"หืม~"

ยิ้มแย้มมองใบหน้ามานากะสลับกับใบล่าแสตมป์ในมือเธออยู่นานสองนานให้เธอลุ้น

"เอาไงดีนะยุ้กกี้จัง" เบนสายตาไปทางยูกิริ

ขึ้นอยู่กับเจ้าเพื่อนคนนี้แล้วล่ะว่าจะให้หรือเปล่า

ก็เขามันพวกยังไงก็ได้นี่นา~

"ครับๆ~"

ขานรับคำพูดยูกิริ แล้วเดินออกมาจากโซนด้านในแบบไม่คิดอะไร

"อา...ว่าแต่มิอุระจังมาเที่ยวคนเดียวเหรอ?"

หันไปถาม

"นี่ยุ้กกี้จังก็รู้จักเธอคนนี้เหรอ?"

มีแต่ใบหน้าประหลาดใจ เขาโยกตัวออกมาจากด้านหลังเธอมองใบหน้าของทั้งสองสลับกันไปมา

"นี่แฟนเก่าฉันเอง" อาคาเนะพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับโยกไหล่มานากะไปมา

จงใจแกล้งเธอสุดๆ

"..."

เขาไม่พูดอะไรตอบกลับไปทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ ให้

จากนั้นค่อยก้มลงหยิบน้ำแอปเปิ้ลกล่องขึ้นมา กล่องนึงยื่นให้เธอ ส่วนอีกกล่องเขาค่อยดึงหลอดเจาะแล้วดื่ม

พอดื่มได้อึกเดียวกลับทำหน้ายู่ แลบลิ้นออกมาหน่อยๆ ใส่เธอ

อาคาเนะเอียงคอมองมิซุฮาระ สายตาจับจ้องไปที่มือที่ยื่นมาด้วยความแปลกใจก่อนจะแย้มยิ้มให้อีกฝ่าย

"ลงโทษเหรอ?" หัวเราะร่วนปิดท้าย

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะกล่าวอะไรต่ออีก เขาค่อยเอื้อมมือตนไปจับมืออีกฝ่ายโดยไม่ถามอะไรอีก

"ป้องกันคนหายค้าบ ป้องกันคนหาย~"

พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆอย่างกลับหลุดมาจากในวิทยุกระจายเสียง

"อ้ากกกกก!!"

เดิมทีอาคาเนะคิดว่าตนจะไม่ตกใจแต่ที่ไหนได้กลับต้องมาตกใจเสียงร้องของสาวตรงหน้ากับเจ้าผีโครงกระดูกหน้าคุ้นที่ร้องอุทานใส่กันอีกแล้ว

เจ้าตัวเผลอก้าวถอยหลังออกมาพร้อมกับจับไหล่มานากะลากออกมาด้วย

"พ..พวกนายจะร้องกันทำไมเนี่ย!!"

โวยวายกลบเกลื่อนแทน แต่มือจับไหล่มานากะไว้มั่น

(ตามสะดวกได้เลยค่ะ ✨✨)

"ผีเดินตามหลังมาแล้ว อยากโดนไล่จะวกกลับไปอยู่ข้างหลังฉันก็ได้นะ~"

พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ทั้งยังดันหลังเธอหนีเสียงโหยหวนและเสียงฝีเท้าจากด้านหลังที่เริ่มใกล้เข้ามา

เร่งฝีเท้าไม่เท่าไหร่พวกเขาก็มาถึงห้องใหม่กันแล้ว

เมื่อเดินมาถึงจุดหนึ่งที่รู้ทั้งรู้ว่าจะมีเพื่อนผีวิ่งออกมาไล่เขาก็ค่อยหยุดเดินแล้วอ้อมไปด้านหลังเธอแทน

มือทั้งสองจับไหล่เล็กของมานากะแล้วดันเธอไปข้างหน้าแทน

"เอ้าๆ เดิน อย่ามาข้างหลังล่ะ"

ดันเธอพาไปยังห้องด้านหน้า ทั้งที่ด้านหลังยังมีเสียงโหยหวนตามมา

"ก็..ตามใจนะ"

เขาลดมือลงแล้วเริ่มนำทางไปยังทางออก

"ในนี้มันทั้งแคบทั้งมืด ถ้าไม่ชินทางก็อาจจะสะดุดของในนี้ล้มก็ได้นะ~"

แต่ทางที่พาไปกลับไม่มีแสงสว่างของด้านนอกเข้ามาสักที แต่กลับเป็นอีกห้องถัดมาแทน

"โอ้~"

แอบเห็นใจเธอขึ้นมานิดหน่อยเลยยืนกุมคางคิดเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ายิ้มจนตาหยักโค้งให้เธอ

"ได้! ตามมาสิ ทางนี้เลย"

เขาชี้ไปทางข้างหน้าทั้งรอยยิ้ม

"อยากจับมือฉันด้วยมั้ยล่ะ?"

แบมือไปตรงหน้าเธอแล้วกวักนิ้วขึ้นสองครั้ง

"ไม่ไหวแล้วเหรอ?"

น้ำเสียงเสียดายปนเศร้าใจที่แสร้งปั้นขึ้นมาให้เธอฟังแล้วรู้สึกอยากจะทุบถูกเอ่ยขึ้นในตอนที่เอียงคอไปมาซ้ายทีขวาทีอย่างน่ารำคาญรอบๆ ตัวเธอ

"อ่อนจัง~" แซวเธอออกหน้าออกตา

"มิอุระจังเป็นอะไรหรือเปล่า?"

ผีดิบจีนตัวการที่ทำเสียงดังวางหม้อและไม้ลงก่อนจะเดินออกมาจากมุมมืด

"แย่ละ..นี่น้ำตาปะเนี่ย!?"

ยื่นหน้ามองใกล้ๆ ใช้แสงไฟตกแต่งของห้องส่องดูอารมณ์เธอไปด้วย

ว่าแล้วก็ยืดแขนเสื้อออกแล้วกดๆ เช็ดน้ำตาบนหน้าให้

ใช่ เขาต้องทำลายหลักฐาน(...)

อาคาเนะเผลอถอนหายใจหนักหน่วงใส่อีกฝ่าย เขายืนเท้าเอวพร้อมกับยกมืออีกข้างขึ้นกุมหัวและเสยผมไปด้านหลัง

"ดีไม่ดีมันก็ขึ้นอยู่กับที่มิซุฮาระจังตัดสินใจเอาเองนั่นแหละ" เขาว่า

"แล้วปกติจ่ายให้คนอื่นเพราะอะไรล่ะ?"

เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งถามอีกฝ่าย ขณะที่เป็นฝ่ายหยิบเหรียญมาหยอดแล้วกดเลือกน้ำแอปเปิ้ลมาสองกล่องอย่างไวแทน

"ซะที่ไหนล่ะ~ เดี๋ยวจะไปส่งเหมือนอย่างทุกทีนั่นแหละ"

อาคาเนะก้าวขาตามยาวๆ ไม่กี่ครั้งก็เดินไปอยู่ข้างๆ เธอซะแล้ว

"โกรธหรือเปล่า?"