ริซุมุยกชายชุดกิโมโนขึ้นมาปิดปากแล้วหัวเราะเยาะกับท่าทีของอีกฝ่าย อะไรล่ะนั้นตอนแรกเหมือนกระลอก ตอนนี้เหมือนหมาแล้ว

เขาเดินตามอีกฝ่ายไปจนถึงร้านขายทาโกะยากิ ดวงตาสีเขียวหม่นจ้องมองสักพักแล้วเดินไปสั่ง ไม่นานก็ได้มา

"ลองชิมไหมครับ ยังร้อนๆอยู่เลย"

เขาเคี้ยวแอปเปิ้ลสักพักสีหน้าของเขายังคงสงบนิ่ง เข้าตัวลืมตาขึ้นมาแล้วมองอีกฝ่าย

"อืม...หวานครับ"

เขาตอบออกไปตามตรง มันหวาน แบบหวานมากๆ ยังดีที่มีรถเปรี้ยวเล็กๆของแอปเปิ้ลมาขัด

"คิดว่า เราหาของคาวกินกันดีไหมครับ? ทาโกะยากิเป็นไง?"

ในคราแรกริซุมุก็อยากจะปฏิเสธแต่สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจเบาไปแล้วพยักหน้า

เขาเอนตัวไปด้านหน้าแล้วอ้าปากออก รางกับรอให้อีกฝ่ายป้อนเขา

ดวงตาของเขาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างคาดหวัง

ริซุมุเลิกคิ้ว เขาก้มใบหน้าลงมองสิ่งที่อีกฝ่ายบอกว่าซื้อกินเป็นประจำในช่วงงานเทศกาล

เขากระพริบตาปริบๆแล้วยิ้มแห่ง เขาคงประเมินค่าความของหวานของคนตรงหน้าต่ำไป

"เจ้าสิ่งนี้ มันหวานมากๆเลยนะครับ มันคุณทานในเวลาปกติด้วย มันจะเสียสุขภาพเอา เพราะงั้น ทานแค่วันเทศกาลนั่นแหละดีแล้ว"

ริซุมุยิ้มอ่อนให้ เขาเดินไปดูขนมและปล่อยแขนอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ ริซุมุยืนดูขนาสักพักแล้วหันมามองอีกฝ่าย

"งั้น ซื้อกันไหมครับ?"

เขาถาม สิ้นสุดคำถามริซุมุไม่ฟังคำตอบ เขาเดินไปสั่งแล้วจ่ายเงินทันที

(บลูกายมะเด้งแจ้งผม😭)

ริซุมุฟังคำพูดอีกฝ่ายเขารู้สึกได้ว่าตัวเองกัดกรามแน่นขึ้นทุกครั้งที่อีกฝ่ายพูด

เข้าตัวขยับไปยืนข้างกายอีกฝ่ายแล้วสอดมือไปคล้องแขนอีกฝ่ายเอาไว้แล้วหัวเราะเบาๆ

"ผมไม่ทิ้งหรอก แต่คุณร่ะ จะทิ้งผมหรือเปล่านะ"

ริซุมุกล่าวจากนั้นก็ขยับมือเลื่อหน้ากากจิ้งจอกมาปิดใบหน้าจองตนเองตามอีกฝ่าย

ริซุมผู้ที่ยังคงรอยยิ้มบนใบหน้าเสมอยิ้มค้างไปเมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมา เขาเอียงใบหน้ามองอีกฝ่าย ดวงตาที่มักจะเสแสร้งอ่อนโยนแข็งค้างไปชั่วขณะ

"สาว?"

"อะแฮ่ม งั้นหรอครับ อย่างนี้นี่เอง"

เขาพูดออกมาก่อนจะยกมือขึ้นจัดทรงผมของตัวเองแล้วขยับไปจับไหล่ของอีกฝ่าย

"ผมไม่ทิ้งหรอกนะครับ"

เขาส่ายส่าย ริซุมุยกสัมผัสกับหน้ากากของตัวเองแล้วยิ้มอ่อน เขาถอดหน้ากากของตัวเองออกแล้วมองดูลวดลายของมัน

" เธอค่อนข้างขี้อายน่ะครับ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเล่นกับผมแล้ว"

"อืม..แล้วคุณล่ะครับ? ปกติเที่ยวคนเดียวหรอ"

เจ้าของเรือนผมสีไวน์แดงหัวเราะเยาะเขามองอีกฝ่ายแล้วยิ้มอ่อนหวานให้

"อืม...ก็บ่อยนะครับ เมื่อก่อนผมจะพาหลานสาวมาเที่ยวเล่นน่ะครับ"

เขาตอบออกไปขนาดที่เดินเคียงข้างอีกฝ่ายเข้าไปด้านในงานเทศกาลดังกล่าว

ริซุมุหัวเราะเบาๆ เขาขยับหน้ากากของตัวเองออกแล้วยิ้มให้อีกฝ่ายตามปกติ ชุดกิโมโนลายฮิกังบานะยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง

"ฮึฮึ ได้มาเดินเที่ยวกับคุณก็เป็นเรื่องดีนะครับ"

เขาพูดแล้วยกมือขึ้นเอื้อมมือไปเพื่อจะจับบางสิ่ง ไม่นานเขาก็หยิบกลีบดอกไม้ออกมาจากเส้นผมของอีกฝ่าย

"มันติดที่ผมน่ะครับ"

(จังหวะนี้ผมขอขิต)

ท่ามกลางแสดงจากโคมไฟประดับส่องสว่าง สร้างบรรยากาศที่ครึกครื้นและน่าผ่อนคลายให้ทั่วบริเวณ ร่างของชายผู้หนึ่งเดินผ่านผู้คนมา

เส้นผมสีแดงไวน์ยาวถูกมัดรวบเอาไว้เชกเช่นตามปกติ ผิวสีขาวผ่องตัดกับชุดกิโมโนตัวเก่งสีแดงเชอรี่ มีหน้ากากจิ้งจอกที่มีลวดลายเป็นดอกฮิกังบานะสีแดงสดที่ปิดบังใบหน้าของตนเอาไว้

เขาเดินเข้าไปหาบุคคลที่รอเขาพลางยื่นมือออกไปแตะไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ

"สวัสดีครับ~"

( มาแปะวาดเล่นค้าบ

ถ้ามางานอาจจะเจอก็ได้นะ! )

(เจ้าเด็ก สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะ โตขึ้นอีกปีแล้ว เพ้ทๆนะะ🫳🏻)

[ ห้องดนตรี | 16:50 ]

เมื่อไม่มีผู้ใดอยู่แล้ว ห้องดนตรีที่เงียบเหงาก็มีเสียงเครื่องดีด ซามิเซ็งดังออกมายากในห้องดนตรี

ผู้ดีดไม่ใช่ใครที่ไหน อาจารย์ประจำห้องดนตรีอย่างริซุมุเอง

"อืมๆ ฝีมือเรายังใช้ได้อยู่"

[12:30 น.|30Sep|ห้อง ปี 1-3]
[HBD Karin!🎉🌸]

เวลาพักเที่ยงได้มาถึง เป็นเวลาที่นักเรียนบางคนต้องออกไปหาอะไรรองท้องแล้ว

แต่ว่ามีหญิงสาวคนนึงที่กำลังเข้าไปในห้องเรียนทุกห้องพร้อมแอบวางถุงคุกกี้ไว้บนโต๊ะ เธอคิดหวังว่าจะไม่มีใครเห็นเธอนะเนี่ย...

ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กันนะ? มันเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอยังไงล่า~ เธออยากทำขนมให้ทุกๆคน หวังว่า [คุณ] จะชอบขนมถุงนี้นะ🌸

#SZW_Commu

"โอ้ะ~ วันนี้มาเรียนนี่นา ครูดีใจนะ~"

"เอาล่ะ เช็คชื่อๆ!"

「高瀬 弘務」| ทาคาเสะ ฮิโรมุ
29 y. | 177 cm. ☘️⚒️
อาจารย์วิชากิจกรรมเสริม
สาขาศิลปกรรม ประติมากรรม

role | co-op | dm ok
doc in bio

#SZW_Commu

「 ได้พบกับแล้วนะนักเรียน ไม่ต้องห่วง วิชานี้ไม่เครียดหรอก 」

◈暮井 • 奏音 ↔ Kurei Rizumu◈
◇sensei | อาจารย์◇

| ◐ 28 y.| 179↔62 | สังคมศึกษา และ ประวัติศาตร์ศิลปะ • สาขาดนตรี • เอกประพันธ์เพลง |

co/role/flirt ↬ DM. 24/7 ok
Doc↬bio

(CMS. Sylyn XIl)