Paris’e taşıtla gitmeyi düşündüm, bu bana biraz akıllıca geldi. Ama buraya kadar yayan gelip araca binmek? Bir şeye boyun eğeceksem akılsızlığa eğmeyi tercih ederim.

Birkaç gün sonra hastanede Lotte ile karşılaşınca “birlikte dedim, ateş pişirip balık söndürmeliyiz”.

Herzog kah hostellerde kah çiflik ağırlarında kah camı kırıp içine girdiği içinde yaşayanın olmadığı evlerde genelde yağmur bazen kar altında 21 gün 800 km yürürken başına gelmeyen kalmıyor. Ama kitabın sonuna doğru Paris yakı larında geldiğindeki şu satırlarda kahkaha attım.

Bu mobilyacılar ismi bulma konusunda bayağı bir yaratıcıymış. Voltaire koltuğu, Marie Antoinette berjeri, Joséphine kanepesi, Corbusier şezlongu, Charlotte sandalyesi diye giden bir liste var.

6. My Favorite Thing is Monsters - Emil Ferris
7. La Légèreté - Catherine Meurisse ❤️❤️❤️
8. La Guerre - Emmanuel Guibert
9. Le Photographe - Didier Lefèvre/Emmanuel Guibert
10. Zaï zaï zaï zaï - Fabrice Caro

Pufa benzeyen ama biraz daha büyük ve sert tabanlı mobilyalara Osmanlılar’dan esinlenerek üretilmeye başlandığı için ottomane deniyormuş. Ek zevzeklik puf (pouf) tamamen onomatopoetik bir sözcükmüş.

Kitabı okurken aklıma hep yabancılaşmayı tarif için anlatılan hikaye geldi. VW’de kırk yıl boyunca hiç devamsızlık yapmadan ön sağ teker montajı yapan işçinin emeklilik töreninde müdürü sorar bugün kırk yıl önceye gitsen ne yapmak isterdin diye. Düşünür ve ön sol tekeri takmak isterdim der.

Virginia’lı Vince Giligan’ı Breaking Bad, Better Call Saul ve Pluribus’u çölün ortasındaki Albuquerque’de çekme motivasyonu neydi acaba? Bence akla en yakın neden Albuquerque’nin İspanyolca, Arapça, Fransızca esintili şahane tınısı.

Bu arada Gazze’de savaş başladığı günden beri amasız, fakatsız bir şekilde Filistinlilerin yanında yayın yapıp insanlık dramını basında en iyi yansıtan gazetlerden bir La Croix oldu.

Bu sabah Paris’te yola çıkarken giydiğim bere, kaban, hırka menzile yaklaşırken uzay mekiğinin modülleri gibi birer birer ayrıldı. Canım Ege’me tişörtümle geldim.