงกระนั้นก็ยังสร้างน่ารำคาญให้แก่เขาในอีกรูปแบบได้อยู่ดี

ถ้าหากเป็นคำบอกใบ้ที่อ้อมโลกเกินไปก็คงต้องใช้คำอธิบายว่า เป็นหนึ่งในตัวยุ่งยากที่เขาช่วยจนได้ดีในงานโรงเรียนที่ผ่านมา
ㅤ

ㅤ
นอกจากเรื่องที่กล่าวไปข้างต้นแล้ว ก็ยังมีอีกอย่างที่รบกวนใจเขาอยู่ เขาไม่ได้อยากใส่ใจ แต่ในเมื่อมันอยู่ในระยะที่สายตาจะมองถึง เสียงโหวกเหวกที่ดังมาจากจุดทางออกกอปรกับเจ้าของเรือนผมสีสว่างกับร่างเล็ก ๆ คุ้นตาซึ่งยืนจังก้าในท่าไม่ต่างจากหุ่นไล่กา
ㅤ
ㅤ

ㅤ
เรื่องนี้ทำให้เขามีปากเสียงกับทานากะไปเมื่อสามชั่วโมงก่อน เพราะเบียคุยะมองว่าไม่ใช่เรื่องของตน จึงไม่มีความจำเป็นต้องพกวิทยุสื่อสารไว้กับตัว แต่สุดท้ายต่อให้ไม่พกไอ้เครื่องนี้ไว้ก็สามารถได้ยินจากตำรวจที่พากันเปิดเผื่อแผ่ชาวบ้านในระยะเกือบสามถึงสี่ร้อยเมตรได้ไม่ต่างกัน
ㅤ

ㅤ
การจับตามองกลุ่มคนที่เป็นปัญหาด้วยตัวคนเดียว ยากเกินไปในงานที่มีจำนวนคนมากมายไม่ต่างจากกลุ่มมดไร เขาคนเดียวไม่อาจมองดูได้ทั่วถึงจึงออกคำสั่งลูกน้องให้ช่วยกันเป็นหูเป็นตา แต่ก็ขึ้นด้วยเงื่อนไขที่ว่าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ไม่ใช่เขาคนแรกที่จะเข้าไปจัดการปัญหาอยู่ดี
ㅤ

ㅤ
แต่ก็ต้องทนอยู่ต่อเพราะคำขอที่แทบจะคุกเข่าขอขมาของผู้เป็นรอง จริง ๆ แล้วเขาจะปล่อยให้เป็นเรื่องของใครจัดการก็ได้ แต่เมื่อเห็นแล้วว่าหนึ่งในปัญหาของงานนี้ มีพวกที่เคยสร้างปัญหาตอนช่วงเตรียมงานโรงเรียนครั้งก่อนมาด้วย ก็พอจะเข้าใจถึงเหตุผลที่ทานากะจะทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้น
ㅤ

ㅤ
เรียนตามจริง การต้องมาทำอะไรแบบนี้ ถือเป็นสิ่งที่เขาเกลียดเข้าไส้ หากไม่ใช่สถานที่ที่เลี่ยงไม่ได้อย่างโรงเรียนหรือร้านที่ตัวเองทำงานพิเศษอยู่แล้วละก็ อย่าหวังเลยว่าจะพบเห็นเขา

อันที่จริงก็ตั้งใจกลับตั้งแต่ช่วงงานยังไม่ทันเริ่ม ทั้งความไม่เห็นถึงความจำเป็นและอารมณ์เบื่อหน่ายที่ต้องทนเห็นพวกมนุษย์หน้าโง่หลายคนมาทำกิจกรรมไร้สาระเช่นนี้
ㅤ

ㅤㅤ
ภาพเหล่าบรรดาผู้มาร่วมงานทยอยเดินออกจากพื้นที่จัดงานเทศกาลดอกไม้ไฟดูไม่ต่างจากรังผึ้งแตกฮือ จนเจ้าหน้าที่และอาสาสมัครบางส่วนต้องจับกลุ่มกันไปตามจุดต่าง ๆ เพื่อจัดระเบียบ ส่วนเขาขอเพียงมองอยู่เฉย ๆ จากมุมตรงนี้ก็พอ

ถ้าไม่ได้ถึงขั้นมีไอ้บ้าตัวไหนเกิดทำอะไรรกหูรกตาขึ้นมา เขาก็ถือว่าไม่ใช่ธุระกงการอะไรของตนเอง แค่ต้องยืนหายใจร่วมอยู่กับคนจำนวนมากก็คลื่นเหียนพอแล้ว
ㅤ

ㅤ
ตอนอีกคนยกมือดึงคอเสื้อเก็บมันกลับให้มิดชิด เขาจึงเป็นฝ่ายนึกละอายใจขึ้นมาที่เผลอฝากฝังร่องรอยเอาไว้ซะเด่นหรา
ㅤㅤ

ㅤ
เธอออกแรงผลักเขาด้วยแรงอันน้อยนิด เสียงครางต่ำตัดสลับไม่เป็นคำ มันแทบไม่เหลือน้ำหนัก อีกทั้งยังเบาหวิวไม่ต่างกับขนนกที่กำลังลอยไกลออกไป ไกลออกไปเรื่อย ๆ เหลือทิ้งไว้เพียงลมหายใจที่แสนแผ่วเบา แรงปะทะเพียงเล็กน้อย อาภรณ์สบาย ๆ ที่มีไว้สวมสำหรับหลับนอนย้วยยานลงจนเผยเห็นความเว้าตรงหัวไหล่กับเสื้อชั้นในสีสดที่สวมไว้ด้านใน
ㅤ

ㅤ
แต่ผิดคาด เมื่อเขากลับรู้สึกถึงฝ่ามือของเธอเองก็กำลังโอบรั้งรอบเอวของเขาไว้ เขากลัวมันจะเป็นเพียงครู่เดียวที่จะทำให้เขาหลงคิดไปเองและกลัวเกรงว่าเธอเองก็จะเตลิดหนี จึงขบเม้มต้นคอด้วยแรงที่มากพอจะทำให้ร่างเล็ก ๆ ตรงหน้าออกแรงรั้งเอวเขาไว้แนบแน่นขึ้น

“หยุดนะ…“
ㅤ

ㅤ
ฮายาเสะไม่อาจปล่อยให้วันนี้ต้องจบลงในแบบเดิมซ้ำอีกหน จึงอาศัยจังหวะครู่เดียวนั้นพุ่งตรงเข้าไปประชิดตัวแล้วดันร่างเพรียวให้แผ่นหลังของเธอแนบกับผนัง

ไออุ่นอวลคล้ายกลิ่นแดดพาลเอาเขาเผลอตัวซุกใบหน้าคลอเคลียหาลำคอระหง ปรารถนาเพียงจะสูดกลิ่นอายที่เลือนรางในความทรงจำ
ㅤ

ㅤ
เมื่อรู้ถัดจากนี้ เธอจะมีอาการเหมือนหนูตัวเล็ก ๆ ที่ผลีผลามหลังรู้ว่าโดนมนุษย์จับได้แล้วเผ่นแน่บกลับเข้ารู เช่นเดียวกับคุณป๊ปโปะที่จะรีบกล่าวขอโทษ แล้วหนีกลับขึ้นไปยังด้านบน ภาพที่เขาจำยอมเห็นมาหลายวันทำให้เขาล่วงรู้มันโดยไม่ต้องมีความสามารถในการมองเห็นอนาคต
ㅤ

ㅤ
“เอ๊ะ ฮายาเสะอยู่ด้วยงั้นเหรอ”

ระยะห่างที่ว่ามีผลแม้กระทั่งในตอนนี้ พอเห็นว่าเธอย่นคอลงขณะเสมองไปด้านข้างเพื่อหลบสายตา เขาก็ชักไม่แน่ใจว่าเธอทำหน้าประหลาดใจหรืออึดอัดใจที่บังเอิญลงมาตรงครัวพร้อมกัน ความรู้สึกเสียดบริเวณหน้าอกเล่นงานเขาราวกับสายฟ้าที่ฟาดลงมา
ㅤ

ㅤ
ออร่าที่เปี่ยมล้นด้วยความสบายใจเสมอต้นเสมอปลาย พวกเราดึงดูดเข้าหากันและกัน รุนแรงเกินกว่าจะเพิกเฉย

ตัวเขาก็อาจจะลืมไปแล้วว่าเธอได้พูดถึงเหตุผลเอาไว้หรือเปล่า แต่เรื่องที่เขาแน่ใจได้คือตั้งแต่เกิดเรื่องตอนนั้น ระยะห่างระหว่างเขากับเธอกำลังห่างไกลกันออกไปเรื่อย ๆ
ㅤ

ㅤ
บทสนทนาที่เธอสร้าง น่าสนใจขึ้นได้เพราะเธอเป็นคนพูด หาใช่เป็นเรื่องที่ใคร ๆ ก็พูดแล้วจะน่าฟังขึ้นมา ทั้งตัวอย่างที่หยิบยกมากล่าวอ้างหรือแม้กระทั่งการเลือกใช้น้ำเสียง เขาก็ชอบไปเสียหมด พวกเรามีโอกาสได้พูดคุยกันมากพอที่ตัวเขามั่นใจได้ว่านั่นไม่ใช่เพราะตัวเขาด่วนสรุปไปเอง
ㅤ