ด้วยท่าทีเหยียดหยาม(?)ของอีกฝ่าย จากตกใจจึงกลับกลายเป็นโมโหเหมือนเดิมแทน

" นี่! มองไปทางไหนคะ ตัวเองก็ไม่ได้สูงเท่าไหร่นี่!? "

น้ำเสียงฟึดฟัด เขย่งเท้าสุดชีวิต

แต่เมื่อมองดี ๆ ... สภาพมอมแบบนั้น การแต่งตัวแบบนี้ — ระ หรือว่าเพิ่งจะไปต่อยคนมา!? แล้วเธอจะเป็นรายต่อไปรึเปล่า!!?

คิดได้ดังนั้นเลยตั้งท่าพร้อมสู้อัตโนมัติซะแล้ว

(เห็นความต่างทางส่วนสูงแล้วอดความอยากจับมายืนเทียบไม่ได้ค่ะ5555555)

” ยืนนานมันเมื่อย ”

เอามือตบตู้ดังป๊าบสั่นสะเทือนเหมือนช่วยเหลือแต่ก็ยังไม่มีอะไรหล่นลงมา ชิตะทำคิ้วงงงวยเอาตาจี่จ้องตู้กดน้ำเหมือนหาเจ้ากระป๋องที่ติดอยู่ ก่อนจะชันเข่าไปล้วงช่องตู้ควานหากระป๋องเจ้ากรรม

(คำพูดชิตะสื่อว่าเห็นคุณยืนอยู่หน้าตู้นานคงจะเมื่อย ถามอย่างตอบอย่างเป็นเรื่องปกติของเขาค่ะ55555)

ชิตะชะโหงกหน้ามามองอีกฝ่ายจากด้านหลังสลับกับตู้น้ำ เขายืนใกล้กว่าที่คนทั่วไปจะวางตัวต่อคนแปลกหน้าระหว่างจ้องอาจเพราะแว่นดำที่ใส่จำกัดทัศนียภาพแต่ส่วนมากน่าจะเป็นที่นิสัยเจ้าตัวมากกว่า

" ติดน้ำ? "

(สิ่งที่ชิตะจะสื่อคือ 'ตู้น้ำติดหรอ' เขาพูดจาแปลกๆค่ะ 5555)

" หนังสือทำคนท้องตก "

ชิตะเดินเอื่อยมาเจออีกฝ่ายพอดี เขาหยิบสมุดจากพื้นมาวางบนมืออาจารย์ให้อย่างสบายๆ แต่เมื่ออาจารย์เงยหน้ามองก็เห็นสภาพเขาเหมือนคนรถคว่ำดูมอมแมม

(ชิตะพูดแบนนั้นจริงๆ ไม่ใช่การพิมพ์ผิด)

" ? "

ชิตะหันควับมาเหมือนโดนสะกิดแต่สายตาเขามองผ่านคุณไปโดยปริยาย หันซ้ายขวามองหาด้วยสีหน้าฉงน ความต่างทางความสูงทำคุณรู้สึกเหมือนโดนหยามโดยไม่เจตนาซะงั้น! แถมเจ้าตัวยังสภาพมอมแมมเหมือนพึ่งรถล้มมาอีก

[3/3]

มอมแมมตั้งแต่วันแรก..........

[2/3]