/กำลังใช้ผ้าเช็ดปาก/

”เสียดายของ“

/เหล่ /พยักหน้า

”ขอรับแก้วนึงก็แล้วกัน“

(เด็กเล้กแฮพพิฉันก็ดีใจ ไว้จะมาชมอีก 🫳)

(🫳 เอ็งลูมั่กๆค่า)

คำชมอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอชะงัก คิ้วเรียวเลิ่กสูง ท่าทีหยิ่งๆนั่นอ่อนลง

เธอกระแอม เอ่ยต่อด้วยเสียงที่เบากว่าตอนแรก

“ขอบคุณ“

ก่อนมันจะกลับมาดังเท่าเดิมในประโยคต่อมา

”สายตาแย่ขนาดนั้นแล้วลืมแว่นได้ยังไง ดูท่านายจะเป็นคนไม่รอบคอบสินะ“

”…“
”ไหนล่ะ นายชื่ออะไร?“ เด็กสาวที่นิ่งไปแปปนึงก็เอ่ยถามต่อพร้อมหันไปมองทางกระดานรายชื่อ

เธอก้มมองตาม ก่อนทรุดตัวลงข้างๆ ก้มมองในระดับเดียวกันให้มองเห็นกระป๋องที่ตกลงมา

นั่งดูความพยายามของคุณอยู่สักพัก

“ยังไงล่ะ เอื้อมถึงหรือเปล่า??”

“หรือต้องตีมันอีกที?” ทำท่าจะลุกไปฟาดตู้อีกรอบ

เพียงแค่คำทักทายแรกของคุณก็ทำให้เธอเลิ่กคิ้วสูง และแสดงท่าทีไม่พอใจออกมา

“องค์หญิง?” เธอทวน แล้วแค่นหัวเราะ

”อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะ“
”แล้วฉันก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือของนาย“

ก่อนเธอจะสะบัดผมใส่ทีหนึ่งแล้วออกเดินต่ออย่างมั่นใจ แต่ไม่รู้หรอกนะว่าจะเดินไปไหน

(กรี๊ด มาเลยค่ะคนสวย!)

เธอหันมองคุณตั้งแต่คำว่า สวยจัง ที่หลุดออกมาจากปากแล้ว

สายตาดุๆ เหล่มองอย่างประเมิน

“…ฉันจะไปโรงยิม“ แต่ด้วยความปากหนัก จะไม่บอกว่าหลงทางหรอกนะ

”………..“

”นำทางทีสิ“

เมื่อเขาถอย เธอก็ถอย กลับไปกอดอกด่วยท่าที่หยิ่งผยอง หึ

สายตาประเมินคุณไม่ปิดบัง

“ก็… ไม่เลว” เธอพูดห้วนๆพร้อมสะบัดผมทีหนึ่ง

”ต่อให้ลุคเปลี่ยน แต่ถ้ายังทำตัวเหมือนขี้แพ้แบบนี้อยู่ล่ะก็—“

”ทั้งหมดที่นายทำไปก็ไร้ประโยชน์ล่ะนะ“

เมื่อเอ่ยจบก็หมดควายสนใจต่อคนข้างๆ หันกลับไปมองบอร์ดรายชื่อตามเดิม

เธอมีท่าทีลังเลที่จะแตะเจ้าตัวเล็กในทีแรก มันสั่นเล็กน้อย แต่เมื่อได้แตะกับขนนุ่มแล้วก็…

สีหน้าของเธอก็ผ่อนคลายลงในทันที

“อา…” เธออมยิ้มจนดวงตาดุๆ นั่นหรี่ลง แผ่ออร่าสาวน้อยออกมา 🌸✨

“นุ่มจังเลย~”
“อยู่กับเธองั้นเหรอ อามาโนะซังน่ะ” มือก็ยังลูบๆ ไถๆ อามาโนะซังเรื่อยๆ

(อ๊ากกกกก กรี๊ดดดดด เพิ่งได้มาดูแจ้งเตือนค่ะะะ แงงงงง้ 😭😭😭😭😭🙏 หนอยๆๆๆ โดนแน่ นายจะต้องโดนเอาคืนแน่!! /วีน)

(ที่นี่เราไม่ทำกันแบบนั้น —)

“…” ยัง ยังมองอยู่

จี่—

เสียงดีดนิ้ว เปาะ! ดังขึ้นพร้อมใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มของเธอ รอยยิ้มที่ไม่ค่อยเป็นมิตรนะ

“อ๋อ!” เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นจนทำให้ได้กลิ่นน้ำหอมชัดเจน ยกนิ้วชี้หน้ากัน

“ นาย แว่น ”

เสียงดังฟังชัด ตอกย้ำความทรงจำผู้ฟัง

“ฉันก็ว่าแล้วหน้าคุ้นๆ~”
“ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ล่ะ?”

ใบหน้าเธออ่อนลงเล็กน้อยเมื่อได่รู้ชื่อของสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก

“อามาโนะซังเหรอ…“ เธอทวนเสียงเบา

ยื่นมือข้างหนึ่งออกมา จำลองท่า… ลูบ กับอากาศ

”จับ…“
”ได้หรือเปล่า?“

เธอถามคุณ แต่เสียงเบาเหมือนกระซิบราวกับไม่อยากให้คนรู้

ความสนใจทั้งหมดของเธอดูท่า… จะเป็นนายแล้ว

อุเมมิยะหันมาทั้งตัว กอดอกด้วยท่าประจำ สายตากดดันอ่อนกำลังลงบ้างแล้วแต่ยังจ้องอยู่

“เธอ…” น้ำเสียงที่เอ่ยคำแรกต่ำกว่าปกติเล็กน้อย ใช้สายตาสำรวจกันตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่างเชื่องช้าและกดดัน

วนกลับขึ้นมาที่ใบหน้าอีกครั้ง

“ใครนะ?“ เธอขมวดคิ้ว เอียงคอ

เด็กสาวลดมือลงมากอดอกท่าทางผยอง เธอดูเหมือนเด็กใหม่แต่กลับไม่มีความเคารพอีกคนที่น่าจะเป็นรุ่นพี่เลย

สิ้นคำของคุณ เธอก็เอียงหน้า เลิ่กคิ้วซ้ายขึ้อย่างสงสัย

“สายตาแย่ขนาดมองทางไม่ได้เลยงั้นเหรอ?”

จึก จึก—

ระหว่างที่คุณกำลังเพ่งสายตาอยู่นั่นน่ะ ก็มีเด็กสาผมสีฟ้าหน้าตึงมาจิ้มแขนคุณ

“โทษทีนะ” เธอพูดไม่มีหางเสียง

“ถามทางหน่อยสิ”