>:3 ?!

"ก็ต้องเป็นสิเจ้าคะ!"

ก็แค่ขึ้นบัสเองจะไปยากอะไรสำหรับผู้ที่มากความสามารถแบบดิฉันแม้จะไม่เคยลองขึ้นก็ตาม-

หรี่ตามองบัตรนักเรียน ครุ่นคิด พิจารณา เพราะนักเรียนแยงกี้ก็มีเหมือนกันนี่นา(...)

"เป็นคนดีจริงๆ หรือเจ้าคะ" ยังไม่แน่ใจแต่ก็ยังไม่มีทีท่าเริ่มกรี้ดเร็วๆ นี้

"ดิฉันอยากจะไปคาเฟ่ขนมเจ้าค่ะ" เกริ่นๆ ขึ้นมาแต่ไม่ยอมบอกว่าไปไม่ถูก(...)

ประกอบมือโอ้?!

ถึงจะมีแผนที่แต่ให้คนรู้ทางนำทางให้แน่นอนว่าดีกว่ายืนคลำทางไปมั่วๆ

แต่ดิฉันรู้สึกเสียเซลฟ์เล็กน้อยจึงกระแอมแฮ่มๆ

"ในเมื่อคุณเป็นคนอาสา ดิฉันจะยอมไปด้วยก็ได้เจ้าค่ะ"(...)

ไม่ใช่ว่าไม่รู้ทางหรอกนะ---

"?" กระพริบตาปริบๆ เมื่อคุณถามขึ้น

"ดิฉันอยู่โทโมยาสึเจ้าค่ะ"

"อันที่จริง"

"ทั้งสองท่านก็ไม่ได้ตามตลอดนะเจ้าคะ" ช่วงแว้บไปที่อื่นก็มีแค่ defult ที่ทุกคนเห็นคือจะอยู่ด้วยกันตลอด--

"ดิฉันเองก็ไม่ใช่คุณหนูที่ทำอะไรไม่เป็นเช่นกันเจ้าค่ะ" มือแตะอก เชิดหน้านิส ยืดๆๆ

..... ( ・`д・´)

ไม่จริงน่า?!

"แต่ดิฉันดูแผนที่เมื่อครู่บอกให้มาทางนี้นี่นา"

ว่าแล้วก็หยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าข้าง กางกระดาษออกจะได้พบกับแผนที่

ที่ถูกวาดด้วยมือ เขี่ยๆ ดูยากสุดๆ อย่าเรียกว่าแผนที่เลย-

ได้ลายแทงมาจากพี่ข้างบ้าน

ในเวลาแบบนี้ยังบีทบ็อกใส่ดิฉันหรือเจ้าคะ?!(???)

( ;｀д´)

มองจ้องคุณจี่เลยแบบไม่ใช่จริงอ้ะ

"แล้วดิฉันจะเชื่อได้ยังไงเจ้าคะ?"

ครุ่นคิดเอียงคอ ส่วนพ่อบ้านบอกไม่จี๊ง คุณหนูต้องการพวกผมนะ?!

"ทำงานควบแบบนั้นเหนื่อยน่าดูเจ้าค่ะ แถมยังมีปัญหาเรื่องชุดทำงานอีก" จะใส่ชุดไหนก็ไม่รู้-

"อีกอย่างพวกเขาก็เหมือนครอบครัวดิฉันเจ้าค่ะ"

ดวงตาสีน้ำเงินอ่อนเหลือบมองจอมือถือที่มีรอยแตก ทำหน้าเหมือนจะบอกว่า ไม่เป็นอะไรก็แย่แล้วเจ้าค่ะ?!

ลองทัชดูเสียหน่อยก็ดีเผื่อจอสู่ขิตทัชไม่ติด(...)

"อ้อ กำลังหาทางไปคาเฟ่อยู่น่ะเจ้าค่ะ"

"ร้าน Salon de Fruits"

"เปล่าหรอกเจ้าค่ะ" ส่ายหน้าไปมาตอบ

"ฟุจิวาระซังกับยามาดะซังกำลังไปซื้อขนมมาให้อยู่เจ้าค่ะ"

ถึงแม้จะบอกว่าเธออยากกินแต่จริงๆ สองคนนั้นอยากกินเองชัดๆ--

พ่อบ้านทั้งสองคนเงียบคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนเป็นจริงจัง "ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเปลี่ยนอาชีพเป็นเมดแทนแล้วล่ะครั---"

"สต๊อปๆๆๆ เจ้าค่ะ!!!" ยกพัดเบรกเอาไว้ก่อนเลย

"เห็นแบบนี้(?)แต่ดิฉันก็ดูแลตัวเองได้นะเจ้าคะ" ยกมือกอดอก(พร้อมกินซอฟต์ครีม)

พับพัดแล้วเก็บลงในกระเป๋าข้างทันทีเชียว(...)

บทพูดที่แสนคุ้นเคยในมังงะโชโจที่เคยอ่านมามากมายทำให้จินตนาการไปถึงร้อยเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นแต่บทสรุปดิฉันกลับโดนไถตังค์เสียอย่างนั้น?!

พอคุณชะเง้อเข้ามาก็เริ่มเอี้ยวเอนตาม

"ม- อะ ถ้า...ถ้าเข้ามาใกล้ดิฉันละก็...?!"

ดิฉันจะกรี๊ด(...)

(ได้เลยค่ะ 🤣)

ขณะที่กำลังหันซ้ายหันขวามองหาทางไปต่อก็ได้ยินเสียงคล้ายของกระแทกพื้นจึงหันไปมองตามต้นทาง สบตากับชายหนุ่มครู่หนึ่ง

"...."
"???"
งงไปแป๊บหนึ่งว่าอีกฝ่ายมองทำไม(...)

"....จอแตกหรือเจ้าคะ?" (...)

(โฮะๆๆๆ เอาน้ำหอมใหม่ที่เป็นตัวเทสสำหรับพวกอินฟลูมาให้(?))

อาเรเร๊??

"แต่เมื่อกี้ดิฉันดูในแผนที่มันเขียนว่าให้ไปทางนี้ถูกแล้วนะเจ้าคะ?" เชื่อมั่นในตัวเองสุดๆ แบบผิดที่ผิดเวลาเสียด้วย

จ้องอีกฝ่าย หรี่ตาลงเล็กน้อยครุ่นคิด

แกล้งอำกันอ๊ะป่าว

(ดิฉันกลับมาโผล่ให้เซมไปเห็นตัวอีกครั้งเจ้าค่ะ--)

พ่อบ้านผมแดงที่ผปค.ลืมชื่อ: "นั่นก็เพราะว่า..."
พ่อบ้านผมเขียวที่ผปค.ลืมชื่อเช่นกัน: "หากเกิดอันตรายขึ้นกับคุณหนูพวกเราจะได้ช่วยกันปกป้องยังไงล่ะครับ"
พ่อบ้านผมแดง: "อีกอย่างการมีพ่อบ้านสองคนยิ่งทำให้รับใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้นน่ะครับ"

พยักหน้าเห็นด้วยในระหว่างที่กำลังกินซอฟต์ครีม

"เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ"

(ทำไมผปคถึงพิมพ์คล้ายโควต(...) กลับมาเจอท่านเกรซอีกครั้งเจ้าค่ะ-)

(ดิฉันกลับมาเข้าเรียนอีกครั้ง-)

กำลังดูป้ายบอกทาง(ที่ไม่รู้เรื่องอยู่)ได้ยินเสียงทักถามขึ้นมาจึงเหลือบหันไปมอง ดวงตาชี้ขึ้นกระพริบปริบ "หือ"

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ พอดีดิฉันกำลังหาทางไปร้าน Salon de Fruits อยู่" ซึ่งก็คือคาเฟ่ขนมหวานนั่นแล

ยกมือสองข้างขึ้นเท้าเอวท่วงท่ามั่นใจ แต่ทางทีไปคือคนละทางชัดๆ-

ด้วยความที่ดิฉันมั่นใจมากว่ามาถูกทางจึงกางพัดแดงแล้วหันไปหาเชิดหน้าด้วยความมั่นอกมั่นใจ

"ไม่เป็นไรเจ้า...เจ้าค่ะ ค่ะ?!"

พอเห็นท่าทางคล้ายแยงกี้ก็ชะงักพูดตะกุกตะกักทันทีด้วยความตกใจ

หรือว่า...ที่ถามว่าต้องการความช่วยเหลือจะเป็นการหลอกล่อไปไถตังค์กัน กรี้ด 😱