เหมือนจะเผลอเหม่อลอยอยู่ชั่วครู่
รู้ตัวอีกที...เจเรเมียก็เดินเข้ามาประชิดแล้ว

ให้เจ้าตัวน้อยช้อนตาสบมอง
ยังคงเป็นเจเรเมียที่ใส่ใจเธอเสมอ
ให้ตนต้องยกยิ้ม ความกังวลใดในใจนั้นมลายหายเมื่อมีเขาอยู่ด้วยจริงๆ

มือบางค่อยๆเข้าเกี่ยวกับมือเขาที่ลูบชายชุดของตน แล้วยกขึ้นมา

"ฉันไม่เป็นไรหรอก" ชาร์ลีนว่าตามตรงแล้วหัวเราะน้อยๆ "พี่เป็นห่วงฉันเกินไปแล้ว"

+

( เสมอต้นเสมอปลาย 🤏🏻 )

( ขอบคุณค้าบบบบ )

เดิมทีเขาคิดว่าชาร์ลีนคงจะเดินมา นึกไม่ถึงเลยว่าแม้สายตาสบกัน เธอก็ยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

ซึมซับความเยือกเย็นไปหรืออย่างไรกัน

แต่ไม่เป็นไร
แค่เดินเข้าไปใกล้ ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงที่คนรักควรพึงกระทำ

“…บางไปรึเปล่า“

คำแรกที่ทัก กลับเป็นการใช้ปลายนิ้วเกลี่ยชายชุดของอีกฝ่าย

เบาบางอย่างกับจะแตกสลายได้

”เดี๋ยวจะไม่สบาย“

เขาว่า

( มี pov อีกคนซะงั้น !? 😭😭😭 แงงง ขอบคุณค้าบบบบบ )

( คือ ผมต้องรออีกหรอ 💔💔💔 .สลาย )