ปีก่อนก็เหมือนบ่นสิ่งนี้ไปเหมือนกันนี่หว่า

ก่อนหน้านี้หาแต่งานสนพ./คอนเทนต์ เพราะอยากได้ประสบการณ์เพื่อไปเขียน sop ยื่นทุนป.โท แต่มันหางานแบบนั้นไม่ได้สักที ตอนนี้เลยไล่สมัครงานอื่นที่ serve ตัวเราในเป้าหมายอื่นด้วย แม้ตอนนี้จะยังไม่ได้งานนั้นแต่ก็จะพยายามให้ได้ แรก ๆ ก็รู้สึกทรยศตัวเองเหมือนกัน แต่สักพักก็อยู่กับมันได้และพบว่าเราไม่ได้ทิ้งความฝัน ไม่ได้ทรยศตัวเอง แค่หาวิธีอื่นในการทำเป้าหมายให้เป็นจริงอยู่

ตอนนั้นเฝ้าหาทางให้ได้ทำงานในฝันเพื่อมีชีวิตในฝันทันที แต่ตอนนี้พบว่าไม่ต้องรีบทำงานในฝันเลยก็ได้ ไปทำงานที่ทำให้เรามีเงินไปเรียนต่อตปท.ก่อน แล้วค่อยหาลู่ทางต่อ แต่ ณ ตอนนี้ที่ยังไม่มีเงิน=ต้องทำงานที่ serve เงื่อนไข&เป้าหมายในชีวิตเราที่สุดก่อน และเพราะคิดจะทำงานนึงมันเลยทำให้เราทะเยอทะยานกว่าเดิมอะ

ตอนสัมภาษณ์ที่ก่อนเรารู้อะว่าเราไม่ถูกเลือกเพราะอะไร รู้ดีเลย แต่กับคราวนี้ที่ถ้าตกรอบเราคงไม่อาจรู้ได้เลยว่าตกเพราะอะไร ต่อให้เราเป็นตัวเองในแบบที่ดีที่สุดแค่ไหนเราก็อาจจะดีไม่พอสำหรับกรรมการเลยก็ได้