장미
banner
lunievs.bsky.social
장미
@lunievs.bsky.social
0 followers 0 following 330 posts
🐶🐈‍⬛ | goge allrin 𓈒 ♥️ 𓈒 writing ( sometimes ) ↕️
Posts Media Videos Starter Packs
Pinned
📁 — คลังฟิค ⬇️
Flawless — กรงทองไร้รอยตำหนิ

โรงเรียน “เอเดนไฮ“ ไฮสคูล

โรงเรียนเอกชนสุดหรูใจกลางเมืองที่เปิดรับเฉพาะลูกหลานนักการเมือง นักธุรกิจระดับประเทศ และชนชั้นสูงผู้มีอำนาจ

นักเรียนแต่ละคนต่างมีบอดี้การ์ด หรือรถลีมูซีนจอดรอทุกเย็น
ชุดนักเรียนเป็นผ้าตัดพิเศษ ปักชื่อด้วยด้ายทองคำ
เพลย์ลิสต์ไว้ฟังตอนอ่าน
Flawless — กรงทองไร้รอยตำหนิ

เพื่อเพิ่มอรรถรส หรือ ฟังตอนอ่านจบเรื่องแล้วก็ได้ ➡️💀
Flawless
Playlist · lunievs · 13 items
open.spotify.com
ม.6/1 จึงยังคงอยู่
ไม่เปิดรับใครใหม่
ไม่ปล่อยใครออก
เป็นห้องเรียนที่เหมือน ‘พิพิธภัณฑ์’
ของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า

‘สมบูรณ์แบบอย่างน่ากลัว’

เงียบ
งาม
นิ่ง

และพร้อมจะกัดทุกคนที่กล้าส่งเสียง

— END —
ภายนอกโรงเรียน

สื่อยังคงตีข่าว
โรงเรียนยังคงได้รับรางวัล

บันทึกเรื่องนักเรียนหายตัว ถูกทำลาย
หลักฐานความรุนแรง ถูกลบ
ผู้ปกครองที่ร้องเรียน เงียบไปเอง

ไม่มีใครสงสัย
ไม่มีใครกล้าถาม
เพราะไม่มีใครอยากมีปัญหากับชื่อ

“คีร่า เดวอนเชอร์”

โรงเรียนยังคงสมบูรณ์แบบ
ไม่มีใครรู้เบื้องหลัง
และคนที่เคยรู้ . . ก็ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว
ไม่มีใครสั่ง
แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่าง “เป๊ะ”
ราวกับวางไว้ในคาบวินาทีเดียวกัน

“วันนี้จะมีใครพูดมากอีกไหมนะ”
คีร่าถามขึ้นเบา ๆ ขณะเดินผ่านโถงทางเดิน

ดาเรียสหัวเราะในลำคอ
โดมินิคยกยิ้มมุมปาก

และเอวา . . แค่พูดว่า

“ถ้ามี เดี๋ยวฉันจะจัดการให้”
เธอไม่ใช่นักเรียนแล้ว
เธอคือ ‘เงา’ ของกลุ่ม
เงาที่ไม่มีตัวตน แต่คมพอจะบาดใครก็ได้
ที่พยายามจะสั่นคลอนความสมบูรณ์แบบนี้

เสียงกริ่งดัง
แต่ไม่มีใครลุก
ไม่มีใครรีบ
เพราะที่นี่ . . ไม่มีชั่วโมงไหน
สำคัญไปกว่าความเงียบของพวกเขา

คีร่า ลุกขึ้น
ดาเรียส หันมามอง
โดมินิค ยืนตามโดยไม่ต้องพูดอะไร
และ เอวา ก้าวตามเหมือนเงาสะท้อน
ที่สมบูรณ์แบบที่สุด
โดมินิค นั่งข้างหลังเธอ
กำลังพลิกหน้าหนังสือที่ไม่เคยอ่านจริง
สายตาไม่ได้มองตัวอักษร
แต่จดจ้องความเคลื่อนไหวของทั้งห้อง

และอีกคนหนึ่ง . .

เอวา
ยืนอยู่มุมห้อง ใต้เงามืดที่แสงแดดส่องไม่ถึง
เธอไม่ได้พูด แต่ยกยิ้มบาง ๆ
จดบันทึกทุกคำสั่งของคีร่า
รับทุกภารกิจ
และลงมือทุกครั้ง โดยไม่ต้องรอให้ใครสั่งซ้ำ
“ไม่มีข่าวร้าย ไม่มีคำร้องเรียน”
“ไม่มีข้อผิดพลาด”
“โรงเรียนนี้คือความฝันของทุกครอบครัว”

แต่ในห้องเรียนห้องนั้น

คีร่า ยังคงนั่งอยู่ตรงที่เดิม ริมหน้าต่าง
ใบหน้าเรียบนิ่งไม่เปลี่ยน
ดวงตาเหม่อมองสวนที่ไม่มีใครเข้า
มือขวาวางอยู่บนปากกา
มือซ้ายถือเชือกเส้นบาง
ที่ผูกนิ้วเธอเข้ากับใครบางคน

ดาเรียส นั่งอยู่หน้าเธอ ยังคงยิ้มสุภาพ
ให้คนที่ไม่มีทางหลุดจากเงื้อมมือ
ตอนที่ — 24

ฤดูหนาวมาถึงอีกครั้ง
สายลมเย็นเฉียบ
พัดผ่านสนามหญ้าที่ถูกตัดเรียบ
ทุกอย่างยังคงเงียบงัน สงบ
ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ห้องเรียน ม.6/1 ยังคงอยู่
และผู้คน . . ก็ยังคงเชื่อว่า
ที่นี่คือ “โรงเรียนตัวอย่าง” แห่งประเทศ
โรงเรียนที่สื่อยกย่องว่าเป็น

“ต้นแบบของความสำเร็จ”
“รังผลิตผู้นำแห่งอนาคต”
“สถานที่ไร้รอยตำหนิ”
ด้านนอกห้อง
คีร่า ยืนพิงผนัง
หลับตา ฟังเสียงข้างในอย่างสงบ
ราวกับรู้ทุกจังหวะ ทุกแรงบีบ ทุกคำพูด
และเธอก็แค่ยิ้มบาง ๆ

“ในที่สุด เธอก็ ‘เข้ารูป’ แล้วสินะ เอวา”
มุมหนึ่งของห้อง
โดมินิค ยืนมองอยู่อย่างเงียบงัน
ใบหน้าเรียบสนิท
แต่สายตาคมของเขาสะท้อนแววบางอย่าง . .
ไม่ใช่ความสงสาร
ไม่ใช่ความตกใจ

แต่เหมือนกำลังเฝ้าดู "การแปรสภาพ"
เหมือนกำลังจับตามองสัตว์ทดลอง
ที่เริ่มกลืนพิษของตัวเอง
แต่เอวากลับยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด
เหมือนเด็กที่ได้รับของขวัญ

“แรงกว่านี้ก็ได้. .”
“ฉันโอเค”

ดาเรียสชะงักเพียงเสี้ยววินาที
ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตาเยือกเย็นแบบเดิม
เขาไม่พูดอะไรอีก
เพียงแต่จงใจบีบแน่นขึ้นอีกหน่อย

เลือดค่อย ๆ ซึมออกที่ผิว
แต่แทนที่เอวาจะร้องหรือหลบ
เธอจ้องเข้าไปในตาเขา
และหัวเราะเบา ๆ
หัวเราะจริง ๆ

“ถ้ามันทำให้นายรู้สึกพอใจ”
“ก็ทำเลย. .”
“กำลังเบื่อ? หรือคิดว่าตัวเอง
สำคัญมากพอจะวางตัวได้แบบนั้น?”

เอวาเงยหน้าขึ้น
แววตาไม่ได้สั่นไหวเหมือนเดิม
ริมฝีปากคลี่ออกน้อย ๆ เป็นรอยยิ้มเบาบาง

“ขอโทษ . .”
“งั้น . . นายจะลงโทษฉันไหม?”

คำพูดสุดท้ายเบาจนแทบกระซิบ
แต่ดาเรียสได้ยินชัดเจน
และเขาเดินเข้ามาใกล้ . .
ใกล้จนเอวาได้ยินเสียงลมหายใจของเขา
มือของเขาเอื้อมไปจับข้อมือเธอแน่น
เจ็บพอให้เสียวสันหลัง
เธอไม่ได้หลบซ่อนแผลพวกนั้นอีกแล้ว
ไม่ได้หันหน้าหนีตอนเพื่อนเห็น
ไม่ได้สะดุ้งแม้ ดาเรียส เดินมาอยู่ข้างหลัง

เพราะตอนนี้ . .

เธอชินแล้ว
และ . . เธอเริ่มยิ้ม

เย็นวันนั้น — หลังเลิกเรียน
ดาเรียสเดินเข้ามาหาเธอในห้องว่าง
ห้องชมรมที่ไม่มีใครอยู่แล้ว
เขามองเธอเหมือนทุกครั้ง สายตาเรียบ
เยือกเย็น แต่มีแววเล่นเกมอยู่ในนั้น

“วันนี้เธอไม่ตั้งใจในคาบ
ของอาจารย์ใหญ่เลยนะเอวา”
ตอนที่ — 23

กลางวันในห้องเรียน ม.6/1
บรรยากาศยังเหมือนเดิม
นักเรียนยังนั่งตรงตามโต๊ะ
เสียงหัวเราะแผ่วเบา
เสียงเปิดหน้าหนังสือ
เสียงครูเดินผ่านหน้าห้อง

แต่ในหัวของ เอวา ไม่มีเสียงใดเลย
เธอนั่งนิ่ง มองกระดาษในมือที่แทบไม่ได้จดอะไร
ปลายนิ้วที่มีแผลรอยข่วนยังซ่าจากเมื่อคืนก่อน
แต่ข้างใน . .
เธอไม่เคยได้รับอ้อมกอดจากใครเลย
แม้แต่จากคุณย่า

เพราะรัก = ทำให้สมบูรณ์
เพราะสมบูรณ์ = จึงมีค่า
ถ้าไม่สมบูรณ์ = ไม่คู่ควร

เธอเข้าใจแล้ว
และเธอไม่อยากถูก "ไม่รัก" อีก
วันต่อมา
คีร่า เข้าเรียนในโรงเรียนสอนมารยาท
ในวัยเพียง 7 ขวบ

ตารางชีวิตของเธอแน่น
เหมือนผู้บริหารบริษัทใหญ่
มีแต่บทเรียนเรื่อง

"วางช้อนอย่างไรไม่ให้เกินองศา"
“เดินอย่างไรให้เสียงรองเท้าเบาเหมือนผ้าไหม”
และ “หัวเราะอย่างไรให้ไม่เห็นฟัน”

10 ปีผ่านไป

คีร่า กลายเป็นหญิงสาวที่สง่างาม
ไม่มีใครตำหนิได้
ไม่มีใครแตะต้องเธอได้
เสียงหวดแรกดัง เพี๊ยะ!
คีร่าสะดุ้ง แต่ไม่ร้อง

เสียงที่สอง
เสียงที่สาม

เลือดเริ่มซึมผ่านถุงน่องสีครีม
แต่เด็กหญิงก็ยังไม่พูด ไม่ขอ ไม่ร้อง
ดวงตายังคงก้มต่ำ ยอมรับชะตากรรม
เหมือนตุ๊กตา

เมื่อไม้เรียววางลง
คุณย่าจึงพูดประโยคที่ขังเด็กคนนั้น
ไว้ใน ’กรงทองตลอดชีวิต’

“จำไว้นะคีร่า . .
ผู้หญิงที่ดีต้องไม่มีรอยตำหนิ
รอยขาด รอยเปื้อน รอยสะอื้น”

“ถ้าเธอร้องไห้ ฉันจะไม่รักเธออีก”
“หนูไม่ตั้งใจค่ะ . .”
เสียงคีร่าเบาแค่ลมหายใจ

“ไม่ตั้งใจ?”
เสียงของคุณย่าคมเหมือนใบมีด

“เด็กผู้หญิงตระกูลเรา
ไม่มีคำว่า ‘ไม่ตั้งใจ’
มีแต่คำว่า ‘ไม่สมควรพลาด’”

เธอพูดขณะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ขาดมุม
คีร่าเผลอทำใบรายงานโรงเรียนขาด
เพราะมือสั่นตอนยื่นให้ครู

คุณย่าไม่ได้พูดอะไรอีก
เพียงแค่ลุกขึ้น หยิบไม้เรียวสีดำ
ที่วางอยู่ข้างเก้าอี้ขึ้นมา
คีร่า

ผิวขาวซีด
ผมดำยาวที่ถูกถักเปียแน่นจนหนังศีรษะเจ็บ
มือของเธอวางประสานบนตัก
เสื้อเดรสสีเทาถูกรีดเรียบจนแทบไม่มีรอยยับ

เธอก้มหน้าลงเงียบ
ข้างหน้าคือ คุณย่า
หญิงสูงวัยในชุดดำสนิท
ผมขาวถูกรวบเรียบตึงจนไม่มีปอยผมสักเส้น
ดวงตาคู่นั้น เหมือนหินแกรนิตเย็นเฉียบ
ตอนที่ — 22

[ย้อนกลับไปเมื่อ 10 ปีก่อน]

ฤดูหนาวในบ้านหลังใหญ่
ที่เงียบงันยิ่งกว่าคฤหาสน์ผีสิง

เสียงฝนกระทบกระจกหน้าต่าง
แสงไฟสลัวจากโคมระย้า
หล่นลงบนพื้นหินอ่อนสีขาว

และร่างของเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบ
กำลังคุกเข่าอยู่ตรงกลางห้อง
เอวาแต่งตัวเรียบร้อย
เดินเข้าห้องเรียนเงียบ ๆ
บนหน้าไม่มีรอยแผล
แต่ในตา . . ไม่มีใครหลงเหลือ

คีร่า ยังคงสง่างาม
ดาเรียส ยังคงยิ้ม
โดมินิค ยังคงเงียบ

และทุกคน . . ยังคงเชื่อว่าโรงเรียนแห่งนี้
สมบูรณ์แบบ ‘ไร้รอยตำหนิ’
คีร่านั่งมองเฉย ๆ
ไม่สั่งให้หยุด
ไม่สั่งให้เริ่ม
เธอแค่ มองเหมือนศิลปิน
มองผ้าใบที่เปื้อนสีผิดจุด

ค่ำคืนนั้นยาวนาน
เสียงร้องของเอวาไม่มีใครได้ยิน
และตอนเช้า . .

ทุกอย่างกลับไปเรียบร้อย
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ดาเรียสค่อย ๆ นั่งยอง
ให้สายตาอยู่ระดับเดียวกับเอวา
สายตาเขาอ่อนโยน แต่เปลือกตาหรี่ลงเล็กน้อย

“เราต้อง ‘ขัดเกลา’
เธอให้น่ารักขึ้น
เข้าใจใช่ไหม”

และเขาก็ค่อย ๆ เปิดกล่องไม้นั้น

ภายในมีกล่องเข็มเย็บผ้า
กรรไกร
ด้ายแดง
และมีดเล็ก ๆ แบบที่ใช้แกะสลักไม้

เอวาตาเบิกกว้าง พยายามขยับถอยหลัง
แต่โดมินิคกดไหล่เขาไว้แน่น
เอวาหน้าเอียง ใบหน้าแดงซ่าน
ปากแตกเลือดซึม
ยังไม่ทันจะพูดอะไร . .

คีร่าก็พูดต่อทันที

“ถ้าครั้งหน้าเธอทำแบบนี้อีก . .
ฉันจะไม่ให้ โดมินิค กับ ดาเรียส มาจัดการเธอ”

“ฉันจะลงมือเอง”