“อา…ไม่ว่าเธอจะเลือกอะไรฉันจะดันหลังเอง”

มิโอะพยักหน้าเบาๆก่อนจะวางมือลงบนแผ่นหลังใหญ่

“ฉันเองก็ต้องพัฒนาอีกหลายอย่าง…จะหยุดอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว เพื่อพวกเธอทุกคน“

”แต่ก่อนอื่นขอดูเท้าหน่อยนะ เสร็จจากนี้แล้วไปเปลี่ยนชุดก่อนไปซื้อรองเท้าใหม่กันนะดรีม“

พูดจบมิโอะก็พาดรีมไปยังที่นั่งข้างสนามเพื่อเช็คสภาพเท้าก่อนจะพันเท้าเผื่อไว้อย่างทะนุถนอม ก่อนที่ทั้งสองจะค่อยๆเดินออกจากสนามไป

เมื่อเห็นท่าทีฃของคนตรงหน้า มิโอะเองก็อดกลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้

“อื้ม ดีแล้วล่ะ ไม่เจ็บตัวนั่นแหละดีที่สุดแล้ว”

สีหน้าของมิโอะดูผ่อนคลายลงมากกว่าตอนแรกที่ได้คุยกัน เธอเอื้อมมือไปลูบอากาศบนหัวอีกฝ่ายเบาๆเพื่อไม่ให้เป็นการล่วงเกินมากไปกว่านี้

“งั้นไว้ตอนว่างๆมาหาจารย์ที่ห้องพักครูนะ เดี๋ยวจารย์เอาเอกสารให้เขียน วันนี้คงเหนื่อยจากปฐมนิเทศมาพอควรเลยล่ะสิ กลับไปพักที่ห้องซักหน่อยเถอะ“

(END)

เธอโน้มหัวลงเล็กน้อยเป็นการขอบคุณอย่างให้เกียรติต่อสาวม้าตรงหน้า

“ ลองไปหาหลายๆทีมดูก่อนก็ได้ หวังว่าเธอจะได้คำตอบที่ดีที่สุดสำหรับตัวเธอนะเบลลาทริกซ์ โอริออนนิส“

(1)

“คุณซิกฟรีดางั้นเหรอ..”

มิโอะที่ก้มหัวอยู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาหลังจากได้ยินเป้าหมายของคนตรงหน้าพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างเล็กน้อยก่อนที่จะหลับตาลงราวกับเตรียมใจอะไรบางอย่างและกลับมายิ้มบางๆให้เด็กสาวตรงหน้า

“ขอบคุณนะสำหรับหลายๆอย่างในวันนี้ ฉันเองก็ได้เรียนรู้จากเธอไม่น้อยเลยล่ะ ถ้ามีอะไรที่จารย์พอจะช่วยได้ก็มาหาจารย์ที่ห้องพักครูไม่ก็ห้องทีมได้เสมอเลยนะ“

“ต่างประเทศงั้นเหรอ…หึๆ น่าสนุกดีนี่”

มิโอะแสยะยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้ยินเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ของสาวม้าสุดร้อนแรงตรงหน้าก่อนจะวางมือบนไหล่แปะๆ

“ไปให้ไกลจนสุดขอบโลกเลยนะ ต่อให้ไกลแค่ไหนจารย์ก็จะไปกับเธอแน่นอน”

ว่าแล้วก็ชี้นิ้วขึ้นฟ้าบ้างแต่ไม่นานก็ค่อยๆเอาลงด้วยความเขินที่ทำในสิ่งที่คนอายุจะ30ไม่ค่อยทำกัน

“ฝ ฝากตัวด้วยนะเบลซ จารย์จะรอเธออยู่ที่ห้องพักครูนะ“

“อ อืม…ขอบใจนะแปซิ..รวดเร็วเหมือนเดิมเลยจริงๆ”

มิโอะมองกระดาษตรงหน้าอึ้งๆกับสปีดของคนตรงหน้าที่ดูไร้ซึ่งความลังเลเลยก่อนจะยื่นมือไปรับและพับเก็บใส่กระเป๋าเสื้ออย่างทะนุถนอม

“ฉันอาจจะไม่ใช่เทรนเนอร์ที่สมบูรณ์แบบนัก แต่เรามาเติบโตไปด้วยกันเถอะนะแปซิ”

เธอยื่นมือออกมาจากแขนเสื้อที่ยาวกว่าช่วงแขนเพื่อจับมือกับสาวม้าตรงหน้าด้วยรอยยิ้มและแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความดีใจ

(END)

”แต่ก็เห็นได้ชัดเลยว่ามันไม่ใช่แบบนั้นเลย ถึงฉันจะเชื่อในตัวดรีมแต่ไม่ควรเปิดโอกาสให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเลยต่างหาก ทั้งที่มันอาจกระทบต่อชีวิตของสาวม้าอย่างพวกเธอต่อจากนี้แท้ๆ“

มิโอะเลือกที่จะก้มหัวให้กับสาวม้าทั้งสองคน

”เพราะงั้นขอโทษนะทั้งสองคน…โดยเฉพาะดรีม…ฉันยังบกพร่องต่อการเป็นเทรนเนอร์และต้องเรียนรู้จากพวกเธออีกเยอะจริงๆ”

(1)

“เรื่องนั้น…เป็นความผิดพลาดในการประเมินและตัดสินใจของฉันเองที่เชื่อการประเมินของดรีมมากเกินไป ฉันคิดว่าการใส่รองเท้าที่ไม่คุ้นเคยวิ่งทันทีอาจทำให้วิ่งได้ไม่เต็มประสิทธิภาพและอาจเกิดอุบัติเหตุได้เพราะงั้นฉันเลยเลือกที่จะเชื่อดู“

มิโอะกำนาฬิกาจับเวลาในมือแน่นขึ้นเล็กน้อย

(END)

“…ใส่แรงเท้ามากไปหน่อยนะสำหรับสนามหญ้า ลองอิมเมจว่ากำลังวิ่งบนน้ำดูสิ แบบนินจาน่ะ แล้วก็ซื้อรองเท้าใหม่ด้วย!!”

ว่าแล้วก็ชี้ไปที่รองเท้าก่อนจะถอนหายใจเบาๆและควักน้ำเกลือแร่ที่ซื้อไว้ออกมายื่นให้ทั้งสองคน

”ค่อยๆจิบล่ะทั้งสองคน“

“ส่วนดรีม เดี๋ยวมาให้เช็คเท้าด้วยว่าเจ็บตรงไหนรึเปล่า แล้วถ้าวันนี้ว่างเดี๋ยวจารย์พาไปดูรองเท้าด้วย คงทนที่จะอดวิ่งไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ“

(1)

มือเรียวกดหยุดเวลาทันทีที่ริออนเข้าเส้นชัยก่อนจะหันมองตามดรีมที่ทิ้งช่วงห่างแต่ก็วิ่งจนจบได้และปลายนิ้วก็กดบันทึกเวลาของทั้งสองคนไว้

“เหนื่อยหน่อยนะทั้งสองคน การกะจังหวะเร่งถือว่าไม่มีจังหวะที่สูญเปล่าเลย วิ่งได้ดีมากเลยล่ะริออน เธอน่าจะลองวิ่งสนามกลางดูนะ“

เธอหันชมสาวม้าผมดำก่อนจะหันหาเจ้าตัวป่วนที่วิ่งระรื่นเข้ามาหา

“มานี่เลยตัวป่วน“

พูดแล้วก็กวักมือเรียกให้เจ้าตัวเข้ามาใกล้

“จะขนาดไหนเชียว~ให้จารย์ฟังเธอทั้งวันก็ทำได้นะ ถ้าไม่มีสอนน่ะ”

มิโอะหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะยื่นกระป๋องเอเนอร์จี้ดริ้งค์ไปทางอีกฝ่ายเพื่อชนกระป๋อง(?)ด้วย

“ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะฟรีด้อม เนวี่ ยินดีต้อนรับสู่มิจิบาตะ และถ้ามีเรื่องอะไรที่อยากปรึกษาหรือแค่อยากหาคนฟังก็มาหาจารย์ได้ที่ห้องพักครูหรือห้องทีมได้เลย จารย์ยินดีที่จะช่วยเธอนะไม่ว่าจะอยู่ทีมเดียวกันรึไม่ก็ตาม“

“ฮะๆๆ ไม่ต้องกังวลไป เทรนเนอร์กับสาวม้าก็เหมือนคนลงเรือลำเดียวกัน เราต่างก็เคารพซึ่งกันอยู่แล้ว อีกอย่างฉันไม่ถือเรื่องยศฐาหรืออายุหรอก“

มิโอะยกนิ้วโป้งให้ด้วยสีหน้าที่ดูสบายๆไม่คิดมากอะไรก่อนจะวางมือลงบนไหล่อุมะน้อยเบาๆเพื่อให้สบายใจขึ้น

“เห็นแบบนี้ฉันก็มีใบรับรองในการรักษาเบื้องต้น แถมนวดเก่งนะ…แน่นอนว่าถ้าเธอไม่ต้องการก็บอกจารย์ได้เสมอ เพราะงั้นหายห่วงๆ”

“ฮะๆ ช่วยไม่ได้นี่นา การสร้างทีมก็มีกฎมีลำดับของมันนะ”

มิโอะกอดอกพร้อมกับเงยหน้ามองม้าสาวตัวโตที่ดูจะอารมณ์ดีอยู่พร้อมกับยิ้มบางๆให้ด้วยความเอ็นดู

“ขอโทษที่ให้รอมาตั้ง1ปี และขอบคุณที่เลือกให้ฉันเป็นเทรนเนอร์ของเธอนะ แปซิ”

ว่าแล้วมือก็ควักเอากระดาษที่พับไว้ในกระเป๋าเสื้อออกมา

“อาจจะมีรอยพับแต่ก็…นี่ใบสมัครเข้าทีมอย่างเป็นทางการ จารย์เอามาให้เธอคนแรกเลยนะ”

(END)

“และข้อ2…จารย์อยากให้ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเธอเอง ถ้าวิ่งแล้วสนุกก็บอกสนุก เจ็บใจก็บอกเจ็บใจ จะได้ประเมินถูกว่าควรจะช่วยพัฒนาเธอไปในทางไหนต่อ…แน่นอนว่าจารย์คาดหวังว่าพวกเธอจะได้สนุกกับการวิ่งนะ”

“พอจะยอมรับกฎได้มั้ย? ถ้าโอเคแล้วล่ะก็มาหาจารย์ที่ห้องพักครูตอนที่ว่างได้เสมอเลยนะ“

”แล้วก็บอกจารย์หน่อยสิ เป้าหมายของเธอคืออะไรงั้นเหรอเอกเซล เบลซ?”

(1)

“อา!!มาวิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ทำได้กันนะ เบลซ”

มิโอะจับมือที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้

“จริงสิ ทีมนี้มีกฎซัก2ข้อนะ”

ว่าแล้วก็ชูนิ้วขึ้นมา2นิ้ว

“ข้อแรกเพื่อสุขภาพที่ดีจารย์อยากให้ไม่ฝืนตัวเองมากเกินไป ถ้าเหนื่อยก็พัก ถ้าเมื่อยก็บอกเดี๋ยวจารย์จะนวดให้เอง และถ้าเป็นไปได้ก็ประเมินสุขภาพตัวเองอยู่ตลอดและบอกกันด้วย“

เธอเปลี่ยนคำเรียกแทนตัวเองเพื่อลดระยะห่างดู

(END)

“กะจังหวะการเร่งความเร็วได้ดีใช้ได้เลยนี่ สตามินาก็ดูยังเหลือมากเกินพอสำหรับการวิ่งไมล์…แบบนี้ยางทีอาจจะเหมาะกับการวิ่งระยะกลางที่สุดก็ได้”

เธอค่อยๆปล่อยกล้องส่องที่ห้องคอลงและเตรียมกดหยุดเวลาในมืออีกข้าง

“ส่วนดรีมประคองสติได้ดีกว่าที่คิด…แถมดูเป็นม้าตีนปลาย น่าลองให้ไปวิ่งไกลมากกว่าดูซักครั้งนะ”

(1)

มิโอะที่รออยู่ที่เส้นชัยส่องกล้องส่องทางไกลเพื่อสังเกตเหตุการณ์อยู่ห่างๆถอนหายใจเบาๆเมื่อเห็นว่าม้าขาวกำลังฝืนที่จะวิ่งต่อแทนการหยุด

“จริงๆเลย…ต้องให้ไปซื้อรองเท้าใหม่แล้ว”

มิโอะพึมพำกับตัวเองเบาๆพลางคิดในใจ

‘อย่าเป็นอะไรไปเลยนะ…‘

“แต่ว่า…”

สายตาสีอำพันเองก็ไม่อาจละออกจากสาวม้าผมดำได้

“ระวัง…“

”ไป!!“

ทันทีที่เสียงประกาศดังขึ้นมือของเธอก็กดนาฬิกาจับเวลาในเวลาเดียวกัน ตาสีอำพันจับจ้องไปยังม้าทั้งสองอย่างไม่วางตาเพื่อสังเกตการวิ่งของทั้งสองคนโดยที่อีกมือก็จับกล้องส่องทางไกลเตรียมไว้สังเกตในช่วงที่ห่างออกไป

มิโอะพยักหน้าตอบริออนเบาๆก่อนจะหันไปมองม้าขาวที่ดูเหมือนจะยืดกล้ามเนื้อเรียบร้อย อีกทั้งยังลองเหยียบๆหญ้าอย่างสนุกสนานและตั้งท่ารอให้เริ่มอยู่ด้วย

“อืม ถึงคราวนี้จะไม่ได้ใช้เกท แต่ก็มาลองดูกันเถอะ“

มือเล็กกระชับนาฬิกาจับเวลาไว้พร้อมกับเดินออกมาจากลู่วิ่งเพื่อเปิดทางให้ทั้งสองได้เตรียมออกวิ่ง

”ถ้างั้นทั้งสองคนประจำที่…“

“อ่านใจ? ฮะๆๆ น่าสนใจดีนี่”

มิโอะหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะมองสาวม้าตรงหน้าอย่างพิจารณา

“อืม~เหมือนเคยเห็นหน้ามาก่อน…แต่ดูแล้วน่าจะไม่ใช่เด็กวิชาฉัน…เธอคงเป็นเด็กปี2ไม่ก็3แล้วก็้เป็นสายวิ่งระยะสั้นงั้นสิ?

“หึๆ ความมั่นใจเต็มเปี่ยมแบบนี้น่าเป็นEnd Closerนะเนี่ย~”

มิโอะหัวเราะในลำคอพร้อมกับกอดอกมองไปยังสาวม้าตรงหน้า

“ถ้าเธอเจอเพชรที่น่าเจียระไนอยู่ข้างหน้าเธอจะรอที่จะคว้ามันไหวเหรอ?นั่นล่ะฉันล่ะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆกว้างขึ้น แววตาที่เคยนิ่งเฉยกลับเปี่ยมไปด้วยประกายไฟที่โชติช่วงจากภายใน

“แถมวิ่งดินด้วย ฉันไม่เสียใจซักนิดที่ได้เจอและชวนเธอในวันนี้เลยล่ะ เอกเซล เบลซ”

(END)

“และข้อ2…ฉันอยากให้ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเธอเอง ถ้าวิ่งแล้วสนุกก็บอกสนุก เจ็บใจก็บอกเจ็บใจ ฉันจะได้ประเมินถูกว่าควรจะช่วยพัฒนาเธอไปในทางไหนต่อ…แน่นอนว่าฉันภาวนาให้พวกเธอจะได้สนุกกับการวิ่งนะ”

นิ้วชี้ที่เหลือถูกหักลงเมื่อพูดกฎ2ข้อครบแล้ว

“ พอจะยอมรับกฎ2ข้อนี้ได้มั้ย?”

(1)

“จริงสิ ลืมยืนยันเรื่องสำคัญไปเลย“

เมื่อนึกได้มิโอะก็ดีดนิ้วก่อนจะชูสองนิ้ว

”ก่อนเข้าทีมฉันคงต้องบอกเรื่องนี้ ทีมมีกฎที่อยากให้รักษาซักสองข้อนะ“

“ข้อแรกเพื่อสุขภาพที่ดีฉันอยากให้ไม่ฝืนตัวเองมากเกินไป ถ้าเหนื่อยก็พัก ถ้าเมื่อยก็บอก ฉันจะนวดให้เอง และถ้าเป็นไปได้ก็ประเมินสุขภาพตัวเองอยู่ตลอดและบอกฉันด้วย“

นิ้วกลางค่อยๆถูกหักลง

“วิธีที่สองน่าสนใจดีนี่~”

มิโอะใช้ศอกสะกิดเคนโกเบาๆเชิงแซวเล่น

“เรื่องนั้นไว้ไปตกลงกับอีก2คนในทีมละกัน หรือจะลองชวนคนใกล้ตัวที่คิดว่าเหมาะกับทีมดูก็ได้นะ”

เธอหัวเราะในลำคอพร้อมกับยิ้มบางๆก่อนจะนึกบางอย่างได้

”จริงสิ ถ้าตกลงจะเข้าทีมจริงๆ ไว้มาหาจารย์ที่ห้องพักครูตอนที่ว่างหน่อยนะ มากรอกเอกสารทีมน่ะ“

(END)

“และข้อ2…ฉันอยากให้ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเธอเอง ถ้าวิ่งแล้วสนุกก็บอกสนุก เจ็บใจก็บอกเจ็บใจ ฉันจะได้ประเมินถูกว่าควรจะช่วยพัฒนาเธอไปในทางไหน แน่นอนว่าฉันภาวนาให้พวกเธอสนุกกับการวิ่งนะ”

สายตาสีอำพันที่สะท้อนความจริงจังมองลึกไปยังดวงตาสีทับทิม

“ พอจะยอมรับกฎได้มั้ย?จะเก็บไว้ค่อยๆคิดก่อนตัดสินใจก็ได้นะ จารย์ไม่รีบ“

พูดจบก็หันมาจิบเอเนอร์จี้ดริ้งค์อย่างสบายใจเฉิบ