De federale overheid wil langdurig zieken opnieuw laten controlen in de hoop een deel van hen terug aan het werk te krijgen. Daarmee wordt de verantwoordelijkheid voor hun ‘inactiviteit’ grotendeels bij hen zelf gelegd. Ontrecht, zegt Aline Serverius, die zelf langdurig ziek is.
Armoede en ongelijkheid zorgen voor een kloof in onze samenleving. De Kloofdichters zijn mensen met ervaring in armoede die deze kloof zichtbaar willen maken en hem dichten. Dat doen ze door hun verhalen te delen via poëzie.
“Zolang we inclusie blijven zien als een vrijblijvende keuze, zullen we nooit de samenleving bouwen waarin iedereen zich écht gezien, gehoord en veilig voelt.” Dat stelt orthopedagoge Soehaila Lakhbyaz vanuit haar werkpraktijk en eigen ervaring.
Zestien pleegjongeren leggen momenteel de laatste hand aan de voorstelling ‘PLEEG’: “Met deze voorstelling kan ik tonen dat pleegjongeren niet per se probleemjongeren zijn, zoals vaak gedacht wordt.”
Het blijft een confronterend probleem: jongeren die dak- en thuisloos zijn. Toch hoeft het zo ver niet te komen: eerste indicaties van dak- en thuisloosheid tonen zich al in de schooltijd. Preventieproject Upstream nestelt zich in de school om die signalen op te vangen en ermee aan de slag te gaan.
Een bezoek bij de eerstelijnspsycholoog mag dan goedkoper zijn geworden, ondersteuning door een gespecialiseerde psychotherapeut is nog altijd erg duur. Dat ervaart Bram Steeno wanneer hij na een opname opvolghulp zoekt: “We duwen mensen onnodig naar residentiële zorg. Dat is te gek voor woorden.”
"De zoektocht naar balans tussen afstand en nabijheid blijft onder hulpverleners een klassieker. Ook mijn oncologe bekijkt zichzelf hier kritisch op. Toch kan ik alleen maar dankbaar zijn dat zij bereid is om de brug te bouwen. Ze zet professionele nabijheid op mijn medicatielijst. Dat helpt."
Jeugdhulpverlener Jorn Stevens merkt dat jongeren vaak niet weten wat voor hen betekenisvol is. “Niet elke jongere is stuurloos, maar voor velen is er niets dat richting geeft. Als jeugdhulpverleners hebben we daarin een rol te spelen.”
"Een leerkracht die mij op een infoavond voorstelt als 'Fatima, de stagiaire', terwijl ik daar een lezing geef als Karima, de onderzoekster. Onder lotgenoten lachen we ermee: 'Ja, want we zijn allemaal Fatima’s'. Maar eigenlijk is het helemaal niet grappig."
Ellen De Bock werkt al acht jaar als beleidsondersteuner armoede (stad Antwerpen). Om dichter bij mensen te komen die in armoede leven, ging ze als vrijwilliger op huisbezoek. “Armoede heeft een gezicht gekregen, meerdere gezichten en namen. Want armoede gaat in de eerste plaats over mensen.”
In een Oost-Vlaams dorp toverde Voluit een ontwijde kerk om tot buurtpunt Den Hannekesnest. Met een bar, kruidenier en evenementen blaast het buurtpunt opnieuw leven in een plek die wat in slaap gesukkeld was. Maar waarom zet een vzw voor personen met een beperking haar schouders onder zo’n project?
Tien jaar geleden toonden burgers zich in het Brusselse Maximiliaanpark solidair met mensen op de vlucht. Dat historische moment lijkt ver weg. Onderzoekers (UGent) Marlies Casier en Robin Vandevoordt blikken terug en vooruit: “Waar is de burgersolidariteit naartoe? En komt die nog terug?”
An Haekens (ouderenpsychiater) en Bert Lambeir (algemeen directeur) van Alexianen Zorggroep Tienen vinden het onbegrijpelijk dat geknipt wordt in de ouderenzorg: “Bedrijfswinsten beschermen is blijkbaar belangrijker dan investeren in waardige ouderenzorg.”
Linde Goedertier is sociaal begeleider op de personeelsdienst van provincie Oost-Vlaanderen. Een van haar kerntaken: medewerkers met een arbeidshandicap coachen. De vele drempels waarop deze mensen blijven botsen, treffen haar.
De Vlaamse Opleidingen Sociaal Werk reageren op twee recente Sociaal.Net-artikels waarin kritiek wordt gegeven op de opleidingen. “We willen nuanceren, weerleggen en laten zien hoe wij vandaag werken en opleiden.”
Al veertig jaar verovert Theater Stap de planken met hun spelers die naast groot acteertalent ook een mentale beperking hebben. “Wij werken niet met psychologen of therapeuten – onze spelers zijn niet ziek – maar met dansers, dramadocenten en muzikanten.”
Aan de bacheloropleiding sociaal werk (HOGENT) schrijven studenten geen bachelorproef meer, maar werken ze samen aan een bachelorproject. Iedereen reageert enthousiast op die keuze: “Het brengt opleiding en werkveld dichter bij elkaar.”
Columnist Daan Aeyels gaat feest vieren in een technokeet: "‘We prediken integriteit en zero tolerance voor drugs, maar we dansen er vrolijk doorheen."
"Als andere mensen beslissingen nemen over jou, wil je daar graag bij betrokken worden. Toch nemen hulpverleners soms beslissingen zonder dat de cliënt mee aan tafel zit of inspraak krijgt."
Wat hebben jeugdwerk en brandweer met elkaar te maken? Op het eerste gezicht: weinig. En toch wil Katrien De Maeyer, directeur van De Ambrassade, die vergelijking maken. “Beiden vervullen een onmisbare maatschappelijke rol.”
Baarle, het kunstenaarsdorp bij de Leie in Gent, heeft sinds anderhalf jaar het Kurt Defrancq Huis: een plek waar kunstenaars op leeftijd de rest van hun leven kunnen wonen, zorg krijgen én kunnen blijven creëren. “Kunstenaars stoppen niet met creëren als ze ouder worden, ze gaan niet met pensioen.”
Omdat er veel onbegrip over heerst, proberen veel mensen met autisme hun autistische kenmerken te verbergen. Zeker op de werkplek. Maar voor het verstoppen van je identiteit betaal je vroeg of laat een prijs, weet maatschappelijk werker Gwenn Meert.
