เมืองราม
banner
missvandorte.bsky.social
เมืองราม
@missvandorte.bsky.social
13 followers 11 following 27 posts
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀(𓉳 ) suffers in the n̲i̲g̲h̲t̲, poets tryna w̲r̲i̲t̲e̲ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Posts Media Videos Starter Packs
Pinned

god, I'm jumping in the deep end
it's more fun to swim in

heard the risk is drownin', but I'm gonna take it

Reposted by เมืองราม
Reposted by เมืองราม
Reposted by เมืองราม

'...ถ้าจากที่เล่ามา จั๋นก็ยังไม่ได้คบกับใครใช่ไหม'

ตอบไม่ได้หรอกนะ เขากำลังเคี้ยวบะหมี่ลงคอแบบเต็มกลืนอยู่เพื่อเลี่ยงการพูด

'แล้วที่พี่ถาม ก็เพราะว่าถ้าจั๋นยังรอพี่อยู่ บางทีเราอาจจะกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิม'

"...."

'...หรือถ้ายังไม่แน่ใจ วันนี้จั๋นไปนอนห้องพี่ก็ได้นะ'

จั๋นรู้จักคนตรงหน้ามาสี่ปี
ไม่มีทางที่จะดูไม่ออก
พี่ธามกำลังจริงจังสุด ๆ ไปเลย
Reposted by เมืองราม

'...พี่ก็รู้สึกแบบนั้น'

แต่ไม่ทันโล่งคอดี จู่ ๆ เพื่อนร่วมมื้ออาหารก็เกริ่นขึ้นอีกรอบ จั๋นทำทีเป็นง่วนกับการม้วนเส้นใส่ช้อน แล้วเหลือบมอง

'แบบที่ไม่ค่อยคลิกกับใครเท่าที่เคยคลิกกับจั๋นน่ะ'

ขุดหลุมฝังตัวเองซะแล้วไงกู

เหมือนกับหนังคอมเมดี้ซักเรื่อง ตัวเอกได้พบกับคนที่รอคอยมาตลอดทั้งปี และคำพูดของอีกฝ่ายทำให้เขากระพริบตาปริบขณะยกช้อนเข้าปาก
Reposted by เมืองราม

'ไม่ตรงยังไง'

เหมือนว่าการเปลี่ยนประเด็นจะได้ผล จั๋นเกือบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่พนักงานเสิร์ฟยกแคบหมูมาวางบนโต๊ะพอดี

อดทนไว้ไอ้จั๋น

"เอาตรง ๆ ก็นัดแนวอย่างว่ามากกว่าคุยเอาแฟนอ่ะ ไม่ได้ชอบใครเท่าตอนชอบพี่ด้วย คือพี่ก็ดันทำไว้ดีไง จั๋นแม่งก็ยึดติด พอเจอคนแปลก ๆ ทำไม่ถึงงี้ก็หมดอารมณ์อ่ะ นึกออกมั้ย"

'เข้าใจ'

และบะหมี่ก็มาเสิร์ฟคั่นความเงียบไปอีกทีให้เขาได้หายใจ
Reposted by เมืองราม

"อาฮะ"

'แล้วจั๋นยังรู้สึกอยู่ไหม'

"ทำไมอ่ะ"

เขาชักไม่สบายใจกับหัวข้อสนทนาที่ตัวเองจุดขึ้นมาแล้ว

'...ไม่รู้สิ พี่ก็คุยกับคนอื่นนะ ตลอดช่วงที่หาย ๆ กันไป มันเพราะเรียนจบแล้วด้วยแหละ เลยไม่ได้มีเวลามานั่งคิดเรื่องพวกนี้ขนาดนั้น'

"..."

'พี่คิดว่า —'

"นี่ก็คุยกับคนอื่นนะ แต่พักนี้เบื่ออ่ะ ไม่ตรงเทสเท่าไร บิดยับเลย"

จั๋นคิดว่าตัวเองกลัวประโยคต่อไปเกินกว่าจะยอมฟังมันจบ เขาจึงพูดขัด
Reposted by เมืองราม

ตอนนั้นเอง — กระทั่งรถจอดที่ข้างร้านบะหมี่ จั๋นถึงแน่เสียยิ่งกว่าแน่ใจว่าไม่ใช่แค่ท่าทีของพี่ธามที่ผิดปกติ

"...พี่มีจุดประสงค์แอบแฝงอะไรป่ะ พูดมาตรง ๆ เหอะ"

และคนขวานผ่าซากอย่างเขาจะไปทำอะไรได้ นอกจากถามฉะเข้าตรง ๆ ในตอนที่สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว

'...แค่ไปคิดทบทวนอะไรมานิดหน่อย'

"เรื่อง?" คนฟังขมวดคิ้วพลางง้บหลอดดูดน้ำ

'เราเลิกคุยกันตั้งแต่สองสามปีก่อนป่ะ'
Reposted by เมืองราม

"ไม่รู้จะหาแบบนี้เจออีกไหมอ่ะสิ ตอนนั้นซื้อจากตลาดนัด"

'...ไว้เจอจะซื้อมาฝากนะ'

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวลองหาเอ็นมาร้อยซ่อมดู"

'ฮ่ะๆ เชื่อแล้วว่าชอบจริง'

จั๋นเหลือบตาไปมองคนข้างกาย เริ่มสงสัยขึ้นมาในที่สุดและพลั้งปากถามโดยไม่หยุดคิด

"วันนี้พี่เป็นไรเนี่ย พูดเยอะกว่าปกตินะ"

'...ก็เปล่า อยากคุยด้วยไง บอกไม่ถูกว่ะ คิดถึงมั้ง'

"...."
Reposted by เมืองราม

จั๋นตอบพลางล็อกโทรศัพท์เก็บลงกระเป๋า ขณะหันสายตาไปมองข้างทาง นานแล้วทีเดียวที่เขาไม่ได้นั่งรถของอีกฝ่าย นานจนลืมความรู้สึกแต่ละครั้งที่เกิดขึ้นบนเบาะคนขับก็ว่าได้

พอพี่ธามไม่ได้ถาม เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษ ทว่าแม้แต่เสียงแอร์ก็เบากว่าความคิดโทษตัวเองเรื่องพวงกุญแจในหัว

'ซึมอะไรขนาดนั้น'

"...จั๋นชอบพวงกุญแจอันนั้นมากอะ พอมันพังเลยเสียใจนิดหน่อย"

'ซื้อใหม่ไม่ได้หรอ'
Reposted by เมืองราม

หลังจากเช็กตารางเรียนของเมืองรามดูแล้ว จั๋นก็ส่งข้อความไปหาซ้ำอีกเพราะแน่ใจว่าคนบ้างานน่าจะหิวโซเอาเรื่องตอนออกจากแล็ป เดาเอากลม ๆ ว่าคงสักสี่สิบนาที เขาซื้อใส่กล่องกลับบ้าน เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงคณะทันตะฯ พอดี เวลาคงไล่เลี่ยกันล่ะมั้ง

'ทำไมวันนี้อยากกินบะหมี่'

"มันใกล้คณะไอ้รามอะ ว่าจะซื้อไปฝากมันด้วย"
Reposted by เมืองราม

𝐣𝐮𝐧𝐭𝐚 sent a message
@missvandorte.bsky.social

: ไปกินบะหมี่กับพี่ธามนะ
: ร้านหลังมออ่ะ
: มึงเอาเหมือนเดิมป่าว
: เดี๋ยวซื้อไปให้
Reposted by เมืองราม

"หมายถึง"

'จั๋นกับราม'

"ก็สนิทกันอยู่แล้วนะ"

พี่ธามแม่งรู้อะไรเกี่ยวกับกูบ้างวะ ทำมาเป็นจำได้ ส่งร้านให้ตั้งแต่ปีที่แล้วเหอะ ให้รอก็ไม่ได้แดกพอดี

'หรือจะกินชาบู'

"เพิ่งไปกินกับรามมา"

'แล้วอยากกินอะไรล่ะครับคุณหนู'

"บะหมี่เกี๊ยวก็ได้"

เพราะถูกเย้าเข้ามาก แถมเมืองรามก็ยังไม่ตอบแชทสักที จั๋นถึงตกลงรับคำชวนไปพลางเพราะนึกได้ว่าตนยังไม่ได้กินอะไรเป็นมื้อเที่ยง

เผื่ออารมณ์ดีขึ้น
Reposted by เมืองราม

จั๋นยังคงหงุดหงิดและเริ่มรู้ตัวว่ามันงุ่นง่านเกินเหตุด้วยเพราะเขาไม่ได้ใจเต้นกับความใจดีผิดที่ผิดทางของคนคุยเก่าแม้แต่น้อย ขณะที่มือชื้นเหงื่อมัวแต่เคาะจอเป็นระยะดูว่ามีข้อความตอบกลับมาจากเพื่อนสนิทหรือไม่

'ตกลงกินอะไร เลี้ยง ติ่มซำไหม เห็นเคยส่งร้านมา'

"ตอนนั้นพี่มัวแต่ทำงานไงกว่าจะตอบ จั๋นไปกินกับรามแล้ว"

'ช่วงนี้สนิทกันหรอ'
Reposted by เมืองราม

"มาจำได้อะไรเอาตอนนี้ อายนะเฮ้ย จั๋นมันแก่แดดเองอ่ะ"

'เออเนอะ ปกติต้องให้จั๋นคอยเตือนทุกปี เตือนแม่งทุกเทศกาล ปีใหม่ยังต้องเตือน' คนโตกว่ากลั้วหัวเราะตอบ พลางยกมือขึ้นยีหัวเขา

ผิดปกติสัส
ทั้งเขา ทั้งกู
Reposted by เมืองราม

'ลืมแล้วอ่อ'

"อะไรนะ"

'พี่ถามว่าจั๋นลืมแล้วหรอ'

"ลืมอะไร"

'วันนี้วันอะไร'

พอถูกย้ำถาม จั๋นถึงดึงแท็บหน้าจอลงดูวันที่ — 28 มกรา, วันที่เขาเคยปากดีบอกพี่ธามไว้ว่าให้จำเป็นวันครบรอบแถมยังโม้ไปอีกว่า ถึงไม่ได้คบก็ครบรอบที่เขาบอกรักครั้งแรกอะไรแบบนั้น

กูตอนเด็กแม่งทั้งเสี่ยวทั้งแรด
Reposted by เมืองราม

𝐣𝐮𝐧𝐭𝐚 sent a photo
𝐣𝐮𝐧𝐭𝐚 sent a message
@missvandorte.bsky.social

: กูทำพังจริงด้วย
: เศร้าว่ะ
: มึงว่ามันจะซ่อมได้ไหมวะ
: ไม่อยากทิ้งเลย มันอยู่กับกูมาตั้งหลายปี 😢
Reposted by เมืองราม

จั๋นตอบส่ง ๆ ไปโดยยังก้มหน้าก้มตานับลูกปัด พลางยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายสภาพมันเก็บไว้ก่อนจะหย่อนของทั้งหมดลงช่องซิปขนาดเล็กของกระเป๋า

ตั้งแต่เมื่อไรกันนะที่เขาไม่ได้นึกอยากฟังพี่ธามพูดจาเอาอกเอาใจแล้ว

'ก็ไม่ได้เจอกันนาน วันก่อนโทรมาหาพี่ก็ยุ่ง ๆ'

"งานนอกหรอ"

'ใช่ หาเงินมาเลี้ยงข้าวจั๋นไง วันนี้อยากกินอะไรล่ะ'

"เนื่องในโอกาสอะไรเอ่ย" เขาทำเสียงยียวนกลับไปขณะกดโทรศัพท์
Reposted by เมืองราม

'เดี๋ยวนี้เจอหน้ากันก็บึ้งใส่ ไม่ดีใจเวลาเจอพี่แล้วหรอ'

คำถามหนึ่งดังขึ้นสะกิดใจเข้าอย่างจัง แม้แต่ตัวคนถูกถามเองก็วางหน้าไม่เป็น — เขามัวแต่เสียใจเพราะทำพวงกุญแจที่เมืองรามซื้อให้พังจนไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้ามาหาเขาถึงคณะ

"จั๋นกลัววันนี้ฝนจะตกเพราะพี่ธามเข้ามาส่งงานน่ะสิ"

'แล้วใครบอกพี่มาส่งงาน พี่มาหาจั๋นนั่นแหละ'

"โม้ป่ะ"
Reposted by เมืองราม

หน้าบอกบุญไม่รับของจั๋นคงทำให้อีกฝ่ายรับรู้อารมณ์ได้ ชายหนุ่มหน้าตี๋ตรงหน้าจึงย่อตัวลงมาข้าง ๆ จั๋นเงียบขณะมองตาม มือยังกำลูกปัดส่วนหนึ่งอยู่ และไม่นานหลังจากนั้น ธามจึงเป็นคนช่วยเก็บส่วนที่ไหลตกไปใต้โต๊ะมาหย่อนใส่มือให้
Reposted by เมืองราม

'ไปก้มงุด ๆ อะไรตรงนั้น'

เสียงที่คุ้นเคยแต่ไม่คุ้นหูทำให้จั๋นผงกหัวขึ้นจากม้าหิน หัวเฉี่ยวกระแทกไปทีแต่รอดมาได้เพราะมือของเจ้าของเสียงแทรกมากันไว้ให้ก่อน

เวลานั้นจั๋นพบว่าตัวเองกลับมาหงุดหงิดอีกครั้ง คงเพราะเสียงหัวเราะของ 'พี่ธาม' ยังคงเหมือนเดิม — แต่มาหัวเราะอะไรเอาตอนเขากำลังนอยวะ
Reposted by เมืองราม

เป็นอันว่าความโมโหจบลงตรงนั้น และแทนที่ด้วยความเศร้าซึมที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวมาก่อนว่ามันจะเกิด, สายตาเหม่อมองซากของประดับที่ไหลกลิ้งบ้างกระเด็นบ้างไปทั่ว ก่อนจะเริ่มขยับตัวเก็บมันทีละเม็ดทั้งที่รู้ว่าคงซ่อมได้ไม่ทั้งหมด

'อันไหนน่ารักกว่า'
'...อันนี้ ตัวลูกปัดมันสวยกว่า'
'เออว่ะ แต่กูทำมันพังแน่เลย'
'...เอามาดิ่ ซื้อให้'

ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้าจนจะบ้า
Reposted by เมืองราม

สะหลีจันตาคนเก่งล้มแล้ววันนี้, หลังจากทะเลาะกับเพื่อนเรื่องงานกลุ่มจนหัวเสียไปทั้งครึ่งเช้า นั่งกดโทรศัพท์อยู่ตรงโซนสูบบุหรี่ตลอดครึ่งบ่ายโดยไม่เป็นอันทำอะไร — ก็เผลอนั่งทับพวงกุญแจอันโปรดสภาพมอมซมจนสายร้อยลูกปัดขาด

"....."

“เดี๋ยวกูแวะหอก่อน เมื่อเช้าลืมเทข้าวแมว” เจ้าของรถตอบแค่นั้น แล้วถึงหันไปเช็คดูความเรียบร้อยอีกที

“จับแน่นแล้วนะ?“

เมื่อแน่ใจว่าคนบนเบาะด้านหลังตั้งตัวดีแล้ว เมืองรามถึงเริ่มออกตัวพาล้อทั้งสองของรถมอเตอร์ไซต์เคลื่อนออกไปบนพื้นถนนอย่างไม่เร่งรีบ
Reposted by เมืองราม
เขาลาออกแล้ว และกลายเป็นพวกถังแตก

“เรื่องของกู กูอารมณ์ดี“

ว่าจบก็สวมหมวกกันน็อคกลับเข้าที่ ก่อนจะสตาร์ทเครื่องรถมอเตอร์ไซต์เพื่อเตรียมพร้อมออกตัว

จะว่าไปวนอ้อมรอบมหาลัยก็ไม่แย่นัก

”จะไปยัง ร้อน“