เออแต่ถ้ามองในมุมแคสต์ มันดีในระยะยาวจริงแต่คงเหงามากจริงๆ แหละ บทที่ผูกพัน แถมเป็นหนึ่งในรายได้ที่มั่นคง555 ถ้าในแง่นั้นเข้าใจมากๆ

อันนี้คือในแง่คนที่เล่นเองด้วยนะ เราหลงใหลละครเวทีเพราะอะไรแบบนี้ ซ้อมสองร้อยชั่วโมงเพื่อสองชั่วโมงบนเวที แต่เป็นสองชั่วโมงที่ดีที่เหมือนฝันที่สุด พอจบแล้วก็เหงาจนเหมือนอะไรในตัวแหว่งไป เหมือนเวลาไปค่ายแล้วต้องแยกย้ายจากกันในที่สุด

เรื่อง “เราจะไม่ได้เห็นooในบทooอีกแล้ว” ก็ด้วยน่ะนะ คือในความเห็นเรามันปกติอะ ละครเวทีมันมีเสน่ห์ตรงนี้ ความมหัศจรรย์ที่เกิดจากแรงกายแรงใจของคนเป็นร้อยที่เอาแพสชั่นมาระเบิดใส่กัน เหมือนพลุที่ระเบิดสวยงามและดับไป แต่เพราะแบบนั้นมันเลยงดงาม เหมือนที่(มิอุระ)ฮิโรกิคุงพูดนั่นแหละ

มาถึงคามิโอชิตัวเองที่อยู่มา 17 ปีก็แบบ พี่แกรดเหอะ นุรอไปคอนโซโล่พี่

สมัยตามเอเคบีก็แบบ เมมแกรด เสียใจ แต่สักพักจะเห็นว่าแกรดไปละชีวิตดีแล้วเราก็จะปลงน่ะ แบบ เออเนอะ มันไม่มีอะไรอยู่ตลอดไปอยู่แล้ว ทุกคนมียุคทองของตัวเอง และฝืนทำอะไรนานๆ มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องดี

พอคิดแบบนี้ก็อืม มันมีพาร์ทไลฟ์นี่นะ งั้นคงเปลี่ยนแคสต์ไม่ได้แหละ 5555

ละคือการทำโปรแบบห้ามเปลี่ยนแคสต์จนกว่าจะมีเหตุจริงๆ มันขัดกับเนเจอร์ของละครเวทีพอตัว เราว่ามันคงจัดคิวยากมากๆๆๆๆ เลยด้วย ไม่รู้ว่าอนาคตจะยังทำมั้ย มันดีในแง่การสร้างแฟนคลับ การตลาด แต่โปรน่าจะทำงานยากมาก เขาจะเลือกอะไรนะ นี่ว่าทำแบบเปลี่ยนแคสต์ได้ไปเลยให้แฟนคลับทำใจล่วงหน้าก็ดี แต่มันก็เป็นการคิดแบบคนที่ไม่อินพาร์ทไลฟ์และเอเลเมนต์ความเป็นกึ่งไอดอลของโทมิวน่ะนะ

สำหรับตัวแคสต์เองการถูกผูกติดกับบทๆ เดียวมากเกินไปก็ไม่เป็นผลดีต่องานในภายภาคหน้าด้วย นี่เลยคิดว่าโทมิวเหมือนทำให้เราได้รู้จักแคสต์แล้วไปตามงานแคสต์ที่ชอบต่อได้ด้วยทางนึงมากกว่า แต่ก็สงสารแคสต์ใหม่ๆ อยู่นะ คนที่อิ่มตัวแล้วก็โอเคแหละ แต่คนที่เพิ่งเริ่มเล่นถ้าต้องไปด้วยนี่แบบ ห่ะ? เอาจริงดิ แอบคิดว่ารีเซ็ตจักรวาลแต่แคสต์บางส่วนเอาคนเดิมก็น่าจะได้นะ

และคนที่อยู่ญปทั้งหมด เห้อ