ทว่าพอกินไปจนจะหมดเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ ก่อนจะตบที่ว่างข้างๆปุๆ ชวนให้ยูจินมานั่งเป็นเพื่อน

" ถ้างั้น ชวนฉันคุยทีสิ จะได้ไม่หลับน่ะ "

เคย์ยัดแซนด์วิชคำสุดท้ายเข้าปาก ดื่มน้ำตามเพิ่มความอิ่มเสร็จสรรพ

คราแรกเคย์ชะงักกับคำตอบ เอาเข้าจริวๆถึงแม้จะไม่มีใครรู้...

แต่เขาก็เกือบเชื่อจริงๆแล้วน่ะสิ—

" อ๋า แบบนี้นี่เอง "

เคย์ร้องอ๋อ ร่างโปร่งหย่อนตัวนั่งลงกับพื้นอย่างว่าง่าย ในมือถือแซนด์วิชหน้าตาน่ากินที่ค่อยๆถูกแกะห่ออย่างเชื่องช้า เขากินมันอย่างเนิบนาบพลางเคี้ยวแก้มพอง หวังว่ามันจะช่วยให้ไม่หิวได้นานๆ

พอมันเหนื่อยมากแค่จะกินข้าวยังยากเลยนะนี่

+

" เห พอนึกภาพตามแล้วก็แอบอยากเห็นของจริงนะเนี่ย "

คานายะคุงเองก็เป็นหนุ่มหน้าตาดีใช่เล่น ถ้าสาวๆได้เห็นอีกฝ่ายในเวอร์ชั่นนั้นคงกรี้ดกร้าดกันแน่ๆ

" อื้ม ตื่นเต้นสิ "

เขาพยักหน้าหงึกๆทั้งที่ง่วงจนตาจะปิดแต่ก็ยังคงรอยยิ้มอ่อนอันเป็นเอกลักษณ์ของตนเอาไว้

" ปีสามแล้ว อีกแปปเดียวก็คงจะไม่ได้ทำอะไรแบบนี้แล้วสินะ "

" ฉันคิดแบบนั้นน่ะ "

" นายชอบกินลูกอมเหรอ "

เมื่อลิ้นปรับสภาพได้แล้วจากรสชาติจี้ดจ๊าดเมื่อกี้ก็ค่อยๆหวานอร่อยกลมกล่อมขึ้น และเพราะอยากค่อยๆกินเคย์จึงพยายามหักห้ามใจไม่ให้เผลอเคี้ยวมันไปซะก่อน

ระหว่างนั้นเองเขาก็ล้วงหาบางอย่างในกระเป๋าหน้าของเป้

ยื่นออกไปให้อาราตะ จะเห็นว่าเป็นลูกอมขบเคี้ยวรสองุ่น

" อะ แลกกัน(*´▽`* )/"

เจ้าของชื่อหันตามคำทักทาย เขาโบกมือหยอยๆกลับไปพร้อมรอยยิ้ม และเสียงยานๆ

" สุงิโมโตะคูงงง อรุณสวัสดิ์(´▽` )"

" นิดหน่อย พอดีเมื่อคืนได้นอนไปแปปเดียวน่ะ "

เคย์รับลูกอมมาแบบงงๆ พอแกะชิมดูเป็นต้องทำหน้าหยูเพราะความเปรี้ยวหวานที่อัดกระแทกต่อมรับรสของเขาเต็มๆ แต่มันก็พอช่วยให้ตาสว่างขึ้นได้บ้างล่ะนะ

" โห เพราะนายฉันเลยหายง่วงไปแปปนึงเลย "

ดวงตาสีอ่อนเบิกขึ้นน้อยๆด้วยความสนอกสนใจพลางนึกภาพตามในระหว่างนั้น

" อันเดอร์คัทเหรอ ต้องเท่มากแน่ๆ "

ส่วนตัวเขานอกจากไว้ผมให้ยาวก็มีแต่เล็มๆหน้าม้ากับปลายผมให้ได้ระดับที่พอดีเท่านั้น ไม่มีการตัดแต่งให้เป็นทรงแต่อย่างใด

ถ้าให้ขยายความชัดๆ ก็การไปร้านตัดมันเสียเงินน่ะสิ—

พอคานายะช่วยจับๆสางๆให้ตอนนี้เลยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นนิดหน่อย

" ตื่นเต้นมั้ยวันนี้ "

" อะ นิอิฮาระคุง อรุณสวัสดิ์~( ´∇｀ )"

เสียงทุ้มติดยานตามประสาคนนอนน้อยเอ่ยทักทายผู้มาใหม่ โบกมือหยอยๆอย่างเป็นมิตร

ทว่าก็ต้องชะงักเมื่อเห็นของทั้งสองอย่างที่ถูกยื่นมาให้

ผ้าเย็นยังไม่เท่าไหร่ เพราะสภาพเขาตอนนี้มันดูไม่จืดเอาซะเลย แต่–

" หือ รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้กินมื้อเช้าน่ะ "

เคย์เอียงคอทำตาปรือนิดๆ เปลือกตาหนักอึ้งจวนจะปิดอยู่ร่อมร่อ

" ฉันกลัวนั่งแล้วจะเผลอหลับจริงน่ะสิ "

" อื้ม "

เขาตอบกลับ

" ฉันตั้งใจจะสร้างความทรงจำดีๆก่อนเรียนจบไปเยอะๆเลยล่ะ "

ร่างโปร่งยืนนิ่งๆ ยอมให้คานายะจัดการผมของตัวเองอย่างว่าง่าย เปลือกตาหนักอึ้งปิดๆเปิดๆ พยายามสลัดความง่วงนี้ออกไป

" ...จริงสิ คานายะคุงมักจะเก็บผมเรียบร้อยอยู่เสมอเลยนี่นะ(*´▽`* )"

พอลองนึกย้อนกลับไป ตอนเจอกันในชั้นเรียนก็เป็นบบนั้นตลอด

(เจ้ย มาค้าบ มาจอยกันน!🤲)

เคย์หันไปทางเสียงทักทายพร้อมฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา เมื่อเห็นว่าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเพื่อนร่วมห้องเขาก็โบกไม้โบกมือตอบกลับด้วยรอยยิ้มและเสียงยานๆ

" อะ คานายะคุง อรุณสวัสดิ์~ (´▽` )"

มีคนมาก่อนเวลาแบบเขาเยอะเหมือนกันนะเนี่ย

เขาคิดแบบนั้นพลางผงกหัวยุ่งๆงกๆ

" อื้ม ไหวสิ ฉันแค่นอนมาน้อยนิดหน่อยน่ะ "

" มาเร็วเหมือนกันนะเนี่ย "

" ช ใช่แล้วล่ะ มาทำให้เป็นความทรงจำที่ดีกันเถอะ– "

เคย์เองก็โลดเต้นไปกับเพื่อนสาวด้วย แม้จะเผลอติดอ่างไปหนึ่งรอบเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว

พอขยับร่างกายกระทันหันแบบนี้ทำเขาแอบเวียนหัวเล็กน้อย

" ฮินาโกะจัง คือว่าฉั— "

โครกก

" ... "

และแล้วกระเพาะตัวดีก็ร้องไห้ออกมาขัดจังหวะเสียงดัง จนเขาต้องชะงัก

" เอ่อ โทษที พอดีฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยน่ะ แหะๆ "

เคย์หันไปตามคำทักทายอย่างเชื่องช้า

" ฮินาโกะจาง~ มาเช้าจังเลยนะ( ´∇｀ )"

เขาตอบกลับเสียงยานๆตามประสาคนนอนน้อย ไบกมือกลับหยอยๆ ใบหน้านั้นประดับรอยยิ้มอ่อนประจำตัวดังเดิม

" ไหวสิ ไหวๆ แค่นอนไม่พอนิดหน่อยน่ะ "

นิ้วเรียวเกาแก้มแก้เขิน ชักเริ่มสงสัยแล้วว่าสภาพโดยรวมตอนนี้มันจะขนาดไหนเชียวนะ

" ตื่นเต้นมั้ย ค่ายเชื่อมสัมพันธ์ปีนี้ "

ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเล็กน้อยด้วยความเร่งรีบ ไม่ทันได้หวีให้ดีหรือมัดเป็นทรงด้วยซ้ำ แถมท้องเจ้ากรรมยังส่งเสียงครวญมาเบาๆเพราะลืมหยิบข้าวเช้าที่อุตส่าห์เตรียมไว้ออกมาอีก

" ... "

เขาเหม่อมองออกไปไร้ปลายทางของสายตา พลางจัดระเบียบความคิดในหัวอยู่คนเดียวเงียบๆ

อดทนไว้ก่อนแล้วกัน ไปหากินตอนนี้คงไม่ทันแล้ว