“ ปกติฉันไม่ใช่พวกเคร่งกฏหรอก ”
.
.
.

“ ……แต่ใส่สีฟ้าทั้งตัวแบบนี้ มันแปลกเหรอ? ”

อาราตะเอียงคอสงสัยน้อยๆ อาจฟังดูเหมือนประชดประชันแต่เขาถามเพราะต้องการรู้จริงๆ

จนแม้แต่มือก็ยังไม่ได้เอื้อมไปหยิบกำไลมา

เขายืนมองแผ่นหลังอีกคนอยู่ครู่นึง จากนั้นค่อยเร่งฝีเท้าเพื่อให้ความเร็วเท่ากันแล้วเดินไปยังจุดลงทะเบียน

โดยไม่ได้คิดอะไรในหัว ว่าต้องทำยังไงหรือย่างไร
เพราะอีกฝ่ายอุตส่าห์ชวน จึงตามมาเท่านั้น

“ งั้นก็คาโมะคุงสินะ ฉันสุงิโมโตะ อาราตะ ”

พอรู้ชื่อคนพี่ก็ดูจะเป็นมิตรขึ้นจากตอนแรกพอสมควร ก่อนที่เขาจะมองกำไลเรืองแสงที่มีสีแตกต่างกันอย่างชัดเจนนั้นสลับกับผ้าผูกบนข้อมือ

+

ทว่าสิ่งที่ได้ก็ท้าทายไม่แพ้กัน แต่คำถามคือใครจะเป็นคนโดนปิดตากันล่ะ

“ เอาไงดี ”

ยืนมองอยู่นิ่งๆ เหมือนต้องการให้อีกฝ่ายเลือกก่อน

เขาพยักหน้าตอบในจังหวะที่เด็กสาวโชว์กำไลเรืองแสงพร้อมกล่าวคำขอบคุณ

“ อา อยากเรียกอะไรก็เรียกเถอะ ”

ดูเหมือนจะไม่ได้ซีเรียสกับการเรียกชื่อสักเท่าไหร่ แต่ตนเองกลับเรียกอีกฝ่ายด้วยนามสกุลเช่นเดิมก่อนที่ดวงตาสีอ่อนจะมองไปที่กระดาษภารกิจแล้วเลิกคิ้วสูง

“ แจ็คพอตจับได้อันที่ยากสุดเลยแฮะ…. เธอเนี่ยดวงดีนะ ”

พูดจบคลี่กระดาษของตัวเองให้อีกฝ่ายดูบ้าง

+

"ทางนี้ครับเหมี๊ยว.."

ในที่สุดก็เดินมาถึงศาลเจ้า ไหน ๆ มาถึงแล้วก็ขอทำความเคารพสักหน่อย

แปะ.. แปะ..

สิ้นเสียงตบมือเบา ๆ ทุกอย่างก็กลับมาเงียบเชียบชวนน่าใจหาย

"..."

°○(จะต้องพาเพื่อน ๆ ออกไปอย่างปลอดภัยให้ได้เลย..)

ฮุ่ม!😾มุ่งมั่น✨️

“ เปล่า ”

อาราตะหลุบสายตาพลันถอนลมหายใจน้อยๆ คาดว่าการที่รุ่นน้องคุงไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น อาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีแล้วก็ได้

“ แค่คิดว่าตัวเองคงมีความเข้าใจเกี่ยวกับมุขตลกของนายต่ำก็เท่านั้น ”

เมื่อพูดจบเขาลุกจากเก้าอี้โต๊ะไม้แล้วเดินนำหน้าอีกคนไปก่อนสามก้าว

“ จะไปใช่มั้ย ทดสอบความกล้า ”

อาราตะยืนสวมกำไลเรือนแสงบนข้อมือหนา หลังจากไปลงทะเบียนร่วมกับเพื่อนร่วมห้องที่เป็นฝ่ายชักชวน

จวนเตรียมตัวเสร็จก็เปิดเช็คอุปกรณ์ไฟฉายที่ได้รับมาเพียง 1 กระบอก โดยลำแสงนั้นชี้เข้าสู่ทางเข้าป่าทึบก่อนที่เขาจะหันไปหาอีกฝ่าย

“ พร้อมรึยัง อาซาฮิยามะซัง ”

แววตาไร้ซึ่งความกลัวกลับดูเป็นที่พึ่งพา และน่ากลัวในเวลาเดียวกัน

“ ก็ฉันไม่มีความจำเป็นต้องย้อมนี่ ”

เขาตอบกลับโดยให้เหตุผลเพียงแค่นั้น แถมยังไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังถูกกล่าวชมอยู่ ก่อนจะฟังเรื่องที่อีกฝ่ายบอกเล่าคร่าวๆพร้อมกับเรื่องการทดสอบความกล้า

“ อา… ไม่ใช่ว่าไม่สนใจหรอก แต่เห็นว่าต้องจับคู่หรือจับกลุ่มกับใครสักคนด้วย ”

หันมองทิศที่คนรวมตัวเยอะๆ จากนั้นค่อยหันมาสบตาอีกฝ่าย

“ นายไปเล่นมารึยัง? ”

สบายใจเถอะรุ่นน้องคุง เขาไม่ใช่คนที่กลับคำอะไรง่ายๆอยู่แล้วจนกระทั่งเธอพูดคำนั้นออกมาราวกับมุขหยอดตื้นๆ

“ หา? คิดจะปีนเกลียวกันเหรอ ”

ไม่นานนัก จากชายที่มักจะแสดงออกแต่สีหน้าเรียบนิ่งก็มีเรียวคิ้วที่ย่นเข้าหากันเล็กน้อย

ไม่ใช่เพราะเขินอาย
แต่เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเล่นมุขนี้กับเขา ทั้งที่ยังไม่รู้จักชื่อกันด้วยซ้ำ ….

“ หรือเรียกฉันไปเป็นเพื่อนก็ได้ ”

บอกเพราะยังไม่อยากเห็นอีกฝ่ายลื่นตกบันไดหัวแตกระหว่างทาง

อาราตะยืนฟังเพื่อนร่วมห้องที่ทั้งเล่าเรื่องราวและสัปผงกไปพลาง จนรู้สึกอยากจับลากไปนอนที่ห้องพยาบาลสักงีบให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ไม่ได้ทำ เพราะเขาพอรู้ว่าเคย์เป็นคนที่ขยันเรียนและทำงานพาร์ตไทม์ไปด้วย ถึงจะไม่มากจนถึงขนาดรู้สาเหตุที่เขาต้องหักโหมตนเองขนาดนั้นก็เถอะ

“ ช่วงเข้าฐาน ถ้าเกิดไม่ไหวก็ไปนอนที่ห้องพยาบาลแล้วกัน ”

+