จริงๆสถานะตัวเองในตอนนี้ใกล้เคียงกับอินทัช แต่กลับรู้สึกใกล้ชิดกับอัฐฐามากกว่าซะงั้น น่าจะเพราะเคยมีประสบการณ์ร่วม (ในเรื่องของความรู้สึก) กึ่งหนึ่งละมั้ง การต้องคอยไขว้ขว้าหาของมาเติมเต็มหลุมไร้ก้น รวมถึงความอยากลบตัวตน หลีกหนีจากโลกใบเดิมที่แสนชัง

นอกจากนี้ก็ชอบพาร์ทที่เล่าถึงการปลดเปลื้องโซ่ตรวนที่พันธนาการตนไว้ ทั้งในส่วนของความคาดหวังที่ถูกบีบบังคับให้ต้องแบกรับและความเจ็บปวดที่ยากจะขจัดหลังผ่านการสูญเสีย ชอบแมสเสจที่ว่า หากผู้อ่านเลือกที่จะจดจำและเก็บรักษาช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกันไว้ ผลงานและผู้เขียนก็จะคงดำรงอยู่ไม่จากไปไหน - ความคิดแสนอ่อนโยนที่ช่วยปลอบประโลมจิตใจได้มากจริงๆ

มีบ้างที่รู้สึกว่าน้ำหนักของหัวใจที่ต่างฝ่ายมอบให้กันนั้นหนักอึ้งเกินไป แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งนี้ช่วยให้ทั้งคู่ได้เรียนรู้แง่มุมอื่นๆที่งดงามของชีวิต สิ่งที่เรียกว่าความห่วงใย รวมไปถึงความรู้สึกรักที่ตนนั้นเคยไม่กล้าแม้แต่จะมอบมันให้กับตัวเอง

ในส่วนของความสัมพันธ์ระหว่างอินทัชและอัฐฐาก็ชอบมากเช่นเดียวกัน คงเป็นเพราะสองคนนี้เป็นเหมือนชิ้นส่วนที่เหมาะจะอยู่คู่กันด้วยละมั้ง คนนึงถูกประสบการณ์วัยเยาว์หล่อหลอมให้กลายเป็นคนที่ไม่รู้จักการร้องขอ แต่ก็ยังเฝ้ารอวันคืนที่จะถูกค้นพบ ส่วนอีกคนก็พร้อมที่จะโอบกอดและถนอมทุกความเป็นเธอไว้

เพราะฉะนั้นการได้รับรู้ว่าอัฐฐากล้าที่รักตัวเอง ทั้งยังมีคนอีกมากมายคอยแวะเวียนไปเชยชมผลงานที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเดียดฉันท์เลยทำให้เรารู้สึกอบอุ่นมาก ดีใจที่เขาได้เป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง รู้สึกดีที่ผลงานซึ่งสะท้อนความเป็นเขาถูกค้นพบเสียที ไม่ต้องคอยตั้งคำถามและดิ้นรนวิ่งไล่ตามสิ่งที่ตนไม่เคยต้องการอีกต่อไป หวังว่าเขาจะได้รับรู้ว่าสิ่งทำได้แค่ฝันมันเกิดขึ้นจริงแล้วในวันนี้ (แม้มันจะสายเกินไปก็ตาม)

ⓘ following threads may contain spoilers

การ doubt ผลงานและตัวตนของตนเองอยู่ตลอดเวลา การไม่อนุญาตให้ตนเชื่อว่าเราเองนั้นก็ควรค่าแก่การถูกรัก (ทั้งจากตนเองและผู้อื่น) ขลาดเกินกว่าจะยอมรับว่าตนนั้นต้องการมีความสุขและโหยหาบ่าไว้อิงแอบในยามเหนื่อยยาก รวมถึงการตระหนักว่าตนไม่ได้แสวงหาความตายดังที่ใจเคยหมายมั่นอีกต่อไป

ตัวเธอที่ไม่เคยให้คนรอบตัวได้รับรู้สิ่งที่กลั่นออกมาจากวิญญาณของตน ผลงานที่อาจสะท้อนบางอย่างที่เธอแสนชังและอยากฝังมันไว้มิให้ใครเห็น ใจก็อยากสื่อสารทุกสิ่งที่ตนเองเป็น แต่ก็กลัวเกินกว่าจะยอมรับว่ามีใครซักคนที่มองเห็น ทั้งยังพร้อมรักและถนอมสิ่งที่ซ่อนอยู่ในนั้นได้อย่างแท้จริง

สำนวนการเขียนให้ความรู้สึกเหมือนกำลังดำดิ่งไปในรัตติกาลอันประกอบด้วยเรื่องราวอันสะเปะสะปะ ดังประโยคที่ว่าเวลาไม่เคยเรียงเป็นเส้นตรงซึ่งเป็นหนึ่งในแก่นหลักของเรื่อง ห้วงอารมณ์ ความอึดอัด มวลอากาศรอบตัวที่บีบคั้นอย่างไม่ลดละ บรรยากาศที่สัมผัสช่วยให้ความรู้สึกและประสบการณ์ที่ได้รับยิ่งทวีความชัดเจนขึ้นไปอีก

#เลือนรางแต่ยังอุ่น ✳︎

ว่าด้วยความเจ็บปวดในฐานะผู้สร้างสรรค์ กระบวนการอันเต็มไปด้วยความทรมาณและหยาดน้ำตา

แต่ในขณะเดียวกันก็ชี้ให้เห็นถึงความวิเศษของผลงานซึ่งถูกรังสรรค์จากปลายปากกา ไม่ว่าจะเป็นงานเขียนหรือวาดก็ล้วนเป็นสิ่งที่ช่วยพยุงให้ทั้งผู้สร้างและผู้รับสารสามารถดำรงอยู่ต่อไปได้ทั้งนั้น

‪เพื่อนชั้น พยายามอย่างหนักหน่วงในการช่วยให้ชั้นต่อสู้กับอินซิเคียวริตี้ที่โผล่มาโดยไม่รู้ที่มาที่ไป y — y ฮือ เอ็นดู แล้วก็อยากอยากร้องไห้‬ ชั้นได้รับความรักอยู่จริงๆ มากมายก่ายกองเต็มกระเป๋าเลย

แต่ก็เข้าใจได้ คนเราเติบโตขึ้นในทุกๆวัน นับประสาอะไรกับระยะเวลาห้าหกปีที่ผ่านไป มันก็คงนานมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงตัวตนใครซักคนออกไปอย่างสิ้นเชิง

แอบรู้สึกโหวงหน่อยๆที่บทสนทนาระหว่างเราและเพื่อนมัธยมที่ไม่ได้เจอกันนานเหลือแค่เรื่องหน้าที่การงานกับข่าวสารต่างๆในสังคม เหมือนเวลาทำให้เราทั้งคู่กลายเป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคยโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

ถ้าการ์ดรูมอ่านแล้วต้ะๆๆๆ ชอบมาก 😭🫂🤍🤍 ( ติดท้อปตันเหม่ยที่ชอบของปีที่แล้วเลย ! ) ซววแบบย่อยง่าย คสพแบบสโลว์เบิร์น มิตรภาพรอบกายก้น่ารักๆๆ คิดว่าคนไม่สันทัดซววแบบคุนมปก้น่าจาอ่านได้ สบายบรื๋อ 👍🏻

อยากกลับไปอ่านตันเหม่ยเข้มๆ อยากได้ความ intense ในเชิงอารมณ์ แต่ไม่เอารักที่ความสัมพันธ์เป็นพิษ โจทย์ยากมาก ตอนนี้คิดไม่ออกซักเรื่อง

สัญญาณความเหี่ยว : ไม่มีแรงฟังเพลย์ลิสต์ discover weekly, กินข้าววันละมื้อไม่เป็นไร, นอนวันละสี่ชั่วโมงก็ยังลุกไหว ฮือๆๆๆ ไม่ชอบเลย เหมือนร่างกายเข้าสู่โหมดเซอร์ไววัล

คิดถึงวันคืนที่สี่ทุ่มหัวถึงหมอน ฮือๆๆ ท่องไว้ว่าอีกแค่เดือนครึ่งเท่านั้น เดี๋ยวก็เป็นไทแล้ว !

วิธีการดำเนินเรื่องก็ชอบ ชอบที่มีโอกาสได้ทำความรู้จักคนๆนึงผ่านหลายๆมุมมอง เรื่องเล่าในอุดมคติจากปลายปากกาคนรอบข้าง หลักฐานเชิงประจักษ์อย่างจดหมายที่เธอใช้เวลากว่าค่อนชีวิตในการเขียน และไม่ว่าจะเป็นจากมุมมองไหน เสียงของเธอที่ส่งออกไปก็มักจะถูกมองข้ามเสมอ

ชอบอีกแล้ว ชอบมากกว่าที่คิดด้วย ชอบการเรพรีเซ้นต์ประวัติศาสตร์ผ่านผู้หญิงตัวเล็กๆที่ถูกกดทับ สังคมชายเป็นใหญ่ อุดมการณ์ที่ถูกมองข้าม ความรักที่ทำให้เธอพร้อมจะมองข้ามทุกสิ่งที่ตนยึดถือเพื่อหาเหตุผลมารองรับการกระทำของเขา เฮ้อ

รู้ที่มาของประโยคนี้แล้วซึมกว่าที่คิด ไม่ใช่แค่ดวงใจเราที่ไกลห่าง แต่มันยังหมายถึงอุดมการณ์และเส้นทางที่เราต่างเลือกเดิน

คนละเรื่องกะก้าดรูมนะต้ะๆๆๆ

( เรื่องนี้คุ่รองซูโดอินเซสค่ะ 5555555555555555 เด็กที่ถูกรับมาเลี้ยงกับลูกชายครอบครัวอุปถัมป์ง่ะ 😭😭😭 )

📂 2024 media wrapped

รู้สึกชอบเสพฟอร์แมตใดฟอร์แมตนึงติดๆ กันจนเบื่อแล้วค่อยเปลี่ยนไปอีกอัน ช่วงต้นปีหนักหนังกับซีรีส์ กลาง-ปลายปีหนักมังงะกับหนังสือ ไม่ได้รู้สึกว่าอ่าน/ดูน้อยลงเพราะทุกปีก็เฉลี่ยๆ ฟอร์แมตกันไป แต่ปีนี้อาจจะกลับไปรีรี้ด/รีวอชเรื่องเก่าๆ เยอะหน่อยเลยไม่ค่อยได้ทำความรู้จักเรื่องใหม่ๆ เท่าไหร่ (แต่การได้กลับไปหาเรื่องเก่าๆ ก็อิ่มใจดี 55555) ไว้ปีหน้าจะลุยเรื่องใหม่เยอะๆ !

ไม่ค่อยได้มาพูดถึงแบบเฉพาะเจาะจงตัวเล่มซักเท่าไหร่เลย เพราะอ่านแต่ในช่วงวีคเดย์ด้วยมั้ง เอาไปเรียบเรียงความคิดต่อในฝัน ไม่ได้มานั่งกลั่นกรองเป็นคำพูดดีๆ

เดือนนี้ๆๆๆ ได้ลองอ่านงานแปลจากหลากประเทศมาก มีทั้งเสียดสีสังคม สะท้อนวิถีชีวิต พาเราดำดิ่งลงในกระแสสำนึก อ่านเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจมาก ชอบความรู้สึกที่ว่าบนโลกนี้ยังมีอะไรอีกมากมายให้เราได้ explore