“จิ๊ๆๆๆ ก็เป็นฟรีไทม์นี่คะ ตอนนี้กำลังดูโน่นดูนี่ไปเรื่อยเลยค่ะน่าสนใจไปหมดเลยนะคะ”
ตาวิบวับเป็นประกายจนแปลกใจว่าตัวเองชอบอควาเลี่ยมขนาดนี้เลยนะ

“ถึงจุดที่มืดๆจะขนลุกไปหน่อยก็เถอะ แค่ก็พอไหวค่ะ!”
ความอยากเที่ยวเล่นมันมีมากเกินไป

“แล้วคิเซกิซังล่ะคะ ทำไมถึงทำตัวลีบคัวเล็กตัวน้อยอยู่ตรงนี้? ไม่เดินไปดูให้ทั่วๆล่ะคะ?”

“ว๊า เห็นฉันเป็นคนรักการเรียนแบบนี้ก็หนักใจแย่สิคะ”
พูดไปหลังจากที่อีกฝ่ายผล็อยหลับไปแล้ว

ถึงกลับไปตอนนี้ก็คงไม่ทัน งั้นก็โดดเป็รเพื่อนคิเซกิซังละกัน เย่!

ค่อยๆเลื่อนแว่นของอีกฝ่ายออกแล้วรวบเก็บไว้ที่ข้างหมอน

”วันแรกก็วุ่นขนาดนี้แล้วนะเนี่ย…ขอลูบหัวต่อสักนิดนะคะ”
ไร้เสียงตอบรับแต่ก็ค่อยๆลูบไปเพื่อไม่ให้อีกคนตื่น

“ฉันไม่มีอะไรที่อยากซื้อเป็นพิเศษค่ะ☺️”
หลังจากที่เดินส่องๆตามตอนที่คิเซกิซังเลือกของ ก็ไม่ได้รู้สึกอยากจะทำขนมอะไรขนาดนั้น เลยไม่ได้ของอะไรคิดมือกลับไปเลย

ระหว่างที่รอคิเซกิซังไปจ่ายเงินก็เห็นของที่น่าสนใจเลยหยิบติดมือมาด้วย แล้วก็ไปคิดเงินช่องถัดๆออกไป เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็น

“กลับกันเลยไหมคะ ☺️”
ยัดของใส่กระเป๋า

(ขอแวะยืนดูหน่อยนะคะ 🙏)

พอเดินมาในจุดโชว์ฉลามวาฬก็ต้องอึ้งกับความอลังการตรงหน้า ผู้คนมากมายกำลังยกกล้องถ่ายรูปเพื่อเก็บความทรงจำตรงหน้า

แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นคุณที่ไม่ได้ยกกล้องแต่เป็นยกสมุดสเก็ตขึ้นมา เป็นที่น่าสนใจไม่น้อย เลยลองเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่ออยากจะดูว่าคุณเก็บภาพช่วงเวลานี้แบบไหนกันนะ..

“ว้าว…”
พอใกล้ในระยะที่เห็นสมุดก็อุทานออกมาเบาๆ

[ห้องโชว์ฉลามวาฬ]

จับจองที่นั่งมุมหนึ่งของบริเวณนั้น แล้วจึงเปิดสมุดสเก็ตซ์ประจำตัวกางออกมา

นั่งหลังตรง ดวงตาจับจ้องการเคลื่อนไหวของเหล่าปลาน้อยใหญ่ตรงหน้าราวกับไม่อยากให้คลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว

งานของอิโรฮะไม่ค่อยมีสีฟ้าฉาบเสียเท่าไหร่
แต่วันนี้เธอรู้สึกอยากจะอยู่ท่ามกลางสีฟ้าทั้งวันทั้งคืนเลยล่ะ

(บวกคิเซกิซังหน่อยน๊าา (อีกแยะ))

ระหว่างเดินชมตู้นู้นทีตู้นี้ทีก็เตอกับบุคคลที่คุ้นเคย ที่วันนี้ทำตัวลีบตัวเล็กแปลกๆ

“อย่าบอกนะว่า….”
ไม่รู้สิ่งที่คิดในหัวจะถูกไหมแต่ก็ผละออกจากฝูงคนเดินไปทักอีกฝ่าย

“คิเซกิซา~ง ไม่ดูตรงนี้ก่อนหน่อยเหรอคะ”
เดินไปโพล่อยู่ข้างๆ 🤗

“ให้ฉันพาไปดูตรงโน้น ตรงนี้ไหมคะ”
หน้าตาระรื่นสุดๆ สนุกสุดในซอยแล้วมั้งคนนี้

ทัศนศึกษา USJ

พึ่งจะเริ่มได้ไม่เท่าไหร่ก็หลงซะแล้ว ปกติแล้วก็จะพอจำทางได้อยู่แหล่ะแต่ที่นี่มันจะกว้างไปไหม!!

”แผนที่ก็ไม่ได้ถือมาซะด้วย…“
ยืนมองซ้ายมองขวาก่อนจะล็อคเป้าหมาย(คุณ) เพื่อถามทาง

”ขอโทษนะคะ ทางไปมาริ๊โอ๊แลนด์ไปทางไหนเหรอคะ🥲“

“ก็ต้องแล้วแต่คิเซกิซังสิคะ ตัวคิเซกิซังไหวรึเปล่า? ต้องเอาตัวเองเป็นที่ตั้งบ้างนะคะ ถ้าไม่ไหวก็นอนพักถ้าไหวฉันก็จะพากลับชั้นเรียนค่ะ”

ลูบหัวไปใช้นิ้วม้วนๆผมอีกฝ่ายเล่นไป
จะว่าไปแล้วก็ไม่ได้ลูบหัวคิเซกิซังนานแล้วนะเนี่ย

“ว่าไงคะ? หลังจากการคิดและตัดสินใจแล้วอยากจะไปวิธีไหนคะ☺️”

คำว่ารับผิดชอบคือลูบหัว? ไม่เข้าใจนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไร..

ก็ยืนลูบๆไปแปปนึง

“จะไม่เข้าเรียนแล้วเหรอคะ..หรือนอนพักที่นี่ก่อน“
ถึงไปตอนนี้ก็น่าจะเริ่มคาบหนึ่งไปแล้วล่ะนะ😅

“อื้อ จะไปร้านราเมงแผงลอยข้างหน้านี่แหล่ะค่ะ กะจะซื้อไส้กรอกไปให้คุณลุงเขาใส่ในราเมงให้☺️“

รับไส้กรอกที่สั่งมาพอดี

”ฮี่ๆ มันจะต้องอร่อยมากแน่ๆเลยค่ะ ฟุตาบะซังสนใจไหมคะ!? หรือถ้าจะต้องรีบกลับก็ไว้วันหลังก็ได้นะคะ“

เผื่อว่าอีกฝ่ายอยากจะไปด้วยกันต่อ

“คิกๆ คิดถึงวาเลนไทน์แล้วเหรอคะ☺️ ยังอีกตั้งนานนนนเลยนะคะ”

รู้สึกคิเซกิซังจะมีแผนไปยันปีหน้าแล้วเลย เหมือนเด็กๆที่รอวันเทศกาล

“แต่คนที่จะซื้อวัตถุดิบน่ะต้องเป็นคิเซกิซังสิคะ ฉันแค่มาช่วยเฉยๆ ถ้าไม่ใช่คิเซกิซังขนมที่จะให้เพื่อนๆก็ไม่มีความหมายน่ะสิ”
ลืมไปรึเปล่าว่าฉันทำเป็นแค่อาหารน่ะ…

“เอ๊ะ?..”
ติดบั๊คนิดหน่อยแต่พอจะเข้าใจ
ลูบหัวคิเซกิซังอีกที

“อยากให้ฉันรับผิดชอบอะไรคะคิเซกิซัง ☺️”
ลูบปุๆ

(การกระทำถูกต้องแต่เลือกคำพูดผิด)

ทำหน้าครุ่นคิด…🤔

“งั้นก็คุกกี้ ไม่ก็บัตเตอร์เค้กไหมคะ? สามารถแบ่งเป็นถุงเล็กๆได้ เก็บไว้กินตอนที่อยากกินได้”

ไม่รู้ขั้นตอนการทำหรอกแต่น่าจะไม่ยุ่งยากเท่าซูเฟล่แน่นอน

“เดี๋ยวฉันช่วยห่อด้วยค่ะ พอจะเป็นตัวเลือกได้ไหมคะ?”

(นัตสึมิ alsoชุดนักเรียนแฮะๆๆ)

จากการบ่น(?) คิเซกิซังลีลาอยู่ตั้งนานกว่าจะยอมกระดกยาลงไป เห้อ/ปาดเหงื่อ

“เก่งมากคิเซกิซัง”
เอามือวางแปะบนหัวอีกฝ่ายปุๆ เป็นการชม(?)

“แล้วอยากจะให้รับผิดชอบยังไงเหรอคะ ในเมื่อคิเซกิซังกินยาลงไปแล้วก็ยังไม่ได้๐๐๐ซะหน่อย”

พอสร้างความครื้นเครงเสร็จก็กลับห้องเรียน หวังว่ายาจะออกฤทธิ์ดีนะ

#KengakuRKM
OUTFIT CHECK!⭐🍅
โอซาก้าทริป

(โทโมโยะซังน่าร้ากกกก)

“งั้นถ้าฝนซาแล้วเราไปที่ป้อมตำรวจกันนะคะ…เอ่อ ขอโทษนะคะยังไม่ได้แนะนำตัวเลย😅”

นั่งหนาวด้วยกันมาสักพักแล้วแท้ๆ

“ฉันเอนโดว นัตสึมิเรียกนัตสึมิเฉยๆก็ได้ค่ะ☺️”
แนะนำตัวกับอีกฝ่ายพร้อมลูบๆเจ้าหมาไปพลาง การได้สัมผัสสัตว์ขนนี่ทำให้จิตใจผ่อนคลายจริงๆ..

“จ๊ตโตะมัตเตะ ✋ คิเซกิซังคะซูเฟล่มันต้องกินตอนทำเสร็จใหม่ๆนะคะ
จากประสบการณ์ที่กินซูเฟล่เมื่อคริสมาสถ้าปล่อยมันไว้สักแปปมันก็เหี่ยวแล้ว“

ร่ายยาวแสดงความคิดเห็นกับอีกฝ่าย ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงเลือกเมนูนี้แต่ไม่อยากให้คิเซกิซังเฟล

”ฉันคิดว่าเปลี่ยนเป็นเมนูที่พกง่ายกินง่ายดีไหมคะ? เพื่อนๆจะได้เก็บไว้กินในเวลาที่พวกเขาอยากกินด้วย“

ยืนเท้าเอวฟีลเจ้าเด็กนี่มันลีลาเกินไปแล้วนะ

“ตอนนี้แพ้เกสรอยู่ กินเข้าไปก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวถ้าเป็นอะไรขึ้นมาเดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง”
หมายถึงพาไปโรงพยาบาลเอง

“เอ้า คุณหัวหน้าเลิกอ้างโน่นนี่แล้วกินเข้าไปได้แล้วค่ะ”
ยืนกดดันอยู่ข้างๆ ถ้าไม่รีบเดี๋ยวได้สายจริงๆหรอก.

20 เมษา |ไปโอซาก้า

ระหว่างนั่งรถก็ดึงขนมออกมาจากกระเป๋าเรื่อยๆ ไม่รู้เลยว่ากระเป๋าเป้ใบนี้มีขนมใส่อยู่มากน้อยแค่ไหน

พร้อมแบ่งให้กับเพื่อนๆ พร้อมเวทนาคนนั่งข้างหน้าที่ทำเสียงอ้วกไม่หยุด...

แต่ช่วยอะไรไม่ได้ขอโทษด้วยนะคะเพื่อนนามย่อ คิเซกิซัง.../ซับน้ำตา

“อ๋อ ที่มาดูอุปกรณ์เพราะจะทำขนมอย่างนั้นสินะคะ!”
ในที่สุดก็เข้าใจวัตถุประสงค์อีกฝ่าย

“ถ้าเรื่องขนมจะไม่เชื่อใจคิเซกิซังได้ยังไงล่ะคะ ถ้าเรื่องขนมนะ🤭“
ถึงจะเป็นประโยคแสดงความเชื่อมั่นแต่ก็ยังแอบแซวอยู่ดี

พอรู้วัตถุประสงค์ของอีกฝ่ายก็ง่ายแล้ว
”งั้นคราวนี้จะทำขนมอะไรเหรอคะ?“

พอมาถึงห้องพยาบาลก็จัดแจงคุยกับอาจารย์ประจำห้องพยาบาล
บอกอาการของคิเซกิและจอยา แต่ส่วนใหญ่จะเป็นการคุยเล่นซะมากกว่า

“คิเซกิซังนี่ค่ะยาแก้แพ้”

นอกจากยื่นยาให้แล้วก็ยังมีน้ำอีกหนึ่งแก้ว เป็นการบริการทุกระดับประทับใจแต่ก็เหมือนเป็นการมัดมือชกว่าต้องกินนะ! ไปในตัว

“ถ้ารีบกลับไปตอนนี้ก็น่าจะพอทันคาบแรกแหล่ะค่ะ ไม่ต้องห่วงว่าจะเป็นการละเลยหน้าที่หัวหน้าห้องหรอกนะคะ☺️”

“ห้องสมุด…เวลานี้เหรอ?“
ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนไปห้องสมุดในเช้าวันเปิดเทอม ก็ที่นั่นมีไอ้นั่นนี่!?

“หรือว่าสาเหตุที่ดูหน้าซีดๆ…”
ฮึ่บคำที่จะพูดต่อกลืนมันลงไป เพราะก็ไม่อยากทำให้บรรยากาศกลายเป็นเดดแอร์

“อะแฮ่มๆๆ งั้นเหรอๆฉันคงตำตารางผิดแน่เลยคิดว่าจะมีรวมตัวอะไรทำนองนั้นซะอีก เราเดินกลับห้องกันเถอะเดี๋ยวไปส่งหน้าห้องนะ~”
ว่าแล้วก็เดินไปส่งอีกฝ่ายถึงหน้าห้องจริงๆ

ช่วงเวลาฟรีไทม์ |เซียมซี

ดึงใบเซียมซีที่เสี่ยงได้มาอ่าน…

“สรุปคือมันจะดีใช่ไหมนะ🤔“
อ่านไปเดินไปพึมพำไป เป้าหมายต่อไปคือซื้อเครื่องราง

(+ได้เรยคับ☺️ เซย์โจวเนียนรู้จักได้เลย)