เหวอ—

เขาก้าวค้างไว้ได้ทันพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มค้างไว้ ในใจคานาโตะช็อกค้างไปแล้วก่อนที่เสียงแว่ว ๆ จะดันคลอตามมาหลังจากที่มีอะไรบางอย่างผ่านหน้าไป

ไม่อยากนึกสภาพว่าถ้าโดนอัดเต็มสูบจะระบมขนาดไหนเลยอ้ะ

“มะ ไม่เป็นอะไร..จะว่าไปลูกเมื่อกี้เธอเป็นคนปาเหรอ ?”

“เล่นเกมเหรอ ผมชอบเล่นเกมนะ” พอมีอะไรให้โฟกัสก็ยิ้มแป้นออกมา ศีรษะเอียงมองเล็กน้อยแล้วลากเสียงคิด “ผมเลือกชา!”

กล่าวเสียงใสจากนั้นก็นั่งนึกประโยคคำถามตอบกลับไปบ้าง หัวคิดมุ่นกันเล็กน้อย

“..งั้น—ของเผ็ดหรือของคาว?“

คานาโตะเหงื่อซกกลับมาเต็มตัวกับการทดสอบความกล้าในครั้งนี้, นึกแล้วยังแอบสยองถึงจะรู้อยู่แก่ใจก็เถอะว่าผีไม่มีในโลกแต่แล้วมันห้ามความกลัวได้ยังไงกันล่ะ..

เรียวนิ้วสะกิดจิ้มในตอนที่จังหวะใจลอย—หัวใจเขาแทบหล่นไปถึงตาตุ่มก่อนที่จะเผลอกรี้ดไร้เสียงออกมากระทั่งหันไปสบเข้ากับใบหน้าของอีกฝ่าย

เผลอถอนหายใจโล่งอกที่ไม่ใช่สิ่งลี้ลับ

“อันนี้ๆ ซื้อในห้าง ราคาดีด้วยนะ ~ นอกจากผมจะนุ่มแล้วยังหอมม้ากมากด้วยจะบอกให้” แผ่นอกยืดขึ้นทำนองว่าใช้ได้ผลจริง ๆ นะ !

หลังจากโม้เพลินไปหน่อยเจ้าตัวก็นิ่งไปเพียงเสี้ยววิ ใบหน้านั่นเหลอหลาราวกับเพิ่งนึกอะไรได้ เขาหย่อนเครปที่กินหมดลงถังขยะพร้อมกับมือที่ประกบเข้าที่แก้มตัวเองจนยู่

“จะว่าไปแล้วชวนคุยนานเลยอ้ะ..เซ็จจิรีบกลับบ้านรึเปล่าเนี่ย ? ผมคงไม่ได้ทำให้นายลำบากใช่มั้ยอะ !?”

“เซ็จจิก็พูดเกินไป ~” แม้จะโบกไม้โบกมือแต่ใบหน้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเหลิงสุด ๆ กับคำชม—เป็นพวกบ้ายอนี่นะ “ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า”

ยิ้มจนแก้มแทบจะแตกอยู่แล้วมองดูก็รู้ว่าเก็บทรงไม่ค่อยอยู่ทว่าพอโดนถามเรื่องยาสระผมก็พร้อมที่จะฮาวทูพรีเซนต์มาก

เขาจับสมาร์ทโฟนขึ้นมา, เอานิ้วไถ ๆ หน้าจอจากนั้นก็พลิกหน้าจอให้อีกฝ่ายดูชื่อที่เสิร์จ

“เหมือนโกลเด้นเหรอ?” เขาลากเสียงจากนั้นก็ทวนคำอย่างเชื่องช้า, ก่อนที่เขาจะหลุดขำออกมาตอนที่อีกฝ่ายบอกว่าเหมือนหมาปอมแทน

ก็หมาปอมสำหรับเขาดูตัวเล็กน่ารักนี่น่า..

“งั้นผมก็ดูตัวจิ๋วสำหรับเซ็จจิอะสิ!” ทำตัวเล็กตัวน้อย (ไม่เนียน) สักนิด ดวงตาประกายมองไปทางอีกฝ่ายแล้วครุ่นคิด “—ส่วนเซ็จจิผมนึกถึงซามอยด์ล่ะ แบบว่าดูนุ่มฟูสุด ๆ ไปเลย”

“ว่าแต่ผมของผมนุ่มม่า? ใช้น้ำยาสระผมยี่ห้อใหม่มาล่ะ”

“งั้นผมๆๆ ผมช่วยเอง!” เขารีบอาสาอย่างไม่รีรอแถมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาทำนองว่า ‘ให้ผมได้ช่วยเถอะนะค้าบ’ อีก ก็น้า—เรื่องแบบนี้มันน่าสนุกสำหรับคานาโตะนี่น่า “จริงสิ! ผมชื่อคานาโตะนะฮะ”

เขาเหยียดตัวตรงพร้อมมือข้างนึงไพล่หลังส่วนอีกข้างชี้ตัวเองตอนแนะนำตัว

“ไม่รบกวนผมเลย ผมชอบนะ ให้ผมช่วยเถอะน้—า” มือสองข้างของตัวเองประกบเข้าหากันพร้อมคำพูดวิงวอนเต็มที่อีกต่างหาก

“แบบนั้นก็ดีน้า“ โคโนเอะคนพี่ผงกหัวรัวกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดอย่างง่ายดายก่อนที่จะชะงักเมื่อมือเรียวแปะลงบนกลุ่มผมสีชมพูของเขา—เจ้าตัวมองตาปริบจากนั้นก็ยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ “เซ็จจิกำลังคิดว่าฉันน่าเอ็นดูเหมือนน้องหมาใช่ม่า~”

เขาหัวเราะคิกคักออกมา, ก้มตัวลงให้คนตัวเล็กกว่าอย่างง่ายดายก่อนที่เรียวนิ้วจะชี้มาทางตัวเองอย่างตื่นเต้น

“จะว่าไปแล้วเซ็จจิคิดว่าฉันเหมือนสายพันธุ์อะไรเหรอ แบบ..ลาบราดอร์!?“

คานาโตะหันขวับไปอีกทางไม่ให้อีกฝ่ายเห็นริมฝีปากที่ขมุบขมิบกลั้นยิ้มเต็มทน ดวงตาข้างนึงของเขาหยีลงเล็กน้อยพยายามฮึบไม่ให้เผลอหลุดขำออกมากับท่าทางที่ดูใสซื่อของหญิงสาว

แต่ดูจากหน้าตาแล้วเหมือนใกล้จะร้องไห้เต็มทนจนแอบเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา

"เอาล่ะนะ..หนึ่ง สอง!" คนผมชมพูเปิดมือที่กุมอยู่ข้างแก้มให้เห็น [ ความว่างเปล่า ] แก้มเนียนใสกิ๊งไม่มีอะไรนอกจากรอยถากๆนิดหน่อย "แผลหายแล้วจ้า✨"

🌸🌱 กิจกรรมแรก : ทายดอกไม้กัน!

กิจกรรมนี้เป็นการวัดความรู้รอบตัวเกี่ยวกับภาษาดอกไม้อันเป็นสากล ไม่ใช่เพียงของญี่ปุ่นเท่านั้น! โดยนักเรียนและบุคลากรจะต้องล้วงกล่องเพื่อรับกระดาษรูปดอกไม้พร้อมปริศนา จากนั้นจึงทายชื่อให้กับสมาชิกชมรม เมื่อทำการทายแล้ว หากตอบถูกจะได้รับรางวัลปริศนา! แต่หากตอบผิดจะได้รับรางวัลปลอบใจแทน

ชินดัน : bit.ly/4prq86w

[โควทโรลได้อิสระเลยค่ะ!]

คานาโตะรีบส่ายหัวทันควันเป็นการบอกว่าไม่รบกวนอะไรเลยสักนิดก่อนที่นัยน์ตาจะเป็นประกายขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำว่า 'เมนูฤดูกาล' เพราะขึ้นชื่ออะไรแบบนี้แล้วส่วนใหญ่มักจะเป็นของลิมิเต็ดเฉพาะเดือนนี่!

"ไม่ได้รบกวนเลยครับ" เขาตอบเสียงสดใส ยิ้มกว้างออกมาจนเห็นเขี้ยวก่อนที่จะมีท่าทางที่ดูจะดี๊ด๊ามากกว่าเดิม "นี่ นี่ ทำอะไรเหรอ ผมช่วยม่า เห็นแบบนี้ผมน่ะเซียน (กิน) ขนมหวานเลยนะฮะพี่ชาย!"

"น่าเสียดายเนาะ" ปากบ่นไปเรื่อยแต่ก็งับขนมปังที่อยู่ในมือตัวเองหลังจากที่จ่ายอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว—ก่อนที่จะนิ่งเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาในหัว

เขาหันไปทางฮิคารุจจิก่อนจะยิ้มแหยออกมา

"ฮิคารุจจิ! เดี๋ยวผมมาหาใหม่นะ นึกขึ้นได้ว่าต้องไปทำธุระเดี๋ยวนึงอะ" ปากพูดแต่ขาเตรียมก้าววิ่งแล้วก่อนที่จะยกมือโบกไปมาให้ "ไว้เจอกันที่ห้องเรียนน้า!"

ศีรษะเอียงเล็กน้อยอย่างงุนงงกับมือที่ยกขึ้นของคนตรงหน้าก่อนที่ดวงตาสีมรกตจะกระพริบปริบมองพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ — จากนั้นมือยกขึ้นประกบมือของอีกฝ่ายจนดัง 'แปะ'

"ไฮไฟว์ !" หัวเราะเสียงเบาออกมาก่อนจะงับเครปไปอีกคำนึง "กิจกรรมเหรอ..ถ้ามีน้องหมาด้วยก็คงอยากไปวิ่งเล่นด้วยกันล่ะมั้ง อยากไปปิกนิคด้วย แต่ว่าวันนึงคง..อ๋า คงไม่ทันทั้งหมดงั้นใช่ม่า?"