แม้จะเป็นเพียงฝัน หม่อมฉันขอให้พระองค์มีความสุขเพคะ 🥹

"เห้อ น่าเป็นห่วงจริงๆ ต้องให้คนไปด้วยแล้วหรือเปล่านะ?" โลแกนว่า เขารู้ว่าเวดก็มีฝีมือพอควร แต่ถ้าโดนรุมแบบนี้กคนไม่ไหว

"ไม่เป็นไรหรอกที่รัก ผมพอจะรู้ว่าจะจัดการมันได้ยังไง หลังจากนี้มันคงไม่กล้ามารังควาญเจ้าเวดมันแล้วล่ะ" อีริคกล่าวให้คำมั่น เจ้าเวดมันเป็นคนของเขา เขาต้องดูแลความปลอดภัยมันให้ดีที่สุดอยู่แล้วล่ะ

"เอ๋ นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอคะ?" เวดทำหน้าอ้อน เขาอยากกอดน้องจะแย่อยู่แล้ว

"อดทนหน่อยสิครับ เดี๋ยวก็เย็นแล้ว" เจมส์บอก มันเขี้ยวอีกคนจริงๆ เล้ย เผลอไม่ได้ รุ่มร่ามตลอด

"ก็ได้ค่ะ เลิกงานแล้ว ขอกอดให้หนำใจเลยนะ" เวดว่าอย่างน่าไม่อาย จนอีกคนต้องรีบเอามือขึ้นปิดปากเลยล่ะ

โลแกนหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ลูกน้อยอย่างเบามือ เขาชอบเวลาที่ได้ดูแลลูกน้อยจริงๆ

"เหนื่อยหรือยังครับ? อยากจะไปต่อไหม? หรือจะกลับบ้านดี?" อีริคถามเพราะกลัวโลแกนจะเหนื่อยเกินไป เขาไม่อยากให้โลแกนเป็นลมเป็นแล้งไปหรอกนะ

"ผมไหวครับ พาลูกไปบ้านสโนว์ไวท์กันเถอะ" คนหน้าหวานตอบ

ว่าแล้วเชียวแหะว่ามีอะไรแปลกๆ ปกติไอ้เจ้านี่มันตื่นเช้าจะตาย

"ไปนอนรอก่อนดีไหม สงสัยเมื่อวานจะเหนื่อยแหะ" เวดว่าแล้วแตะๆ หน้าผากอีริคดูนิดหน่อย ไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างไอ้เจ้านี่มันจะป่วยเป็นด้วย

"อืม... ก็แค่หนาวนิดหน่อยเอง" อีริคบอก เจ้าตัวยังคงดื้อไม่ยอมไปนั่งพัก

"ผมไม่เป็นไรครับ แต่พี่เวดน่ะสิ..." คนเด็กสุดกล่าวอย่างกังวล เพราะเวดปกป้องเขา ถึงได้เจ็บตัวแบบนี้

"พี่ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ รับรองว่าหายทันวันแต่งงานของเราแน่นอน" เวดบอกยิ้มๆ

"เวดเข้ามาก่อนสิจ้ะ เดี๋ยวฉันทำแผลให้" โลแกนว่าแล้วเปิดประตูให้คนพาเวดเข้ามาด้านใน

"เก่งมากเลยค่ะ คนสวยของพี่" เวดว่าก่อนจะดึงมือเรียวสวยขึ้นมาจูบ

เจมส์เองก็เขินๆ แต่ก็ยิ้มรับอย่างดีใจ

พวกเขามาถึงร้านอาหารเม็กซิกันเจ้าประจำที่เวดชอบพามา สั่งอาหารกันนิดๆ หน่อยๆ แล้วนั่งรอที่มุมหนึ่งขึ้นร้าน

"พี่นัดวันที่จะพาน้องไปเจอครอบครัวเอาไว้แล้วมน้องพร้อมหรือเปล่าคะ?"

"อะ... อะไรของคุณเนี่ย? เอาไปเลย" โลแกนว่าพลางยื่นไอศครีมให้ แต่อีริคไม่รับ เขาทำเพียงแค่เอนหลังพิงแล้ววาดแขนวางบนพนักด้านหลังโลแกนอย่างแสดงความเป็นเจ้าของเท่านั้นเอง

"ทานให้หมดสิครับ จะได้พาลอร่าไปบ้านสโนว์ไวท์กันต่อ" คนหน้าหล่อว่ายิ้มๆ

พอเห็นลูกมองอยู่ โลแกนเลยไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่กินไอศครีมให้หมดเงียบๆ โดยมีอีริคนั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่ข้างๆ

"อรุณสวัสดิ์ครับ โลแกน" อีริคว่าแล้วเดินเข้าไปซ้อนหลังก่อนจะจูบลงบนหน้าผากสวยเบาๆ

"อรุณสวัสดิ์ครับ อาหารเช้าพร้อมแล้วนะ" โลแกนว่า ก่อนจะสังเกตุเห็นว่าอีริคดูจะไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่ "เป็นอะไรครับ รู้สึกไม่ดีเหรอ?"

"อืม แค่หนาวๆ นิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอกครับ" อีริคว่า แล้วกอดโลแกนเพื่อรับความอบอุ่น

ชอบคับ อร่อยมาก ขอเติม~~