Ε ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΟ 🤤

🤝

Και βάλτε τα πράγματα στη σωστή τους προοπτική. Όχι άλλοι «θυσιασμενοι». Μόνο τη ζωή μας έχουμε και το ένα το άλλο. Μας αξίζουν τα πάντα.

Μα, σε ο,τι αφορά τους δολοφονημένους, που «έγιναν λίπασμα να βγάλει λουλούδια το χώμα» θυμηθείτε ότι

«Αν με ρωτούσες τι θα ήθελα στ’ αλήθεια να γίνω
Και που θα γούσταρα να βρίσκομαι ετούτη την ώρα
Θα ‘θελα σε μια παραλία με τους φίλους να πίνω
Κι ένα φιλί στον άνθρωπό μου να χαρίζω με φόρα».

Γιατί ξέρουμε ότι κανείς μας δε θα κινδύνευε να πνίγει σε ένα σαπιοκάραβο ανοιχτά της Πύλου, γιατί κανείς μας δεν θα έμπαινε σε αυτό, με τον ίδιο τρόπο που ξέρουμε ότι όλοι μπαίναμε στον ΟΣΕ, στον προαστιακό, στον ηλεκτρικό, κάθε μέρα. Κι αντίστοιχες ήταν και είναι οι αντιδράσεις και το θυμικό μας.

όταν δεν είναι δεν είναι αρκετά δικό μας κομμάτι για να νιώσουμε ότι δυνητικά δολοφονηθηκαμε εμείς, οι φίλοι, τα παιδιά μας.

Και ότι πρέπει να προσπαθήσουμε πιο πολύ, γιατί όλο χάνουμε κι ο αγώνας αποκρυσταλλώνεται σε εικόνες και γίνεται μόνο μνημη, μέχρι το επόμενο «σοκ». Ειδικά οταν οι δολοφονημένοι δεν μας μοιάζουν αρκετά,

Και μετά κυκλοφόρησε ο Σπύρος Γραμμένος εκείνο το τραγούδι και κατάλαβα ότι οι πεθαμένοι, οι δολοφονημένοι, δεν είναι και δεν πρέπει να είναι οι ήρωές μας. Πρέπει να είναι πυξίδα της οργής μας, εκδίκηση και προμετωπίδα κάθε αγώνα ενάντια σε αυτούς που τους σκότωσαν, σε κάθε χώρα, σε κάθε εποχή.

Εγώ τον έζησα ξωφαλτσα τον Δεκέμβρη. Καταλάβαινα λίγα, έκανα ακόμη λιγότερα. Μέχρι που έφτασα στην ηλικία τους, του Γρηγορόπουλου και του Ρωμανού, μετά του ενός την πέρασα. Μετά άρχισε στις φωτογραφίες του, που μου έμοιαζε τότε τόσο μεγάλος, να μου μοιάζει τόσο μικρός.

Αμέσως μετά, το πρώτο ίσως πράγμα που μάθαμε για το κράτος είναι ότι με το έτσι θέλω παίρνει τις δουλειές και τους κόπους των γονιών μας, μετά τα όνειρά τους για εμάς, μετά τα δικά μας όνειρα, μετά τους φίλους μας που έφυγαν «εξω», τελικά κι εμάς.