"โอ้...เป็นข่าวที่ดี" ลาร์คเลิกคิ้วขณะขยับเสื้อผ้าให้เข้าที่เนื่องจากเจ้าตัวอาสาเป็นผู้พาชมเมือง "แต่จะย้ายชาวเมืองได้หรือ? พวกเขาดูรักบ้านเกิดมากหนา"

พยักรับหน้าก่อนจะบอกให้แม่บ้านนำอาหารไปปรุงสุกก่อนจะหันมาสนใจคนรักที่มีพฤติกรรมเปลี่ยนไป "อาจเป็นเพราะหัวใจสมุทรมอบร่างกายมนุษย์ให้เจ้าก็เป็นได้กระมัง? ดูสิปลายนิ้วและแก้มมีเลือดฝาด"

"ข้าแปลกใจที่เจ้าทานขนมปังได้..." ลาร์คผายมือไปทางสำรับข้างๆที่ทำแยกมาให้และยังไม่เปิดฝาครอบในนั้นมีของโปรดของอีกฝ่ายที่ปอกเปลือกอย่างดีวางเรียงสวยงามน่าทาน

#ลาร์คบอกเขียนจดหมายใส่ขวดลอยทะเลมาเดี๋ยวรออ่าน 😂
"ก็เปล่า...แค่มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นน่ะ" ลาร์คจูบคนรักแก้มตอบรับพร้อมกับก้มลงไปหาลูกสาวที่ขอทำตามมารดาบ้างนั่นทำให้ลาร์คอมยิ้มเสียจนตาหยี "จริงสิ...มาเรียไปตลาดเมื่อเช้าและซื้อเค้กฝากลูกด้วย แต่ต้องทานอาหารเช้าก่อนหนา"

ลาร์คไม่ติดใจอะไรที่การนอนดูดาวกับคนรักนั้นผิดแผนไปเสียหน่อยแต่กระนั้นภาพคนรักและลูกสาวที่นอนกอดกันกลมหลับสนิทบนเตียงเมื่อเปิดประตูหมายจะทักทายก็ทำให้ลาร์คที่เห็นภาพนั้นรู้สึกอิ่มเอมใจไม่น้อยก่อนจะผละออกมานั่งจิบชารอทั้งสองตื่นนอน

ลาร์คยืนนิ่งงันไปชั่วขณะราวกับกำลังพินิจพิจารณาคำพูดของแดเนียล ทว่าไม่นานใบหน้าที่เคยเรียบเฉยก็ค่อยๆขึ้นสีแดงระเรื่อหลังเข้าใจความนัยที่คนรักตนจะพยายามสื่อก่อนจะอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา "ก็..ก็ถ้าหากเจ้ายินดีจะชดเชยให้...ไยเราไม่นอนดูดาวกันสักคืนเล่า?"

ลาร์คที่ยังคงมองม้าพยศเป็นปรปักษ์เสมอมารีบลุกจากพื้นก่อนจะรวบคนรักตนเองมากอดจูบหลายๆทีเพื่อยั่วโมโหมันเหมือนเคย เมื่อฟัดแดเนียลจนพอใจแล้วก็เผยเสียงหัวเราะหลังเห็นม้าทะเลกระทืบเท้าโมโหขณะที่ตนประคองคนรักขึ้นเรือนไปตามเสียงเจื้อยแจ้วของลูกน้อย "จะนอนห้องไหนก็บอกหนาประเดี๋ยวข้าจะให้พ่อบ้านจัดเตรียมไว้ให้"

"เจ้าเลือกเถิด...ข้าน่ะขอเห็นเจ้าอยู่ในสายตาก็ดีใจมากแล้ว" ลาร์คเผยรอยยิ้มเมื่ออีกฝ่ายถามไถ่หาห้องพักของตนเอง นับเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับลาร์คในยามนี้

"นางเป็นเด็กดีอยู่แล้ว มิจำเป็นต้องพร่ำสอนหรอก..." ใบหน้าคมสันฝังลงบนลาดไหล่พลางสูดกลิ่นอายที่ไม่ได้สัมผัสแล้วถอนหายใจยาวราวกับพึงพอใจที่ได้คนในอ้อมกอดกลับคืนมา "แล้ว...เจ้ายังต้องกลับลงทะเลอีกหรือไม่?"

"หึ...ทุกวันนี้ข้าแทบจะวิ่งตามนางไม่ทันแล้ว เจ้าก็ดูเอาเถิดว่าลูกเราซนแค่ไหน" ลาร์คพ่นลมเพื่อผ่อนคลายอาการเหนื่อยล้าจากอะไรหลายๆอย่างก่อนจะรวบร่างคนรักมากอดรัดทำตามใจตนเองบ้าง

"แน่สิเผลอได้ที่ไหนกันล่ะ...แถมยังถูกลุงทั้งสองตามใจอีก ข้าเองก็ชักจะอุ้มไม่ไหวแล้ว" ลาร์คเอ่ยแซวในขณะที่ผงกหัวและยิ้มรับเมื่อมาเรียขอตัวกลับหลังมั่นใจว่าหลานสาวถึงมือพ่อแม่และปลอดภัยดี

"หากเจ้าหยุดร้องไห้สักครู่แล้วหันมองไปข้างๆประเดี๋ยวก็เจอแม่เจ้าเองล่ะหนา" ลาร์คยิ้มแหยเมื่อเสื้อของตนกลายเป็นผ้าเช็ดหน้าชั่วคราวก่อนจะถอนหายใจเบาๆมองคนรักที่ขยันแกล้งตนเสียเหลือเกิน

ลาร์คที่โดนลูกรักพุ่งใส่จนตัวงอเอ่ยปลอบโยนพร้อมๆกับลูบแผ่นหลังที่กำลังสั่นเพราะแรงสะอื้นไห้อยู่พักใหญ่ เมื่ออีกฝ่ายสงบลงจึงอุ้มขึ้นแล้วหันไปทางแดเนียลที่กำลังทรงตัวด้วยขาคู่ใหม่ "กระจกแค่เสียน่ะ...แม่เจ้าว่าอย่างนั้น"

"รุม..รุมอะไรนะ?" ลาร์คหันควับทำหน้าบึ้งตึงหากแต่ทำได้ไม่นานก็ถูกแดเนียลดุนหลังให้เดินนำไป แน่นอนว่าลาร์คไม่ยอมทำตามซ้ำยังต่อต้าน "เจ้าไม่คิดหรือว่าลูกเราจะดีใจกว่าหากนางได้เห็นเราทั้งคู่พร้อมกัน"

"...ตอนนี้เรากลับไปหาลูกก่อนเถิดเจ้าทำนางร้องไห้เสียจนตาบวม" ลาร์ควาดมือสร้างกระแสน้ำเพื่อให้การเดินทางกลับนั้นฉับไวมากขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกอย่างในอาศรมกลับเข้าสู่ภาวะปกติ

ม้าตัวเขื่องควบตะบึงมาหาผู้เรียกขานอย่างรวดเร็วเมื่อวังวนที่ลาร์คสร้างขึ้นสลายไปก่อนจะรีบพาทั้งสองขึ้นจากเหวไปยังอาศรมเพื่อให้แดเนียลรับรู้ว่าเจ้าตัวยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอยู่

#น้องเป็นซัพพอตเน้นสร้างccส่วนตัวไล่กัดจริงๆยูก้าโน่น 😂
ดวงตาสีทองที่เกิดจากการใช้พลังปกป้องคนรักหลุบมองคนในอ้อมกอดอยู่ครู่หากแต่ไม่นานก็เผยรอยยิ้มอ่อนโอนออกมาราวกับยินดีที่อีกฝ่ายลืมตาตื่น "สายันต์สวัสดิ์..."

"ไสหัวไปเสีย...เขาเป็นของข้า" ลาร์คตวัดมือสร้างวังวนน้ำรุนแรงเพื่อปกป้องคนรักและทำลายภาพสะท้อนบนคลื่นให้อันตรธานหายไป ในขณะที่ยูก้าและฉลามวาฬนั้นถูกทายาทแห่งจ้าวสมุทรดึงเข้ามาในวังวนและประทานพรพลังแก่ทั้งสองจนร่างกายวิวัฒนาการจนใหญ่โตเพื่อให้ตอบคำสนองเพียงคำสั่งเดียวของผู้ประทานพรคือปกป้องเจ้านายของอีกฝ่าย

ตรีศูลในมือทายาทพลันส่องสว่างราวพระอาทิตย์ในยามรุ่งอรุณเพื่อขับไล่ปีศาจและสิ่งชั่วร้ายที่หมายตาร่างภาชนะใหม่แม้การกระทำนั้นจะทำให้ลาร์คอ่อนแอลงทุกคราที่เข้าใ้กล้คนรักตนเอง แต่กระนั้นก็ไม่มีแขนขาคู่ไหนลดละความพยายามที่จะแหวกว่ายเข้าหาเงือกสีมุกที่ขดตัวลอยเด่นอยู่ท่ามกลางความมืดแล้วยื่นมือไปไขว่คว้าร่างนั้นดึงมาไว้ในอ้อมกอด "ตื่นเถิดคนดี...ลูกเราร้องไห้โยเยแล้วหนา"

"เดี๋ยวสิ! เจ้าจักพาข้าไปไหน?" ลาร์คลอยตามแรงม้าที่งับเสื้อดึงจนแทบขาด แต่เมื่ออีกฝ่ายย่อให้ตนขึ้นหลังลาร์คจึงไม่ลังเลที่จะทำตามและพาแสงสว่างในมือลงสู่ก้นเหวไปตามกัน

ท่ามกลางมหาสมุทรที่มืดมนมีแสงสีทองส่องสว่างเรืองรองหยุดอยู่หน้าโดมสาหร่ายสีดำ ก่อนมือที่ว่างจากตรีศูลจะยื่นมือไปสัมผัสมันเบาๆและรับรู้ได้ว่ากำลังวังชาของตนเองนั้นกำลังถูกสาหร่ายสูบออกไปช้าๆแต่กระนั้นก็ไม่อาจทำให้ลาร์คหยุดการกระทำที่หมายจะบุกรุกเข้าไป

ลาร์คพยักหน้ารับก่อนจะรีบวิ่งไปทางลงทะเลพร้อมกับตะโกนเรียกหาม้าคู่ใจของคนรักและฉลามวาฬอยู่นาน เมื่อไม่มีเสียงตอบรับอดีตวังหน้าของแอตแลนติสจึงไม่รอเวลาเดินจ้ำลงทะเลเพื่อใช้พลังตามหาคนรักในท้องทะเลกว้าง

"ไม่เป็นไร...ใจเย็นๆหนา" ลาร์คใช้ผ้าเช็คหน้าซับน้ำตาลูกน้อยก่อนจะอุ้มและเปิดประตูรับมาเรียที่เคาะประตูถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงก่อนจะขอให้นางช่วยดูแลบ้านและลูกสาวแทนตน "ข้าจักไปข้างนอกสักครู่ข้าฝากท่านแม่ดูแลนางด้วยหนา"

ลาร์คที่ตกใจไม่แพ้กันสูดหายใจลึกเพื่อตั้งสติตนเองก่อนจะขอกระจกจากลูกพลางตวัดเรียกมวลน้ำทะเลมาห่อหุ้มกระจกอย่างใจเย็น เมื่อเห็นว่าผลลัพธ์ไม่มีการเปลี่ยนแปลงจึงหันมาลูกสาว "แม่เจ้าอยู่ที่ใดมินนี่?"

"มีอะไรหรือมินนี่? เอะอะโวยวายเสียงดังเชียว" ลาร์คเปิดประตูและรีบคว้าร่างลูกสาวที่เกือบล้มหน้าคะมำพร้อมกระจก โชคดีนักที่ตนคว้าได้ทั้งสองก่อนจะบอกให้ลูกสาวใจเย็นๆเมื่ออีกฝ่ายพูดรัวเร็วผสมกับภาษาเงือกจนฟังไม่ได้ศัพท์ "ช้าหน่อยลูกรักพ่อฟังเจ้ามิรู้เรื่องเลย"