Rondom de school in Dordrecht waar ik 9 jaar als docent drama heb lesgegeven, is een aantal kunstvoorwerpen: voor de hoofdingang twee platronde ballen en aan de achterzijde een tong. Ik heb er de eerste jaren weinig aandacht aan besteed, totdat een collega vertelde dat het kunstwerken zijn van Joep van Lieshout. Deze Rotterdamse kunstenaar heeft zonder gene een grote hoeveelheid beelden gemaakt van buitenproportionele grote organen en lichaamsdelen.

Frida droomt veel. Tijdens haar slaap, welteverstaan. En als de dagstart ‘s morgens het toestaat (bijvoorbeeld in het weekend), vertelt ze me het laatste exemplaar. Wat ik daar vooral bijzonder aan vind, is dat het meestal een reeks opeenvolgende gebeurtenissen is, die samen een (meestal lang) verhaal vormen. Het verhaal is weliswaar vaak niet realistisch, maar wel samenhangend. Daar ben ik soms jaloers op.

Als ik lichamelijke kwaliteiten bezit, dan zit dat niet in mijn zintuigen: ik ben al vanaf de lagere school (basisschool) bijziend en daar kan ik sinds een tiental jaar een leesbril aan toevoegen, mijn luchtwegen zijn zelden vrij, dus ruiken en proeven is niet mijn sterke kant, ik ben een man dus mijn gevoel is ook niet geweldig ontwikkeld en ondertussen worden mijn oren steeds slechter.

Als er nieuwe leerlingen komen, hoop ik op AMV’ers (alleenstaande minderjarige vreemdelingen). Niet dat de andere leerlingen, zoals de kinderen van arbeidsmigranten, niet leuk zijn, maar alleenstaande vluchtelingen zijn vaak de leerlingen met de grootste motivatie en die groep is vaak aangenaam verrast over onze vorm van onderwijs: het is gezellig en er valt regelmatig wat te lachen. En, niet in de laatste plaats, deze groep wil blijven.

Autisme gaat regelmatig gepaard met veel stress. Het is niet altijd helder of de stress door autisme wordt versterkt of dat autisme de oorzaak is van de stress. Hoe het ook zij: de kinderen ervaren alle drie regelmatig stress op momenten die rationeel gesproken daarvoor geen aanleiding zouden moeten zijn. Op dit moment meer dan anders. Wat deze periode voor de kinderen heftiger maakt, is dat ze op het punt van verhuizen staan.

In de tijd voor ik naar Caribisch Nederland verhuisde, had ik het best druk. Zo was ik zanger van een bandje waarmee we regelmatig optraden, maakte ik met een aantal werknemers van het Waterschap samen jaarlijks de eindejaarsshow (en dat begon vaak al in mei), regisseerde ik toneelstukken, schreef en speelde ik samen met mijn cabaret-maat en maakte ik voor mijn school musicals en toneelstukken.

Ik was vergeten hoe snel een vakantie verdwijnt in de hectiek van een eerste schoolweek. Sterker nog: Frida vertelde dat ze even dacht dat ze al twee weken bezig was. Op dat moment realiseerde ik me dat ik ook in mijn beleving ook de tweede week had afgerond. Maar nee, het was slechts een week waarvan in mijn geval maar drie dagen in combinatie met leerlingen: we zijn weer begonnen.

Ik drink al vanaf mijn 13e koffie. Vrij lang met ‘een beetje melk en een beetje suiker’, later met ‘alleen een beetje melk’ en na de eerste fietsvakantie om praktische redenen - ik deelde de thermoskan met mijn fietsmaat - gewoon zwart. Deze vriend woonde een poosje bij mij in huis en in die tijd ontstond de gewoonte om de koffie minimaal zo sterk te zetten als de ander de keer daarvoor had gedaan.

Als kind ging ik elk halfjaar naar de tandarts. Dat moest, anders was je niet meer gesaneerd. Hoewel ik niet met plezier ging (onze tandarts had een hele nare mondgeur), was ik niet bang voor een bezoek. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik vrijwel nooit “iets had”. In mijn gebit zitten twee vullingen waaronder een joekel van een amalgaamvulling, maar die is dan ook twee keer opnieuw geplaatst.

Frida en ik zijn op reis in Sri Lanka. Dat vinden we leuk en we weten dat er anderen zijn die dat ook leuk vinden. Dus gebruiken we Polarsteps onderweg om de geïnteresseerden op de hoogte te houden van ons gaan en staan. Dat betekent concreet dat ik aan het eind van de dag de foto’s van mijn camera overzet op mijn chromebook, daarvan een selectie maak (in overleg met mijn lief), er foto’s van haar mobiel aan toevoeg, een begeleidend verhaaltje schrijf en publiceer (zoals dat in de app heet).

Wij hebben in 2021 een fijn huis kunnen kopen waar we sinds 2022 in wonen. Het is geen groot huis, maar we passen erin en met wat aanpassingen voldoet het prima. Het huis heeft sfeer, niet in de laatste plaats omdat het negentig jaar oud is. We hadden destijds aan drie weken klussen voldoende om de woning voor ons gereed te maken om te betrekken.

Frida en ik zijn lezers. Zij zelfs meer dan ik. Ik lees vooral in de vakantie als ik niet thuis ben. Hoewel ik de geur van vers papier best kan waarderen, ben ik jaren geleden overstag gegaan en lees ik nu vooral digitaal. Dat geldt voor Frida ook. Zij heeft haar liefde voor lezen succesvol overgebracht aan de kinderen. Die lezen alle drie.

Het is vakantie. Gelukkig, of - zoals degenen die nooit in het onderwijs hebben gewerkt zouden zeggen: alweer. Ik ben de afgelopen jaren beter geworden in het gezond de vakantie ingaan. In de eerste jaren dat ik in het onderwijs werkte, was ik de eerste dagen van elke vakantie ziek. Dat kon zijn omdat ik te lang was door blijven lopen met iets onder de leden of gewoon het verwerken van de drukte.

Sam, de oudste van Frida, is verslaafd aan zijn telefoon. Overigens vindt hij van niet. Als hij niets anders wil doen of overprikkeld is, mag hij van zichzelf zijn telefoon pakken. Dat is vrijwel altijd en bijna overal. De enige regel die we in huis weten te handhaven zonder dat hij volkomen onhandelbaar wordt, is dat hij tijdens het eten zijn telefoon niet mag gebruiken.

Op Netflix staat een documentaire genaamd “The remarkable life of Ibelin”. Deze Noorse productie gaat over Mats Steen, die als gevolg van zijn handicap zijn toevlucht zoekt in het computerspel World of Warcraft. Hij is geboren met de ziekte van Duchenne. Dit betekent dat zijn spieren langzaam afbreken en er steeds meer activiteiten zijn waaraan hij niet kan meedoen. Hij gaat gamen en lijkt de computer (begrijpelijk) te gebruiken om zijn leven te ontvluchten.

Ik ben geen sportman en ook nooit geweest. Voor enigszins vermeldingswaardige sportieve activiteiten, moet ik ruim twintig jaar terug in de tijd. Toen fietste ik nog lange afstanden. In sport in de vorm van spel, ben ik nooit echt bedreven in geweest, al heb ik ze wel gedaan. Toen ik als puber in het plaatsje Goutum woonde, deed ik aan volleybal.

Ik lees minder dan je zou verwachten van een docent Nederlands. Ik heb geen hekel aan lezen, integendeel, maar neem er domweg de tijd niet voor. Ik schrijf bewust niet dat ik de tijd niet heb, maar ik kan vaak de rust niet vinden om te gaan zitten met een boek. Als ik eenmaal lees (dus de tijd neem…

Ze was bij de intakegesprekken de laatste die we hadden uitgenodigd. Zonder reden: het was de volgorde van de lijst. Ze kwam binnen met haar broer (die al langere tijd in Nederland woont) en haar blik verraadde wantrouwen, niet zozeer tegen mij gericht, maar tegen de situatie. Tijdens het gesprek werd duidelijk dat ze een slimme jongedame was die vooral geïnteresseerd was in wat de school haar te bieden had.

De vraag is natuurlijk of een blog geschikt is voor een vergelijkbare constructie. Gaan mensen doorlezen, of haken ze verward af? Ik heb besloten, tegen het advies van Frida, dat toch te proberen. Gewoon omdat het kan en als hommage aan een fijne voorstelling. Ik raad hem van harte aan. De voorstelling heet ‘Nergens anders’ en is nog op veel plekken te zien, al weet ik natuurlijk niet of er nog kaarten zijn.

Een van de dingen waaraan ik kan merken dat ik goed in mijn vel zit en niet achter de feiten aanloop, is dat ik lesmateriaal ontwikkel. Begrijp me goed: dit doet vrijwel iedere docent en ik ook wel in drukkere tijden, maar zodra ik lastige klussen oppak, heb ik er blijkbaar tijd en ruimte voor. Ruimte in mijn hoofd wel te verstaan.

Met een heel goed boek overkomt het me soms. Ik merk dan dat ik langzamer ga lezen als het eind nadert, omdat ik niet wil dat het uit is. Deze week had ik dat met een mini-serie. Op moment van schrijven heb ik het laatste (vijfde) deel nog niet gezien en ik zit in dubio: ik wil hem graag zien, maar niet toegeven dat de serie daarmee afgelopen is.

Ahmed is een leerling uit onze isk-klas. Hij is zeventien jaar en geboren in Parijs. Zijn vader en moeder komen uit Marokko. Voor hij in Nederland kwam, woonde hij met zijn ouders vijf jaar in Canada. Hij sprak bij binnenkomst al vloeiend Frans, Arabisch en Engels, maar nog geen Nederlands. Daarom kwam hij op onze school terecht. Zijn vader koos voor Nederland vanwege de studiemogelijkheden, maar precies op dat punt ging het mis.

Mijn queeste om mijn gewicht structureel naar beneden te krijgen is al een aantal keer eerder aanleiding voor een blog geweest. De laatste ging over de mesoloog en het traject daarmee heb ik nog niet helemaal afgeschreven. De aanvankelijk afwijkende leverwaardes zijn met voedingssupplementen gecorrigeerd en nu zou het afvallen moeten kunnen beginnen. De eerste twee maanden na het nieuws dat mijn lever eer in goede doen zou zijn, viel ik niets af en ook de mesoloog moest toegeven niet direct te weten waarom mijn lichaam de overtollige kilo’s niet wilde lozen.