Denk je dat de Pronkenkronkel wordt vergeten?Nee hoor, alleen wat later dan de bedoeling was.Maar beter laat dan helemaal niet. Hoewel ik eigenlijk niet zo goed wist waar ik het deze pronkenkronkel over moest hebben is er gekozen voor twee korte berichtjes.De storm van de verkiezingen is voorbij, en nu zitten we in een soort vacuüm. We wachten op de definitieve uitslag van alle stemmen.

Stemmen, stemmen, stemmen — verkiezingsdebat hier, verkiezingsdebat daar.Het is allemaal wel erg veel.Natuurlijk ga ik stemmen, en ja, ik weet op welke partij. Maar van al die debatten word ik inmiddels een beetje gek. Bij elk debat hoor je hetzelfde: “Jij wilt dit, wij willen dat, en dat is slecht voor…” — vul het zelf maar in.Iedere partij zegt in feite ongeveer hetzelfde, alleen de één wil het nét even anders dan de ander.

Eind september nam ik deel aan een georganiseerde fotoshoot: “Cars & Models – Halloween”.Het was een event met meerdere fotografen, getunede auto’s en modellen die volledig in Halloweenstijl waren gestyled. We verzamelden ons op het Hembrugterrein. Na een wat voorzichtige start vond iedereen al snel zijn of haar weg tussen de auto’s, modellen en fotografen. Helaas gooide de regen al snel roet in het eten.

Eind juli ontving ik een e-mail van de beleidsadviseur Inclusie en Participatie van de gemeente Schagen. Die begon alsvolgt: “Door de KCARS ben ik bekend geworden met je werk en sindsdien sta ik te popelen om kennis met je te maken. Ik zou graag onderzoeken of we jouw fotografie kunnen combineren met een gemeentelijke activiteit rondom inclusie en diversiteit. Momenteel organiseer ik een evenement waarvan ik denk dat jouw werk daar perfect bij zou passen: een intercultureel foodfestival.”

Na meerdere succesvolle samenwerkingen op buitenlocaties, zijn we dit keer de fotostudio ingegaan om een serie Fine Art-foto’s te maken. Fine Art onderscheidt zich van toegepaste kunst door de nadruk ...

Mijn plan was om het in deze Pronkenkronkel te hebben over vlees. Vlees — is dat alleen dierlijk, of ook plantaardig? Meestal bedoelen we natuurlijk het eerste: rund, kip, varken. Maar er bestaat ook plantaardig vlees. Denk aan vleestomaten, vruchtvlees of zelfs kokosvlees. Het is maar hoe je het bekijkt. Toch laat ik het bij deze paar woorden, want iedereen mag er zelf mee doen wat hij wil.

Heb je eindelijk weer een nieuwe auto: milieuvriendelijk, (mild)hybride of helemaal elektrisch. Voor het opladen gebruik je natuurlijk de stroom van je zonnepanelen. Trots als een pauw kijk je door het raam naar je glimmende wonder op wielen. Tijd voor een eerste grote rit: met de hele familie naar de stad. De auto zoeft over de weg en, dankzij allerlei technische snufjes, navigeer je veilig door het verkeer.

Het is zondagochtend. Terwijl de mist langzaam oplost, wint de zon aan kracht. In de spinnenwebben hangen nog de laatste druppeltjes, die in het licht fonkelen als kleine sterretjes.

Het is er nu dan toch van gekomen: de Pronkenkronkel-nieuwsbrief. Hoewel… nieuwsbrief klinkt eigenlijk wat zwaar, alsof er steeds heel wat nieuws te melden valt. In werkelijkheid gaat het simpelweg om een melding wanneer er een nieuwe Pronkenkronkel op de website verschijnt. Er zit wel een reden achter. Binnen niet al te lange tijd zal ik afscheid nemen van Facebook en later ook van Instagram.

Een aantal weken geleden gaf ik aan dat ik nog terug zou komen op wat ik meemaakte in de trein op zaterdag 23 augustus. Tegenover mij namen twee jonge vrouwen plaats. Beiden met een zonnebril op hun hoofd, alsof ze net uit een zomerse modeshow waren weggelopen.“Oh shit,” zegt er één, “ik ben het hoesje van mijn zonnebril vergeten.”

Hou jij ook zo van de zee?Het ruizen van de golven, de frisse wind door je haren, het duinlandschap vol leven… Misschien heb je wel eens een bruinvis zien opduiken of strandlopers druk zien zoeken naar voedsel. Prachtig, toch? Maar tussen al die schoonheid ligt ook een schaduwkant. Plastic afval. Een dopje hier, een stuk touw daar – en soms zelfs dieren die verstrikt raken in ons afval of zien het aan voor voedsel en eten het op en gaan er aan dood.

Begin september gingen we met een klein team naar de Noord-Hollandse kust om plastic vervuiling in beeld te brengen.

Sommige weekenden laten zich niet in één woord vangen. Dit was er zo één: drie dagen, drie keer totaal wat anders — en toch met een verrassende rode draad. Op vrijdag stond ik samen met mijn kleindochter in het Sloterpark in Amsterdam. Het Koninklijk Concertgebouw Orkest speelde onder een strakblauwe lucht, met muziek van onder meer Dvořák. Mijn kleindochter, die normaal weinig met klassieke muziek heeft, luisterde beleefd… tot er een bekend stuk voorbij kwam.

Wij doen onze boodschappen regelmatig bij een van Nederlands bekendste grootgrutters. Laatst hadden ze daar een actie: bij een bepaald bedrag aan boodschappen kreeg je gratis kraskaarten. Ook wij hadden er een paar bemachtigd, en ja hoor – daar zaten gratis producten bij. Het merendeel van de “gewonnen” boodschappen gebruiken wij normaal gesproken niet, maar er zaten toch een paar dingen tussen die wél handig waren, en zelfs een product waarvan we dachten: ach, laten we dat eens proberen.

Ging het vorige bericht nog over Colorful Sunny Day, dit keer gaat het over diezelfde zonnige dag – maar nu in zwart-wit beelden. Waar kleur vooral vrolijkheid en warmte kan benadrukken, laat zwart-wit juist ruimte voor een andere, meer tijdloze beleving. Als groot liefhebber van zwart-witfotografie maak ik van bijna al mijn kleurenfoto’s ook een zwart-witversie. Dat is geen standaard omzetting, maar eerder een creatief proces waarbij contrast, licht en textuur een hoofdrol spelen.

Colorful Sunny Day Op een prachtige, zonnige dag zijn Nikee en ik op pad gegaan voor een fotoshoot op een bijzondere locatie. Hoewel ik hier al eerder een keer heb gefotografeerd, blijft het een unieke plek om zowel mannelijke als vrouwelijke modellen vast te leggen. We begonnen vrij vroeg in de ochtend. Toch was de zon soms wat fel, maar dat bood ons juist ook de kans om creatief gebruik te maken van de mooie schaduwen die ontstonden.

Met Bikkel loop ik mijn ochtendrondje door ons dorp, Sint Maartensbrug. Een beetje in gedachten verzonken wandel ik richting de Grote Sloot. Ik groet een voorbijganger met een “goedemorgen”. Even later hoor ik achter me nóg een goedemorgen. De stem klinkt vertrouwd. Ik draai me om en zie mijn nichtje, Annelies Verhorst, in haar werkkleding staan. Annelies is schilder van beroep en werkt die dag samen met haar collega Cathy Hoekstra aan een van de vrijstaande huizen hier in het dorp.

In de kop van Noord-Holland, vlak bij de kust, ligt de badplaats Sint Maartenszee – één van de mooiste en meest rustige stranden van de regio. Voor mij voelt het bijna als mijn achtertuin: met de fiets slechts 4.170 meter van huis tot voeten in het zand. Binnen 15 à 20 minuten ben ik er. Kom je met de auto, dan wacht er vanaf de parkeerplaats nog een wandeling van ruim een kilometer voordat je de zee bereikt.

Zaterdag, 10:52 uur.Ik stap in de trein richting Amsterdam Centraal. Ook mij is het niet ontgaan dat Sail in volle gang is. Honderdduizenden mensen trekken naar de hoofdstad om zich te vergapen aan boten, sloepen en majestueuze Tall Ships met twee, drie of vier masten. Het is druk, heel druk. Gelukkig staat er een leger aan hulpverleners paraat: politie, EHBO-posten, reddingsbrigade, verkeersregelaars, crowdmanagers.

Wat is er heerlijker dan je vakantiedag te beginnen met een vers croissantje? Dus wandel je ’s ochtends van je kampeerplek naar de campingwinkel, waar de geur van versgebakken broodjes je al tegemoet komt. Voor de kinderen neem je nog een paar kaascroissantjes mee, en voor jezelf een Franse baguette. “Hoeveel krijgt u van mij?” vraag je vriendelijk voor twee croissantjes, twee kaascroissantjes en één baguette.

Zo, dat waren weer een paar heerlijke dagen op de camping. Al blijft het altijd spannend wie er nog meer staan, en vooral wie je buren worden. Wij hadden geluk: onze naaste buren waren zo aardig dat ze meteen bij aankomst hielpen de caravan op de juiste plek te manoeuvreren. Iets verderop echter… daar speelde zich een openluchtsoap af. Daar zaten vakantiegangers die zó hard praatten, dat zelfs de vogels even stil werden om mee te luisteren.

En dan vliegen de weken voorbij zonder dat er ook maar één pronkenkronkel-woord op papier komt. Maar uiteindelijk is het toch weer gelukt: hier is een nieuwe pronkenkronkel. Waar zal ik beginnen? Laten we even teruggaan naar afgelopen weekend. Zondag begon met een heerlijke lunch samen met mijn zwagers en hun partners. Lekker eten, veel lachen en bijpraten. Daarna door naar een verjaardag van één van mijn…

Voor mijn fotografieproject “Black & White in Color – We’re All Equal” ben ik op zoek naar mensen die willen meewerken aan een serie die draait om verbinding, diversiteit en gelijkwaardigheid. In dit project fotografeer ik 2 mensen die in uiterlijk of achtergrond van elkaar verschillen – in geloof, huidskleur, afkomst, geaardheid of gewoon in hoe ze zichzelf zijn. De portretten worden gemaakt tegen een zwart-witte achtergrond, waarbij de geportretteerden letterlijk met elkaar in verbinding staan.

For my photography project “Black & White in Color – We’re All Equal”, I’m looking for people who would like to participate in a series focused on connection, diversity, and equality. In this project, I photograph two people who differ from each other — in religion, skin color, origin, sexual orientation, or simply in how they present themselves. The portraits are taken against a black and white background, with the participants literally shown in connection with each other.

Regen regen regen regen op je kop—dat is een zin uit een bekende song van “Doe Maar”, en die woorden waren vorige week wel héél toepasselijk. In de eerste helft van de week leek het alsof de regen maar niet op wilde houden. Grijze luchten, dikke druppels kletterden op de caravan, en weinig motivatie om op stap te gaan. Gelukkig hadden we onze e-readers bij ons dat betekende veel lezen.