เอนตัวเข้าไปฟัง กระพริบตาปริบ ๆ

หูผึ่ง /⁠ᐠ⁠｡⁠ꞈ⁠｡⁠ᐟ⁠\ !!

“แถมให้จะดีเหรอชิคาโนบุคุง?”

ยกมือขึ้นป้องปากไปด้วยอีกคน แถมน้ำเสียงยังดูอารมณ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ถ้างั้นโอมาโมริแก้เคล็ดหนึ่ง กับลูกดอก 2 อันนะ”

มืออีกข้างแอบชูสองนิ้ว

เอาจริงเฉยเลย

“ในสายตานายผมดูเป็นคนยังไงเนี่ย?”

รอยยิ้มบางเบาถูกมอบให้อีกคน แม้จะไม่ค่อยเข้าใจว่า‘ประเภทนั้น’จะหมายถึงอะไรบ้าง

แต่ก็ไม่คิดหวังว่าใครจะตอบ คำถามใหม่อีกมากมายถึงแซงขึ้นมา

“แล้วนี่น่ะ...เพิ่งจะกี่โมงเอง?”

“ไม่เดินเที่ยวหน่อยเหรอทากาฮาชิคุง?”

ชี้ชุดตัวเองให้ดู เขามีหน้าที่นะเนี่ย

“ขอบคุณครับ”

ผงกหัวรับคำนั้นเชื่องช้าแล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้น อย่างไรเรื่องก็ผ่านมานานแล้วเลยไม่ได้เศร้าอะไร ทำตัวปกติขยับแขนยืดเส้นเหมือนแมวยืดตัว

แต่คำตอบนั่นมันอะไรล่ะนั่น?

เอาเถอะ

“ถ้างั้นรอที่นี่ ผมจะเอากระเป๋าไปเก็บ”

ลุกขึ้นยืนไปคว้ากระเป๋าตามว่า แน่นอนว่ารวมของอีกคนด้วย

“เป็นเด็กดีอย่าซนล่ะ”

ไม่เว้นจังหวะให้เถียงหรือแย้ง เพราะพูดจบก็เดินออกไปเลย

“เด็กขี้เซาแบบนายขยับตัวเยอะ ภาพหายากแบบนั้นใครจะไม่เก็บไว้บ้างกันล่ะ”

มุมปากของเจ้าตัวผุดรอยยิ้มขบขัน แววตาที่ไม่ได้มีแววตื่นเต้นแฝงไว้ ดูอย่างไรก็คงเก็บไว้แกล้งแซวเห็น ๆ

“ไม่ลบให้หรอกนะ”

ไม่ว่าเปล่า รีบเก็บโทรศัพท์หนีอีกต่างหาก

เสียงของการเคลื่อนไหวเรียกให้ความสนใจของเขาไปชั่วขณะ

สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปมากนัก ยกเว้นก็แต่ดวงตาที่หยีลงเล็กน้อย

ก่อนมันจะหลับพริ้ม และยกมือขึ้นประกบแบบเดียวกัน

เป็นเด็กดีเสียจริงเชียว

“นาย”

“ยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนะ”

เห็นคนหัวเราะก็คล้ายจะอารมณ์บูด ใบหน้าเปื้อนยิ้มเรียบนิ่งลงชั่วขณะ

กระนั้นก็เลือกแสร้งทำเป็นยกมือจัดผม ปรับอารมณ์ให้นิ่งแทนที่จะแสดงออก—

ซะเมื่อไหร่ เพราะหลังจากจัดผมเสร็จก็ยกนิ้วดีดข้อมือนั่น

“อืม ชอบมาก”

เสียงหัวเราะหลุดออกมาให้ได้ฟังเบา ๆ

“เห็นได้เลยว่าทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีและตั้งใจขนาดไหน สมกับที่ต้้งตารอเลย”

“แถมมีนี่อีกต่างหาก”

หยิบโทรศัพท์มาเปิดคลิปที่ถ่ายไว้ให้ดู

“พอดีผมชอบไปหลาย ๆ ที่ในวันเดียวน่ะ”

นัยต์ตาสีชมพูและต่างหูสีแดงแบบเดียวกัน ไม่ยากเลยที่จะบอกว่ามีความสัมพันธ์แบบไหนกับเด็กหนุ่ม

กลับมาแล้วครับ คุณแม่

คำทักทายประจำถูกเอื้อนเอ่ยในใจเพราะวันนี้มีแขก ไม่คิดจะยืดเยื้อให้นานกว่านี้หรือรออีกคนเดินออกไป

การทักทายคนที่รัก ต่อให้จากไปแล้วก็ไม่คิดจะรีรอ

หลุดหัวเราะเสียงเบา คล้ายไม่อยากจะหยอกล้อเลยลุกเดินไปทางหนึ่ง

ตรงหน้าหิ้งที่ยังคงเหลือกลิ่นหอมอบอวลของธูปคือจุดเขาย่อตัวลงนั่ง

“ตามใจผมจะดีเหรอ?”

วาดรอยยิ้มทักทาย ก่อนมือเรียวจะหยิบซองใสใบเล็กออกมาจากกระเป๋า แกะเอากลีบดอกไฮเดรนเยียสีฟ้าและชมพูอ่อนให้หล่นลงมานอนกลางฝ่ามือ

“จะเหนื่อยเอานะ”

ก่อนจะวางมันให้นอนอยู่คู่กันข้างรูปภาพของหญิงสาวคนหนึ่ง

ดวงตาสีสวยสบมองมือเรียวที่ถูกหยิบยก ก่อนไล่กวาดมองชุดในวันนี้

…

ใช้เวลาพักหนึ่งจึงค่อยเงยขึ้นมาสบตาผู้ถาม

“อืม ดูดี”

ตอบคำถามเสร็จนิ้วชี้ของเขาจึงถูกยกขึ้นจรดมันลงหน้าผากอีกคน

แน่นอนว่าสัมผัสนั้นแผ่วเบายิ่งกว่าอะไรดี

“ ทรงผมเปลี่ยน ”

“ เท่ดีนะ ”

และเพราะวันนี้ไม่มีกลุ่มผมมาปิดบังใบหน้า หัวคิ้วที่กระตุกไปคงจะเห็นได้ชัดเจนกว่าทุกวัน

“...”
“อื้ม— ขอบคุณนะ”

หลังมือของเขาแตะลงกับข้อมืออีกคน ดันมันให้ห่างจากใบหน้า

“เปิดหน้าผากให้เข้ากับธีมน่ะ”

ส่วนขาก็ขยับถอยไปหนึ่งก้าวเล็ก ๆ แบบไม่ปิดปัง

“ยังไม่ได้ชมที่แสดงเมื่อวานเลย”

“เก่งมากเลยนี่นา ทากาฮาชิคุง”

“อย่างกับคนล่ะคนเลยแน่ะ”

“อยากไปตอนเย็น”

“น้ำทะเลเย็น ๆ เวลานั้นน่ะดีที่สุดแล้ว”

และเป็นอีกครั้งที่เขาตอบไม่ตรงคำถาม

“ส่วนระหว่างวันไปเดินสวนกับพิพิธภัณฑ์เปลือกหอยกัน”

“ไว้ค่อยเอากระเป๋านายไปเก็บห้องผมแล้วค่อยออก แบบนี้ดีไหม?”

ดวงตาสีฟ้าใสหยียิ้ม เชิญชวนให้อีกคนเห็นด้วยระหว่างเทน้ำให้ตัวเองแล้วยกดื่มบ้าง

“ชิคาโนบุคุง ยะโฮ—”

โบกมือไปมา ยิ้มตาปิดทักทายคุณเพื่อนร่วมห้อง อารมณ์ดีน่าดู

“เหมือนว่าจะโชคไม่ค่อยดีเท่าไหร่แน่ะ”

“น้ำอัดลมกระป๋องในช่วงนี้ยิ่งอร่อยด้วยนี่นา”

ยื่นคำทำนายให้ดู ใช้น้ำเสียงเศร้าจ๋อยทั้ง ๆ ที่กำลังยิ้ม

เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองตามสายตาสักพักถึงค่อยโคลงหัว

“อ๋อ คาเฟ่น่ะ”

ตั้งใจตอบแค่นั้นเพราะอยากให้ไปเดินลุ้นเอาเอง

“เท่ไหม?”

ไม่ว่าเปล่า ยกมือยกไม้อวดชุดอีกต่างหาก

ดวงตาสีฟ้าใสจ้องอีกคนเขม็งตั้งแต่เข้ามาในระยะสวยตา

เอ๋...
มาเองเลยแฮะ

“ผมชอบฟังเพลงนี่นา”

หยีตาให้แทนคำทักทาย วันนี้รอยยิ้มก็ยังไม่จางไปจากใบหน้า

“ทำได้ดีเลยนี่นา ทากฮาชิคุง”

เขาพูดในขณะที่เหลือบเช็คว่าทุกคนเตรียมตัวกันพร้อมแล้ว ขยับแว่นสีชาที่คาดอยู่บนหัวลงมาระยะสายตา

"ถ้าอย่างนั้นน เชิญรับชมกันได้เลยครับ !"

www.youtube.com/watch?v=983b...

@rkm-yuusei.bsky.social

เมื่อท่วงทำนองจบลง วาทยากรก็โบกมือเรียกโซโลนิสต์ขึ้นยืน จบลงที่เหล่านักดนตรีทุกคนในวงลุกขึ้นโอบรับเสียงปรบมือจากบรรดาผู้ชมด้านล่างเวที ปิดม่านการแสดงของชมรมดุริยางค์ โรงเรียนมัธยมปลายมิฮานาดะ ณ บัดนี้

@clubrkm.bsky.social

(รีทวิตเพื่อรับโปสการ์ดจากชมรมได้นะคะ---)