(น่ารักมากกก😭😭✨)

(หล่อไม่ไหวครับฮือออออ😭😭😭🙏🏻✨)

#TWD_commu

“ เรียกผมแค่ชาริลก็พอ.. ”
“ ไม่ต้องใส่ใจว่าผมอยู่ตรงนี้ก็ได้ มัน..สบายใจกว่า ”
( - ขอโทษนะ.. ผ ผมคุยไม่เก่ง TT )

💠

Charyl Willis • Human 172 cm.
Ignihyde Y.2 🎵 🎶
• ───────────────── •

Doc :: bit.ly/3NxeDcu
co/role dm 24/7

#TWDmagicame

[Bar.tho💸]

เอาล่ะพวก ฉันมีคำถามระดับภัยพิบัติมหันตภัย4K

ฉันใส่ชุดไหนดีสำหรับวันเปิดเทอมพรุ่งนี้ 1-2-3 ขอแบบไม่เด่นมากแต่โดนทัก

ยกมือสดับฟังเสียงลมอยู่บนริมหน้าต่างชั้นสูง ดวงตาสีหวานพริ้มหลับฟังเสียงคำรามอ่อนๆ

"ฮ่ะๆ วันนี้ก็ครื้นเครงกันจริงๆเลย UvU"

อิลเลย์นั่งยิ้ม แกว่งเท้าฟังเสียงขบขันท่ามกลางลมยามค่ำอย่างสบายใจ

"อื้อ ผมเองก็ว่าแบบนั้น แต่อยู่กันไปสักพักเดี๋ยวก็คงมีมุมที่ได้รู้จักกันมากขึ้นแหละนะ ฮ่ะๆ"

ถ้าให้อิงจากคนรู้จักที่ดูน่ากลัวในชั้นปีเดียวกัน ก็มีหลายคนที่ดูน่ากลัว แต่ก็น่ารักในบางมุม ส่วนปี1นี่แต่จะได้เห็นรึป่าวก็อีกเรื่อง อิลเลย์ไม่ค่อยอยู่เป็นที่เลยไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้พูดคุยรึป่าว

เขาส่ายศีรษะ พลุบตาหลับยิ้ม

"ผมแค่มาเดินเล่นๆน่ะ ไม่มีที่ไหนจะไปเป็นพิเศษครับ =^^="

"อ้ะ ว่าแต่ผมมารบกวนคุณรึป่าว"

"ฮะฮะฮะ ดูเหมือนว่าขนมฟรีเนี่ยมันมักจะมากับอะไรแปลกๆ อย่างที่คิดเลยนะ ให้ตายสิน่า ถึงได้มีคำพูดที่ว่าห้ามรับขนมจากคนแปลกหน้าไงล่ะเนอะ~"

แมวทรายหนุ่มกำลังลอยสูงขึ้นจากพื้นดิน ในตานั้นสะท้อนเป็นคำว่า ช ช่วยด้วย ;

(วอนผู้มีจิตเมตตาผ่านไปผ่านมา ช่วยสอยแมวลงจากฟ้าได้ครับผม🥲)

[เปิดโรล | หลังจบพิธีการ | แยกรูท ]

หลังจากที่เผชิญมรสุมมนุษย์มามากมาย ในที่สุดเขาก็ได้พักหายใจ

แต่พูดได้หรือไม่ เขาว่าเขาหลงทางกลับหอตัวเอง...

เฟลินจึงตัดสินใจนั่งลงนั่งลงตัวติดกำแพงแล้วถอนหายใจเบาๆ

‘เหนื่อยจัง..’

"อ๋า..."

พอได้ยินคำว่าเรื่องยุ่งก็ผงกหน้าเบาๆอย่างเข้าใจความรู้สึก ก็ว่าอยู่ว่าทำไมถึงไม่ค่อยเห็นเขาเลย

"ตอนนี้สบายขึ้นรึยังครับ(=^^=)"

ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะรีบไปไหนรึป่าว แต่อย่างน้อยหากใช่ก็ว่าจะมอบคำอวยพรดีๆในฐานะคนเกิดมาเป็นแฟรี่ลม บนโลกนี้คงไม่มีใครรู้หรอกว่าลมก็อยู่กับทุกคนตลอดเวลานะ!?

"อย่างว่าหอนี้ค่อนข้างต้องใช้ประสบการณ์มากหน่อย มีเข้ามาก็ถือว่าสุดยอดแล้วนะครับ!"

หากมองในมุมกลับกันมันก็เป็นเรื่องที่ดีในอีกด้านแหละนะ อิลเลย์คลี่ยิ้มแสดงความยินดีจากระยะไกล แผ่ออร่าสุขด้วยลมอ่อนสบายแก่คนรอบข้าง เรือนผมสีเงินสะอาดพลิ้วไหวเล็กน้อย ฮิฮิ

"แบบนี้ก็น่าจะคุมง่ายดีด้วยเนอะครับ ดีเน้อคุณเรย์"

เขาหันไปยิ้มกับคนข้างกาย

ผงกหน้าหงึกๆเข้าใจแต่ใบหน้าก็ยังคงแสดงความไม่น่าเชื่ออยู่ ไหวจริงรึป่าวนะ.. เท่าที่จำได้จากภายนอกอีกฝ่ายดูขี้เซา แต่เขาบอกว่าไหวก็คงไหวแหละ

อิลเลย์มองคนที่มีท่าทีง่วงด้วยสายตาปริบๆ

"อื้ม ดูท่าจะเป็นแบบนั้นสินะครับ"

อิลเลย์ทอดสายตามองออกไปไกลเพื่อสังเกตอีกคร้ัง เสียงลมพัดกระทบก็ดูแผ่วเบามากกว่าปกติ

+

“ สวัสดีเหล่าเด็กๆปี1 ดีใจที่ได้พบกันนะครับ ”

ชายผมสีเทาอ่อนในฮู้ดสีดำเอ่ยเสียงนุ่มเรียบ

“ ฉัน ซิกนัส อาทันเบิร์ก อยู่ปี3 ถ้าต้องการความช่วยเหลือก็มาหาได้เสมอนะครับ ”

“ …อย่าแหกกฎหอกันล่ะ อย่าว่าฉันไม่เตือนนะ.. ”

เขาเอ่ยเตือนเหล่ารุ่นน้องด้วยความหวังดี พลางทำสีหน้านิ่งๆแต่ภายในใจกลับกำลังรู้สึกดีที่ได้เจอเหล่ารุ่นน้องทั้งหลาย

(โรลแล้วรู้สึกน่าสนใจ….ปาด—โอบีรอนตอนเอาผม)

#TWD_Orientation
[โรลเปิด / โกงเวลา]

[โถงกระจก]

ช้างหนุ่มกำลังรอพิธีเริ่มเช่นเดียวกับคนอื่นๆ หัวเอนเกือบพิงเสาแววตาเกือบเหม่อลอยเพราะการรอ

คนที่อยู่ใกล้ไม่ระวังตัวนักเลยเผลอชนเขาจนหน้าผากประทะกับเสาตรงหน้า

โป้ก—!!

"—!"

ความรู้สึกแปล๊บแล่นไปทั่วหน้าผากจนรู้สึกชาหน่อยๆ เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บมากนักขณะที่เขายังประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้น
૮( . . )ა⁩??

[Story ?]
12.00

กว่าจะได้ตื่นอีกที ดันไปมองพระอาทิตย์ที่สว่างจ้าก็คงจะเที่ยงวันแล้ว อิลเลย์ลุกมาพร้อมกับอาการปวดศีรษะ แถมยังรู้สึกเหนื่อยแปลกๆ มือเรียวยกขึ้นคลึงขมับและท้ายทอยเบาๆ

เมื่อคืนก็หลับลึกดี...แต่คงนอนมากไปหน่อย เขาลดมือลง

อิลเลย์ส่งยิ้มเมื่อมองเห็นตัวเองผ่านกระจก ก่อนจะลุกไปยังบริเวณบานหน้าต่าง เสกสรรลมเย็นทอดยาวไปไกล

"ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดี ทั้งผมและทุกคน"

(ม๊ายน้าาาาา😭😭😭🫳🏻)

#TWD_Orientation

(โกงเวลา | วันปฐมนิเทศ )

ในระหว่างที่พิธีกำลังดำเนินการ เขาก็ได้ทำการสอดส่องเหล่าน้องใหม่ในปีนี้อยู่ตรงบริเวณมุมเสาในแถวของนักเรียนหอพอมฟิโอเร่

“ มีแต่เด็กที่น่าสนใจทั้งนั้นเลยนี่นา~☆ “

“ ปีนี้คงเป็นปีที่ครึกครื้นน่าดู ชักตื่นเต้นแล้วสิ “

#TWD_Orientation
โรคเปิด | แยกรูท

ในระหว่างพิธีแสนสำคัญ มีแฟรี่ตัวหนึ่งลอยไปมาในงานด้วยท่าทีราวมองหาเรื่องสนุก

ก่อนเรือนร่างเล็กจะหยุดและหันมามองไปยังคุณ รอยยิ้มและแววตาราวกับเด็กน้อย

"สนุกไหม เด็กน้อย?"

เมื่อทั้งคู่ได้สัมผัสกันเขาก็กระชับมือให้มั่นก่อนชะใช้พลังลมของตนช่วยประคองร่างสูงไว้

"ไปทำอะไรมาครับเนี่ย"

อิลเลย์ยิ้ม กวาดสายตาสีหวานราวความฝันพิจารณาหาสิ่งแปลกรอบตัวอีกฝ่าย

"คุณไม่กลัวความสูงใช่มั้ย"

ที่เขาขอจับมือเพราะว่าไม่อยากเห็นอีกคนลอยไปไกลนัก แล้วก็จำไม่เห็นได้ว่าคนตรงนั้ันก็บินเป็น

ฟุ่ว...เมื่ออีกฝ่ายห้ามปรามเขาก็กลับมาหยัดตัวขึ้นดังเดิม พร้อมทั้งคลี่ยิ้มอ่อนโยนอีกครั้งเพื่อแสดงคำขอบคุณ

"....นั่นสินะครับ"

อิลเลย์ชะงักก่อนตอบเหมือนชุกคิดอะไรได้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ดูเหมือนเขาจะมีปัญหาเรื่องการนอนจริงๆนั่นแหละ

เขายิ้มตอบ

"อื้อ วันหลังจะพยายามพักผ่อนให้ได้เยอะกว่านี้นะครับฮ่ะๆ"

แค่นเสียงหัวเราะ

"สวัสดีครับปี1 ดีใจที่ได้เจอกันนะครับ"

บุรุษผิวสีกาแฟคลี่รอยยิ้มกว้างพลางโบกมือน้อยๆให้รุ่นน้องเบื้องหน้า

"ผมเจดีไดอา เมบลี เรียกพี่ไดอาก็ได้ ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรก็วิ่งมาหาได้เสมอเลยนะครับ" เขากล่าว

"อ๊ะ แต่ถ้าโดนหัวหน้าหอดุมาอันนี้ผมช่วยไม่ได้นะ เพราะงั้นระวังอย่าทำผิดกฎกันล่ะ"

ว่าจบก็ขยิบตาให้อย่างขี้เล่น

(ปี1 มารีแอคสั้นๆได้นะคะ✨️)

อิลเลย์หัวเราะเบา ๆ เมื่ออีกฝ่ายพูดจบ การที่เขาชอบโดดไปทำอะไรตามใจตัวเองน่าจะกลายเป็นเรื่องที่ปกติไปแล้วสินะ

"จริงด้วยสินะครับ ผมแทบจำอะไรเกี่ยวกับงานปฐมนิเทศไม่ได้เลยสักปี"

พูดไปก็ยิ้มไป เขาสังเกตอีกฝ่ายที่ใกล้จะหลับเต็มทีก็อดไม่ได้ที่จะถามเพราะความเป็นห่วง

"คุณเรย์...ยืนไหวมั้ยครับนั่น."

“สวัสดีเหล่าเด็กปี1 ฉันดีใจจริงๆที่ได้พบพวกเธอทุกๆคน“

เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นจากร่างสูงเพียว เขาถอดฮู้ดออกก่อนจะใช้มือสางเส้นผมเพื่อจัดแต่งทรงให้เข้าที่

“ฉัน ‘โซนาต้า เอลาซูล‘ ปี3 ถ้ามีอะไรสงสัยก็มาปรึกษากันได้นะจ๊ะ“

“อยู่ที่นี่ก็อย่าลืมรักษาความงามอย่าให้ขาดตกล่ะ ไม่งั้นคงเสียชื่อหอแย่เลย“

เขาเอ่ยแนะนำตัว นัยน์ตาสีม่วงปนฟ้ามองไปยังเหล่ารุ่นน้องเบื้องหน้า พลางส่งยิ้มบางๆให้

(มานั่งรับลมเย็นๆเยียวยามาน้องมาฮือ แม้ไม่ต้องขอการรักษาลมก็พัดมาคลอเคลียได้ตลอดนะ ฟุ่วๆ😭😭😭)