#เล่นกับพี่เซ้นส์ #SenseArenaA08 #sensebook

สปอยปกเล่มฟิคค่า~! 2แมวน่ารักมากๆ!🥺

#ออลซากุ #เอ็นโดซากุ #อุเมะซากุ #จิกะซากุ #เอ็นโดจิกะ #อุเมะจิกะ

กราบขอบคุณคุณมาสมากๆเลยค่ะ🙏 @#dydomaz.bsky.social

디어 제로제로 25화가 업로드되었습니다.
항상 정식 사이트를 이용해주시는 독자님들 감사합니다!
www.bomtoon.com/detail/dear_...

Monkee boiz and the Four-Eye Bird

#BlackMythWukong #Wukong #SunWukong #DestinedOne

แวะมาวาดน้อง Destined One ครับ😭🤏💖
[REPOST]
#blackmythwukong #destinedone

รวมฟิคalien stage

“ไปเรียนมาจากไหนเนี่ย” ทิลถึงกับเลิกคิ้วถาม มือยีผมเด็กชายจนยุ่งเหยิง

พวกเขาหัวเราะกับประโยคนั้น เจ้าตัวก็ยิ้มแฉ่งที่ทำให้ทั้งสองคนหัวเราะได้ก่อนจะโดนหอมแก้มทั้งสองข้าง

“พวกเราก็รักยูซองอูเท่าท้องฟ้าเหมือนกัน”

จบ

เสียงใสดั่งกระดิ่งลมก้องกังวานในหัวเขา มองดูการอ่านที่ตั้งอกตั้งใจพูดชัดทุกถ้อยคำ

อีวานอยากจะร้องไห้จริงๆ ไม่สิ เขาร้องแล้วต่างหาก

“พ่อ คุณพ่อร้องไห้จริงๆด้วย”

“ฮึ บอกแล้ว”

มือน้อยๆลูบหัวลูบหน้าลูบตาคนด้านหลังก่อนจะอุทานเพราะโดนกอดเต็มรัก ทิลที่จะเข้าไปนั่งดูทีวีก็โดนดึงมากอดเช่นกัน

“รักนะ รักทั้งสองคนที่สุดเลย”

“เลิกร้องไห้ก่อนเถอะ”

“ผมก็รักคุณพ่อ รักทั้งสองคนเท่าท้องฟ้าเลย”

พอส่งสายตาลูกหมาไปหาคนด้านข้าง ทิลก็บอกให้เขารอลูกเล่าเองเพราะตนนั้นได้ฟังตั้งแต่ตอนอยู่โรงเรียนแล้ว

เขาได้แต่น้ำตาตก จำยอมนั่งทานข้าวต่อไป

หลังทานข้าวเสร็จ อีวานก็มานั่งเล่นกับเด็กน้อยอยู่ที่พื้นพรม เขานั่งพื้นหลังพิงโซฟาตามด้วยยูซองอูที่มานั่งนะหว่างขา

“อะไรน่ะ” เขาถามเมื่อสังเกตได้ว่าในมือเล็กๆกำลังถือกระดาษแผ่นนึงอยู่

“คุณครูให้เขียนเรียงความถึงครอบครัว” ว่าจบก็อ่านให้เขาฟัง

เขาวางอีกคนลงก่อนจะเดินไปหอมแก้มคนที่กอดอกมองกันตั้งแต่เมื่อครู่

“คิดถึงจังเลย ทิล” น้ำเสียงออเซาะอย่างที่มักชอบทำจนโดนผลักหัวไปที

“ไปนั่งดีๆไป” เขาไล่

พวกเรานั่งทานข้าวพร้อมกับอีวานที่ถามถึงเรื่องที่โรงเรียนในวันนี้ของยูซองอู เด็กชายเล่าเรื่องเพื่อนร่วมห้องและเอ่ยถึงกิจกรรมที่คุณครูให้ทำ

อีวานที่ไม่ได้ไปเพราะติดงานจึงถามถึงกิจกรรมนั้นแต่เจ้าตัวดันไม่ยอมบอก

อีกคนโน้มตัวลงมาลูบหัวกลมทุยก่อนจะบอกให้เด็กน้อยไปนั่งรอที่โต๊ะ

แกร็ก

แต่ก่อนจะได้ขึ้นไปนั่ง เสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงถอดรองเท้าเรียกความสนใจจากทั้งสองในครัวได้

“กลับมาแล้ว~”

โค้งประตูปรากฎร่างสูงผมสีดำ แววตาถูกซ่อนภายใต้เปลือกตาที่หรี่โค้งเฉกเช่นเดียวกับมุมปาก เขาคุกเข่ารับร่างเด็กน้อยเข้าสู่อ้อมกอดเมื่ออีกฝ่ายโถมตัวใส่

อีวานทั้งหอมทั้งกอดจนเจ้าตัวหัวเราะคิกคัก

#อีวานทิล ABO

เด็กน้อยนั่งเคาะไซโลโฟนเป็นจังหวะ สองมือเล็กๆกำด้ามไม้แน่น เคาะไล่ตัวโน้ตตั้งแต่ซ้ายไปขวา ขวาไปซ้าย เขาทำอยู่แบบนั้นจนกระทั่งเสียงทุ้มห้าวตะโกนเรียกเขาจากทางครัว

“ยูซองอู”

ใบหน้ากลมหันตามเสียงเรียก ดวงตากลมใสกระจ่างแวววาว สองเท้าหยัดกายลุกขึ้นยืน ไม่ลืมที่จะพับกระดาษข้างๆแล้วซ่อนไว้ใต้พื้นพรม

“พ่อ” น้ำเสียงเล็กๆเอ่ยพร้อมกับเกาะขากางเกงคนที่สูงกว่า

จะมีก็แต่ฮิอิรากิที่ต้องเอาแก็สคุงเข้าปาก

‘จะมีสักวันมั้ยที่เจ้าอุเมมิยะมันจะไม่ก่อเรื่องน่ะ!?’

จบ

เจ้าตัวพูดพร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ทำเอาเขาหัวเราะตามไปด้วยก่อนจะร้องเสียงหลงรีบใช้สองแขนล็อคคอผู้นำโบฟูริน

“ทำบ้าอะไรเนี่ย!!?”

“ฮ่าๆๆๆๆ ซากุระน่ารักนี่น่า~”

“มันเกี่ยวกันเรอะเจ้าบ้า!อย่าอุ้มแล้วหมุนสิฟะ!”

เสียงโวยวายของทั้งสองดังแว่วลงไปถึงชั้นล่างจนคนอื่นๆได้ยินและเงยหน้าขึ้นมอง ทุกคนต่างไม่มีใครพูดอะไรทำเพียงมองหน้ากันไปมาแล้วหัวเราะเสียงดัง

ซากุระอยากจะระเบิดตัวตายไปซะเดี๋ยวนี้ หน้าเขาตอนนี้มันต้องยับยู่ยี่จนดูไม่ได้แน่ๆแต่ถึงกระนั้นก็ทำใจกล้ากุมมืออีกฝ่ายตอบพร้อมแทรกนิ้วทั้งสิบให้ประสานกัน

“ฉ…ฉัน ก็ขอบคุณนาย”

“??”

“ที่ไม่แพ้ ที่ปกป้องเมืองนี้และโบฟูริน ฉัน-”

“ฉันพูดไม่เก่ง แต่ว่า…ก็ขอบคุณที่นายสอนฉันในหลายๆเรื่อง”

“ฉันยินดีอยู่แล้ว!”

“นั่นเพราะซากุระเลยนะ”

“ห..หา!?นั่นมันก..ก..ก็เพราะตัวนายเองต่างหากล่ะ!!”

“ไม่เลย” เขาส่ายหน้า

“เพราะซากุระเชื่อมั่นในตัวฉัน ว่าฉันจะไม่แพ้ เป็นเพราะเธอเฝ้ามองให้กำลังใจฉันอยู่ข้างๆ”

อุเมมิยะยิ้มอ่อน มองคนที่แดงเหมือนมะเขือเทศไปทั้งตัว เขาเคลื่อนมือจากข้อมือไปกอบกุมมือเล็กนี้ไว้อย่างทะนุถนอม

“เธอมอบศรัทธาและพลังให้กับฉันนะ”

“ซากุระ”

“หือ-เห้ย! ทำอะไร!?”

เจ้าตัวแวดขึ้นมองคนที่นั่งแหมะลงบนพื้นตรงหน้าแล้วดึงข้อมือเขาไปจับไว้ พอจะดึงหนีก็ถูกจับไว้มั่น ตากลมหลุกหลิกกลอกไปมาก่อนจะหันกลับมาสบเมื่อคนโตกว่าเอ่ยขึ้น

“ขอบใจนะ”

“ร…เรื่องอะไร”

“ทุกเรื่องเลย ตอนที่ฉันสู้กับทาคิอิชิแล้วดูท่าจะแพ้แต่ก็ลุกขึ้นมาได้…” เจ้าตัวเงียบอึดใจแล้วเงยหน้าส่งยิ้มละมุนมาให้

“ฉันก็มาหานายไง ทุกคนเขาถามหาอยู่นะ”

“ฉันหนีเจ้าพวกนั้นมา ข้างล่างนั่นวุ่นวายจะตายชัก” ซากุระทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้โดยมีอุเมมิยะยืนกินเนื้อเสียบไม้อยู่ข้างๆ

ถึงแม้ปากจะพูดแบบนั้นแต่แก้มกลมทั้งสองข้างกลับซับสีจนน่าเอ็นดู

“ชอบรึเปล่า?”

“หา?”

“งานเลี้ยงน่ะ สนุกมั้ย”

คนถูกถามเงียบไปสักพักก่อนจะพยักหน้าน้อยๆทำเอาอุเมมิยะยิ้มกว้างจนซากุระหน้าแดงจนต้องยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแก้เขิน

เป็นอุเมมิยะที่ถือของพะรุงพะรังจนต้องเดินไปช่วยเอาไปวางที่โต๊ะ

“นายขึ้นมาทำไม?แล้วนี่เอาอะไรมาเยอะแยะ”

ในตอนนี้คนน้องได้แต่สำรวจคนตรงหน้าไปพลาง ยูนิฟอร์มของฟูรินถูกเปลี่ยนเป็นแค่เชิ้ตแขนสั้นสีขาว ไม่ได้เป็นเสื้อคลุมแขนยาวดังเช่นปกติเลยทำให้ดูแปลกตาไปบ้าง

สำหรับอุเมมิยะแล้วจะว่าแปลกตาก็แปลกแต่มันดันดูเหมาะกับเจ้าตัวด้วยซ้ำ เหมือนพวกประธานนักเรียนอะไรเทือกๆนั้น