In dit onderzoek verscheen ook het boek(je) "Vluchtelingengezinnen na erkenning: barrières en trajecten naar inclusie." bij @Acco Uitgeverij. (acco.be/blog/uncateg...).

De grootste vorm van ‘soumission’, ‘aanval op onze cultuur’, ‘oikofobie’ (zelfhaat) is de dagelijkse normalisering van schendingen van grondrechten en mensenrechten, en hoe men daar gewoon trots mee uitpakt. Het is een onderwerping aan een gevaarlijk autoritair bestuurlijk regime.

Ga toch een eind lopen met “onze tradities” & daaraan gekoppelde normen & waarden zeg. Als je al niet meer bent wat je doet, waar dient dat hele retorische gewauwel dan voor? Onze tradities zijn blijkbaar een goed instrument om anderen aan te vallen en onszelf bevestigd te zien, ondanks wat we doen.

Wel, met de moderne pen in klaviervorm (-;

Dat er vooral uitdagingen zijn rond verouderde infrastructuur, verbaast Katja Fournier niet. “Opvangcentra zijn in principe gerecycleerde gebouwen die afgekeurd zijn voor hun oorspronkelijke doel”, zegt ze.
lnkd.in/egGQ3Cfy

En dan de volgende regering zonder nva die wraak neemt… het is een gevecht om invloed. Deels logisch (niet juist, niet mijn mening) dat er deze ‘correctie’ komt. Tenenkrommend uiteraard hoe de beslissingen worden verantwoord.

Uitholling van de democratie: federaalinstituutmensenrechten.be/nl/publicati...

Organisaties kunnen naar de Raad van State, maar we zien ministers die rechterlijke uitspraken gewoon naast zich neerleggen. Dat noemen we niet “verontwaardiging” — dat noemen we Orbaneske politiek. En centrumpartijen weigeren nog steeds om daar een rode lijn te trekken.

Natuurlijk heeft een minister discretionaire ruimte, maar enkel binnen de wet die ze zelf heeft gemaakt. Wat hier gebeurt, overschrijdt die grens. Dat raakt aan iets fundamentelers: de rechtstatelijke democratie zelf.

(2) Tegelijk verdwijnen objectieve beoordelingsprocedures — commissies en transparante criteria maken plaats voor politieke willekeur. Men doet alsof men zelf mag beslissen maar dat mag slechts binnen contouren van de eigen decreten die men maakte. Nu is er een ondergraven ervan.

Wie het dossier volgt, ziet dezelfde trend de voorbije 15 jaar: het langzaam ontmantelen van de kritische, politiek-maatschappelijke rol van het middenveld. Hedendaagse voorbeelden zijn bvb weigering van middelen voor Dryade VZW & intimidatie door inspectie sturen.

(1) De politieke opdracht van middenveldorganisaties wordt stap voor stap uitgeschakeld — terwijl die expliciet in het decreet staat. De voorbeelden zijn legio. Sinds 2010 zien we de uitschakeling van het integratiemiddenveld maar ook verplichte fusies en intimidatie.