โอกาสพิเศษ? เขาทวนคำพูดนั้นอยู่ในความคิดแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไรนัก เพราะความกำกวมเอาแน่เอานอนไม่ได้นี่แหละ

ถามว่าเขาสนใจไหม ก็สนใจ แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้อยากจะโชว์ เขาก็ไม่บังคับเหมือนกัน

“งั้นก็ตามใจนาย”

พูดจบอิซึมิก็มองไปยังตรงกลุ่มคนที่บางตาลงตามที่อีกฝ่ายว่าก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ แต่ในขณะที่เดินก็หันไปมองดาเรียสเล็กน้อย ในแววตาสื่อว่า ‘ไม่ดูรึไง?’ ก่อนจะหันกลับไป

เมื่อได้ยินดังนั้นสีหน้าของเขาก็ฉายแววประหลาดใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง การวาดรูปนั้นยากสำหรับเขา แต่ที่ยากยิ่งกว่าก็คงจะเป็นการวาดภาพของคนจริงๆ

"จริงเหรอ?"

อิซึมิเอ่ยถามออกไปอีกพร้อมกับกระพริบตาปริบๆมองด้วยความสนใจ ถึงเขาจะไม่ได้สันทัดเรื่องงานศิลปะมาก แต่ก็อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะวาดแบบไหน

"ก็...ฉันไม่เคยเห็นนายวาดนี่"

"หรือไม่อยากโชว์ฝีมือ?"

[ #SZW_Inparis มาลงเก็บย้อนหลังค่ะ! ]

( สกินน้องริงโกะที่ไม่คิดว่าจะได้เอามาใส่ ถ้าน้องเลือกเองจะต้องเป็นชุดผู้ชายมากกว่าแน่ๆ พอได้โมเมว่าคุณพ่อยัดเสื้อผ้ามาให้ ก็ได้แต่ตัวให้เด็กน้อยมากขึ้นค่ะ! )

📢 รายงานอากาศประจำวันที่ 20 – 26 ตุลาคม 2025

🍃 สัปดาห์นี้มีลมแรงสลับฝนปรอย ๆ แต่ก็อบอุ่นดี~
อย่าลืมดูแลขนตัวเองให้ฟูนุ่มอยู่เสมอ ₍ᐢ..ᐢ₎♡ 💨

#WeatherSZW

เรียกว่าตามใจทุกอย่างเลยขอเพียงแค่เขาบอกว่าอยากได้…ถึงส่วนใหญ่เขาจะไม่เคยพูดก็เถอะ

“วันเกิดน่ะ…”

“มันคือวันพรุ่งนี้ต่างหาก…”

จำผิดอีกแล้วสิ…แต่ก็ชินแล้ว

เอาเถอะ ยังไงซะวันเกิดมันก็ไม่ได้พิเศษอะไรสำหรับเขาอยู่แล้ว มันก็แค่วันธรรมดาๆวันหนึ่งเท่านั้น…

หลังจากที่บทสนทนาจบลงสายก็ถูกตัดโดยที่เขาไม่ทันได้โต้ตอบอะไร ดวงตาสีฟ้าหลุบต่ำมองชื่อที่เมมไว้ในโทรศัพท์นิ่งๆก่อนจะล้มตัวนอนลงไปบนเตียง

[คุณพ่อ]

“ไม่ได้อยากได้อะไรด้วยสิ…”

สายตาของเขาเหลือบมองไปยังมุมห้องที่มีเครื่องเล่นเกม ของต่างๆที่เขาได้รับมาตลอดทุกๆปีในวันเกิด แน่นอนว่าของทุกอย่างล้วนมีราคาแพงตามฐานะของเขา และพ่อของเขาก็ยินดีที่จะซื้อให้โดยไม่ลังเล
+

[12.20p.m. | บ้านคุโจ]

’วันเกิดลูกอาทิตย์หน้าใช่ไหม มีอะไรที่อยากได้เป็นพิเศษไหม?‘

‘จริงสิ เด็กผู้ชายสมัยนี้ชอบเล่นเกมกันนี่นา เอาเครื่องเล่นเกมอีกอันไหม? แบบพกพาก็แล้วกัน ถ้ายังไงเดี๋ยวพ่อส่งไปให้นะ’

’ถ้าอิซึมิอยากได้อะไรก็บอกพ่อ ไม่ก็ซื้อเองเลย เดี๋ยวพ่อเติมเงินเพิ่มในบัตรให้‘

’โอ๊ะ โทษทีนะ—พ่อคงต้องไปแล้ว ไว้เจอกันนะลูกชาย’

+

เมื่ออีกฝ่ายยืนยันเองว่าจะรอ เขาก็เลือกที่จะไม่ขัดอะไรและพยักหน้าเบาๆรับก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ที่ภาพของโมนาลิซ่าในระยะไกล

ในขณะที่เขากำลังมองภาพหญิงสาวกับรอยยิ้มปริศนาตู่ๆก็นึกถึงบทสนทนาก่อนหน้า ที่อีกฝ่ายบอกว่าเขียนภาพได้

“นาย..”

“วาดภาพแบบไหนบ้าง? วาดคนเป็นไหม?”

“แบบภาพโมนาลิซ่า…”

เสียงขึ้นจมูกถามกลับก่อนจะหันไปหาดาเรียสพร้อมกับสายตาที่ทอดมองใบหน้านั้นไปด้วย

[SNS]

K🌹 : ละครเวทีรอบนี้ผมแสดงเป็นช่างกลของหอนาฬิกาครับ เป็นบทที่ท้าทายแล้วก็ขอบคุณที่มาชมกันนะครับ✨

AleXIZu_K : ถ้านายอยากป่วยอีกน่ะนะ

AleXIZu_K : ไม่ต้องเกรงใจ ฉันยินดีถ้าเป็นนาย😀

AleXIZu_K : เอาหวัดจากฉันไหม?

AleXIZu_K : นายไม่เป็นหวัดบ้างรึไง

หลังจากที่เงียบมาสักพักเขาก็กล่าวขึ้นโดยไม่ได้หันไปมองในทันที

“ถ้านายรีบจะไปก่อนก็ได้นะ”

“ฉันว่าจะรอเข้าไปดูใกล้ๆ..”

พูดจบสายตาก็เหลือบมองไปยังดาเรียสเล็กน้อย แน่นอนว่าถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงไล่ไปแล้วแน่ๆ แต่เพราะตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขามันเปลี่ยนไปนี่สิ…จึงไม่ได้รู้สึกว่าอยากไล่เท่าแต่ก่อน

…มันคงไม่ดูแปลกใช่ไหมนะ?

หลังจากที่ตกลงกันเสร็จสรรพเขาก็รับบทผู้ตามที่ดี เรียวขาเดินตามอีกฝ่ายไปจนกระทั่งมาถึงยังโซนที่ดูแล้วคนน่าจะเยอะกว่าที่อื่นๆเลย

คนเยอะอีกแล้ว…

คงต้องขอบคุณที่เขาสูงพอจะมองเห็นอยู่บ้าง แต่มนุษย์โซนยุโรปที่ตัวสูงกันเป็นปกติก็จัดว่ามองยากพอตัว…

แต่ไหนๆมาทั้งทีเขาก็อยากเห็นด้วยตานี่นา ไม่ได้มีโอกาสได้มาบ่อยๆด้วย

”นายรีบไหม..?“
+

[SNS]

AleXIZu_K : สรุปกลับมาแล้วเป็นหวัดจริงๆด้วย

เพราะอีกฝ่ายพูดถึงวาดภาพ เขาถึงนึกถึงภาพในตำนานอีกภาพหนึ่งที่เป็นหนึ่งในเป้าหมายของเขาวันนี้

แต่พอคิดว่าดาเรียสจะวาดภาพใครสักคนหนึ่งในความทรงจำ...คนๆนั้นก็วาดภาพเก่งเหมือนกัน ถึงจะวาดแค่ทิวทัศน์ก็เถอะ

น่าเสียดายที่เขาวาดภาพไม่เป็น...

ทั้งแววตาสีหน้าที่แสดงถึงความสนใจนั้นแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบัง หรือเพราะพวกเขาไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดเรื่องความถนัดจึงไม่รู้ว่าใครสามารถทำอะไรได้บ้าง

ถ้าไม่นับcoffee or teaเมื่อตอนนั้นที่ดูจะกำกวมไปหน่อย

"งั้นฉันจะรอดู"

"..."

"โมนาลิซ่า"

"พาไปดูหน่อยสิ"

อิซึมิเงียบไปครู่หนึ่งพร้อมกับครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยขึ้นพลางกระพริบตาปริบๆมอง
+

📢 รายงานอากาศประจำวันที่ 13 – 19 ตุลาคม 2025

🌤 สัปดาห์นี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ระวังสุขภาพด้วยนะ ปุกิ้ว ₍ᐢ..ᐢ₎♡

#WeatherSZW

สายตาทอดมองคนตรงหน้าที่กำลังนำเสนอตัวเองอย่างนิ่งงันโดยที่ไม่ได้โต้ตอบอะไรนอกจากมอง และก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจอะไร

จนกระทั่งคำถามถัดมาทำให้เจ้าส่ายหน้าไปมาเบาๆทันทีแบบไม่ต้องคิดอะไรก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ยิกและโชว์ให้อ่าน

‘ฉันไปเองได้‘

’นายไปเที่ยวของนายเถอะ‘

’แล้วก็ฉันไม่เล่นเกม‘

สายตาที่นิ่งงันมองพร้อมก่อนจะลดโทรศัพท์ลง เหมือนจะไล่อยู่กลายๆแหละ

จะไปไหม?

เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้นแต่กลับนิ่ง…สายตาเหลือบมองไปอีกทางเหมือนจะลังเลว่าถ้าสถานการณ์เกิดขึ้นจริงๆ ถ้าอีกฝ่ายหนาวสั่น

’คงช่วย‘

’ถ้านายร้องขอ’

’ถ้านายน่าสงสารด้วย…จะช่วยก็ได้’

อิซึมิพิมพ์ตอบกลับด้วยท่าทางลังเลอย่างเห็นได้ชัดโดยสายตายังคงมองไปอีกทาง แต่บนจอนั้นปรากฏตัวอักษรชัดเจน

ก็ถ้าเป็นการช่วยเหลือที่อีกฝ่ายไม่ต้องการเขาคงเสียหน้าแน่ๆ แต่ถ้าอยากให้ช่วยจะช่วยก็ได้หรอก…

“จริงเหรอ..?”

คำถามเพียงสั้นๆถูกเอื้อนเอ่ย แต่หากสังเกตดีๆจะเห็นประกายของความสนใจอยู่ในแววตาคู่นั้นอย่างไม่ปิดบัง

อืม…ภาพสไตล์นี้สวยจริงๆนั่นแหละ

แม้ว่าตัวเขาจะไม่มีความสามารถในการเขียนภาพแบบนี้ แต่อย่างน้อยๆการได้ชื่นชมก็ยอมรับว่าทำให้เขาสบายใจขึ้นมาก

ราวกับว่าเขากำลังใช้ศิลปะในการบำบัดตัวเองล่ะมั้ง..?

“หืม..?”

ทันทีที่ได้ยินประโยคล่าสุด อิซึมิหันหน้าไปหาดาเรียสที่กล่าวโอ้อวด นัยน์ตาคู่สวยทอดมองใบหน้าที่กำลังยิ้มอยู่นั้นคล้ายกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง
+

ทันทีที่ถูกล้อเลียนว่าเป็นพวกเนิร์ดคิ้วเรียวข้างหนึ่งก็กระตุกเบาๆ ก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะ เพราะการที่เขาเป็นหนอนหนังสือก็ถูกเหมารวมว่าเนิร์ดมาตลอด แล้วการที่ชอบอ่านหนังสือมันเนิร์ดตรงไหนกัน?

“แล้วไง..”

เขาเอ่ยเบาๆอย่างไม่สบอารมณ์นิดๆแต่ก็ไม่ได้ตอกกลับอะไรเพิ่มนอกเสียจากเบนสายตาไปมองรูปภาพตรงหน้าแทนซะเลย ดวงตาสีทะเลลึกค่อยๆไล่มองรายละเอียดเหล่านั้นอย่างตั้งใจ
+

"นายคิดว่าไงล่ะ?"

อิซึมิกล่าวยาวกว่าทุกทีด้วยน้ำเสียงที่เนิบนาบกว่าปกติที่ชวนให้ความรู้สึกจริงจัง ลุ่มลึก ราวกับว่าเจ้าตัวกำลังดำดิ่งลงไปกับภาพวาดตรงหน้า ไม่นานนักสายตาก็เบนกลับไปหาคนข้างๆและเอ่ยถามด้วยแววตาเฝ้ารอเช่นกัน