Zeynciss
@zeynciss.bsky.social
7 followers 5 following 54 posts
Posts Media Videos Starter Packs
Neyim olursan ol, hayal kırıklığım olma. Orası çok kalabalık tanıyamam seni...
Kimse seni benim kadar sevmez demiyorum ama, hiç kimse seni benim kadar kıyıda köşede sessiz çaresiz görmeden duymadan sever mi?
Kırılan bardaktan su içilmez, ama şu içmekten de vazgeçilmez...
Ne hasta bekler sabahı,
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan bir günahı,
Seni beklediğim kadar.

Geçti istemem gelmeni,
Yokluğunda buldum seni;
Bırak vehmimde gölgeni,
Gelme, artık neye yarar?
Acıya alışık olmak, acımadığı anlamına gelmez...
üzdün.
yalan değil.
ama üzülmek sorun değil ki zaten.
herkes üzülmüyor mu?
buna katlanmıyor mu?
boş ver!
istediğin kadar yapabilirsin bunu.
hem ben sonunda ne yapar eder
tatlıya bağlarım kalbimi.
ama üzüldüğüne üzülmek diye bir şey var ya.
işte o kötü...
sen üzülme yeter...
Olan olmuş, biten bitmiş yollar çıkmaza girmiş bu çıkmazı aşacak mecalim bile kalmamış.
Bazen kader çizginiz ortak değilse, insan kendine yazılan kitabın kapağına bile rastlamaz.
beni yargılamadan önce benim ayakkabılarımı giy geçtiğim yollardan geç takıldığım taşlara takıl düştüğüm kaldırıma düş kanıyan diz kapaklarım gibi seninkide kanasın sonra gel acım acıma denk olduğunda konuşalım.
Bazı yıkımlar temelleri daha sağlam atmak içindir...
Sen benim gökyüzünde ulaşamıyacağım en parlak yıldızsın...
Sarılırken sadece kolların değmesin bana...
Beni unutmamış olduğunu, hâlâ sevdiğini,
benim hâlâ senin olduğunu hissettirecek şekilde sarıl.
Her şey üzerime çökse de,
senin kollarında dünya biraz daha yaşanabilir kalsın.
yanındakiyle yaşar aklındakiyle ölürsün sözü gerçekten doğru, ve ben bu sözün doğruluğundan nefret ettim.
Ara sıra geliyorsun aklıma,
banane diyorum!
Benim derdim yeter bana
Banane!
Alıştım mı yokluğuna?
Vaz mı geçiyorum varlığından?
Tedirginim aslında,
Ya başkasını seversem?
İnan o zaman seni hayatım boyunca
Affetmem...
Kimsenin uğramadığı ev yıkılmaya mahkumdur, gitmekte ısrar edenin kalbinde yeri yoktur.
öyle bir noktadayım ki artık sadece yaşamak bile yoruyor, Sabah gözünü açmak, insanlara gülümsemek, hiçbir şey olmamış gibi davranmak... Hepsi ayrı bir savaş.
İnsan en çok sevdiklerinden inciniyor...
Sanki herkes yavaş yavaş senden uzaklaşıyor gibi geliyor değil mi?
Sanki sen hâlâ aynı kalbindeyken, herkes senden vazgeçiyor…
“Ben aslında çoktan gitmek istedim…
Ama nedense bazen bir mesaj, beni bir adım daha tutuyor.”
kalbimin odasını kitledim,
önünde oturuyorum...
Bazı acılar görünmezdir.
Ve görünmeyen acılar,
En derin olanlardır.
Ben kimseye yük olmamak için,
Kendime yük oldum.
Ben “iyiyim” demeyi öğrendim,
Ama hiç iyi olmadım.
Ben hep böyleydim.
Sevdiğim insanı mutlu etmek için kendimden vazgeçen,
Onu ayakta tutmak için kendi dizlerinden çöken biriydim.

Ama artık…
Bu kadar çok verip hiç karşılık alamamak beni eksiltmeye başladı.
Sevgim kutsaldı belki,
Ama ben kendimi kaybediyordum.
Ama yine olmadı.
Ve sen yine sustun.
Kırıldığını söylemeden gülümsedin,
“Beni anlayacak” diye bekledin,
Ama gelmedi…
Sessizce sevmek zordu ama sessizce veda etmek, en çok yürek isteyenidir.