Verzoeningsgezindheid is: er al behoefte aan hebben om te vergeven op het moment dat de ander er misschien nog helemaal niet aan denkt vergeving te zoeken.
Want de hoop, de mogelijkheid van het goede, is de hulp van de eeuwigheid. Toen alle ongelukken over het mensdom kwamen [in het verhaal van Pandora], bleef toch nog de hoop achter.
Vroeger werd je voor de leeuwen geworpen, nu verslindt ‘het publiek’ je smakelijk, nadat je door de journalisten bent toebereid, en als een lekker gerecht wordt opgediend: als roddelpraat.
Overal waar de menigte is, is de onwaarheid, zodat zelfs als alle individuen, ieder voor zich, in stilte de waarheid bezaten, toch, als ze in een menigte samen zouden komen, de onwaarheid meteen daar zou zijn.
We menen voortdurend dat de wereld, de omgeving, de omstandigheden, de relaties iemands geluk en vrede en vreugde in de weg staan. En in de grond is het altijd de mens zelf die zichzelf in de weg staat.
Naar zulke leraren verwijst het evangelie degene die verdriet heeft: naar de vogels van de hemel. Bij deze voordelige leraren, die je niet met geld betaalt, is geen misverstand mogelijk. Want zij zwijgen, uit zorgzaamheid voor degene die het moeilijk heeft.
Geestelijk gezien is jezelf kennen ook een vorm van sterven, te sterven aan alle inbeeldingen en aan alle huichelarij. Er is dan ook grote moed voor nodig om naar jezelf te durven kijken.
Laat je niet wijsmaken dat ernst een soort norsheid is. Wie niet van de ernst heeft geleerd dat je ook te ernstig te werk kunt gaan, is nooit ernstig geweest.
Alle communicatie wordt steeds ellendiger naarmate de verspreiding ervan met behulp van steeds maar nieuwere uitvindingen groter en groter wordt. Wat een satire over de mensheid!
