ขอโทษครับ ผมต้องขอโทษถึงสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยจริง ๆ ครับ ผมยอมรับความบกพร่องของตัวเองและจะตระหนักถึงปัญหาที่เกิดขึ้น

มันเป็นเพราะผมมัวแต่สนใจความรู้สึกส่วนตัวและแสดงความเห็นแก่ตัวของตัวเอง แต่ว่า ผมเองก็ทิ้งงานนี้ไปไม่ได้ ผมเองก็กำลังดูแลโปรเจกต์ทางนั้นอยู่เหมือนกันครับ

‪อะ ไม่ใช่แบบนั้นเลยครับ ผมไม่…คือพอดีว่า วันนี้ผมโดนเรียกตัวให้ไปคุยกับกลุ่มที่ดูแลสินค้าของร้านสาขามิยามาจิครับ เป็นหนึ่งในสาขาที่โดนสั่งยกเลิกโปรเจกต์ ต้นทางของโรงงานที่เป็นผู้ร่วมผลิตสินค้าของฝากค่อนข้างไม่พอใจกับการยกเลิกกะทันหัน ผมจึงต้องเดินทางไปขอโทษด้วยตัวเอง เนื่องจากสถานีและจุดตั้งของโรงงานไกลกันมาก จึงใช้เวลาเดินทางค่อนข้างมาก

ต้องขอโทษถึงสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยครับ

น่ากลัวมากครับ พวกมันปะปนกับคนเหมือนเป็นวิถีชีวิตแบบใหม่ไปแล้ว

𝖼𝗁𝗂𝗇𝗈𝗆𝗂𝗐𝖺𝗐𝖺 • 𝗰𝗵𝗶𝗻𝗼𝗺𝗶𝘄𝗮𝘄𝗮_𝟬𝟯:

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ
คิดว่าคงต้องหามาพกไว้ พวกหมีอันตราย

เรื่องแพลนเองก็💦 เป็นกังวลอยู่ครับ เพราะถ้าโปรเจกต์นี้โดนพับ ต้องย้ายไปทำสาขาที่ต่างเมือง ตอนนี้อยู่สาขาที่โตเกียวเข้าปีที่ 2 แล้ว ถ้าต้องไปทำงานที่อื่นถาวร กลัวการปรับตัวหลาย ๆ อย่างครับ แต่ก็ไม่ได้คัดค้านครับ🙆🏻‍♂️

คุณยูกินะ ! อรุณสวัสดิ์นะครับ !!

ㅤ
“ก็ถ้าผมไม่ทึกทักเรื่องฝนขึ้นมา รุ่นพี่ไม่คิดว่าฟุวาระซังจะอยู่ทำซันเกียวต่อจนสามทุ่มเหรอครับ”

“เอ๋…?” โนโซมิไม่เข้าใจเลยว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร

“เหลือจะเชื่อเลยจริง ๆ“ นารุเสะซังกลอกตาใส่อย่างหมดความอดทน ”งั้นคืนนี้ก็อยู่ติดฝนที่บริษัทคนเดียวอย่างนี้ไปแหละครับ”
ㅤ

ㅤ
”ขอบคุณที่เหนื่อยนะครับ“ โนโซมิว่าพลางวาดยิ้ม เมื่อหล่อนโค้งรับและรีบเร่งเท้าไกลออกไป เขาถึงนึกคิดขึ้นมาได้ว่า ถ้าหากฟุวาระซังเพิ่งจะขอตัวกลับ ถ้าอย่างนั้น คนที่กลับก่อนหน้านี้ก็จะต้องเป็นรุ่นพี่อาคามิ…

”ไม่มีเซ้นส์เอาซะเลยนะครับ“ นารุเสะซังส่งเสียงฟึดฟัดอย่างจงใจก่อนจะยกแก้วมัคขึ้นดื่มขณะเสมองไปตามทางเดินเดียวกันกับที่ฟุวาระซังเพิ่งจะเดินออกไป

”…?“
ㅤ

ㅤ
“อะ ฝนด้านนอกเริ่มตกลงมาแล้ว“ โนโซมิหันไปมองตามเสียง แทนที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง เจ้าของเสียงตกใจนั้นเป็นนารุเสะซังที่เพิ่งกลับมาจากห้องจ่ายน้ำร้อน ในมือของเจ้าตัวประคองแก้วมัคใบโปรดที่มีลวดลายประดับ ดูเหมือนจะเป็นของส่วนตัวที่พกมาเอง

“ถ้าอย่างงั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” ฟุวาระซังดูตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน จึงรีบกระวีกระวาดเก็บของบนโต๊ะและคว้ากระเป๋ามาสะพาย
ㅤ

ㅤ
คำพูดในที่ประชุมวันนั้น แม้จะผ่านมาได้เกือบหนึ่งสัปดาห์แล้ว แต่โนโซมิกลับไม่สามารถคลายความกังวลใจลงไปได้แม้แต่น้อย จนกระทั่งได้เห็นตัวเลขผลตอบรับสินค้าที่น่าพึงพอใจในวันนี้ แม้จะยังปักใจเชื่อไม่ได้ แต่อย่างน้อย ๆ ก็ถือว่าเป็นตัวเลขที่สร้างความอุ่นใจให้กันระดับหนึ่ง
ㅤ

ㅤ
แม้ร้อยทั้งร้อยทุกคนในแผนกพัฒนาสินค้าต่างจะรู้กันดีว่าไข่ต้มนี้ได้ผ่านการแปรรูปจนสามารถอยู่ได้นานกว่า 24 ชม.แล้ว แต่ตัวเขาก็ยังมีความกังวลในตัวผู้บริโภคหลาย ๆ คนที่อาจจะยังไม่รู้และลังเลใจจนตัดสินใจไม่เลือกซื้อสินค้าตัวนี้

พอคิดอย่างนั้นแล้ว ถึงรู้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่ถึงอย่างไร เขาก็อดจะนึกอยากให้มีข่าวที่มีเนื้อหาทำนองว่า ‘ไข่ต้มโชยุได้หายตัวไปพร้อมกันทั่วประเทศ’ เสียไม่ได้…
ㅤ

ㅤ
อาหารหลายรายการมักจะเน่าเสียง่ายกว่าปกติ เช่น ชุดเบนโตะ ซุปมิโซะแบบอุ่นทาน ข้าวแกงกะหรี่ ไปถึง ’พวกเมนูไข่‘ ซึ่งจะอยู่ในอุณหภูมิปกติได้เพียงสองชั่วโมงเท่านั้นในช่วงฤดูร้อน

เพราะงั้นเมนูที่จะเปิดตัวในวันนี้ แม้เมนหลักจะเป็น ‘สลัดมันฝรั่ง’ ซึ่งไม่ได้มีปัญหากับการวางขายในช่วงอุณหภูมิสูง แต่เพราะด้านบนดันมีไข่ต้มโชยุที่ตั้งใจใส่เป็นกิมมิคเอาไว้อยู่ด้วย
ㅤ

ㅤ
เพราะตั้งแต่ที่ฮาเซงาวะซังจากฝ่ายการตลาด เสนอความคิดเห็นขึ้นมาระหว่างการประชุมว่า ควรจะลดปริมาณสินค้าที่วางจำหน่ายบนเชลฟ์ลง และมีการกำหนดขีดจำกัดการสั่งสินค้าจากคลังประจำรอบเพื่อลดการตรวจเจอปัญหาเน่าเสียของอาหาร

ในช่วงฤดูร้อน สินค้าในร้านสะดวกซื้อจะได้รับความนิยมน้อยลง เพราะคนมักจะกังวลเรื่องอายุการเก็บรักษาที่สั้นกว่าฤดูกาลอื่น ๆ
ㅤ

ㅤ
วันนี้เป็นวันเปิดตัวผลิตภัณฑ์ ‘สลัดมันฝรั่งสไตล์ญี่ปุ่น‘ สินค้าตัวใหม่ประจำฤดูกาลที่เขามีส่วนช่วยในการคิดและนำเสนอร่วมกันกับทีมฝ่ายการตลาด แม้จะเพิ่งเปิดตัวไปได้ไม่ถึงหกชั่วโมง แต่ยอดขายและผลตอบรับในวากุถือว่าอยู่ในระดับที่น่าพึงพอใจ
ㅤ

ㅤㅤ
“จะมั่นใจได้เหรอครับ ว่ารอบนี้จะเสร็จทันกำหนด…ก่อนจะให้คนอื่นเขาเลิกทำซันเกียว รุ่นพี่ก็ช่วยอย่าเป็นพวกดินพอกหางหมูจนทำคนอื่นเขาเดือดร้อนแบบนี้จะดีกว่าครับ“

พลั้งปากไป…แรงไปไหมนะ ผมคิดขณะมองสำเนาที่ออกมาและหล่นลงในถาดกระดาษ เสียงของมันดังไปเรื่อย ๆ ก่อนจะมีเสียงรุ่นพี่แทรกขึ้นมา

“อย่างนั้นเหรอ นารุเสะซังต้องลำบากเพราะผมเลยสินะ..งั้นก็ขอฝากด้วยนะ”
ㅤ