E ata aquí a queixosa bitácora dunha adulta desenganada pero moderadamente privilexiada sobrevivindo á súa nova realidade como traballadora.

E non, iso de que temos sorte porque “as materias de clásicas só as colle xente con boas notas e nunha etapa educativa postobrigatoria” xa non é así. Quen acaba en humanidades faino co convencemento de que Latín e Grego son dúas marías que podes sacar con sobresaínte sen saber facer a O cun canuto.

O caso é que de súpeto hai que volver amoblar a cabeza e adaptarse a unha casuística laboral singular, intentando desvincularte emocionalmente de “faltadas” que van dirixidas a erosionarte no emocional mentres cumpres co mínimo e rezas para que ninghún titor legal che pida contas ao remate do curso.

Que si, cun grao, dous másters e un doutoramento fica claro que o teu plan A era outro moi diferente, pero tampouco é ninghunha deshonra para a túa estirpe ter que optar por un medio de vida que non desexaches pero no que, polo menos, atopaches unha porta aberta despois de tanto NON.

Porén, cómpre non descoidar a autocrítica sen caer na autocompaixón do relato da “xeración sobrecualificada e defraudada polo sistema que acaba ghañando o pan enfrontada á xeración máis desmotivada e sobreprotexida” (pouso de realidade ten, pero non deixa de ser unha evasión de responsabilidade).

Porque si, é imposible sementar algo que frutifique en aulas pragueadas de desinterese (ou hostilidade), inmaturidade esaxerada e eivas académicas consolidadas despois de anos de permisividade. Ter que mandar calar ducias de veces aulas enteiras do antigo COU xa é algo que non podo nin cualificar.

Por certo, esta pasaxe é da súa excelente “Medea dos fuxidos”, probablemente a miña favorita da súa inxente produción dramática (e a miña segunda Medea preferida despois da de Eurípides, obvio).

Con todo, dedicarei unha ou dúas xeiras a sentir moita compaixón de min mesma, a anoxarme cun sistema que ninguén quere cambiar e a culpabilizarme por non ser o suficientemente [insira virtude “random” que encaixe nos valores do capitalismo cr*minal]. E despois si, a positivar.

Pero boeno, supoño que á vida hai que vir choradas da casa (da uterina, a este paso) e tamén supoño que cómpre calibrar os fracasos sen pasarnos de voltas e sen esquecer o privilexio do que seghimos gozando por vivir nesta beira do ecuador. #Autoaxuda #CrecementoPersoal #SiQuieresDineroHazDinero

O que xa é cada vez máis imposible de aturar é esa sensación de baleiro que che dá pensar que levas, que sei eu, dez ou quince anos esforzándote e facendo “ben” todo o que supostamente ía ser unha garantía de futuro para que o único que che retornen sexa unha pouca m*rda.

E cheghadas a este punto, no que nin nun exame nin nun desaughado obtemos o máis mínimo favor do azar, xa non sei se tirar a toalla da vida e botarme ao deserto cunha camioneta, uns altavoces e uns fardos, e esperar a fin do mundo transformada nunha ménade raveira. #ÓliverLaxeApproves

E tamén seguirei ofrecendo libacións a todo o panteón olímpico para que este pesadelo cíclico no que sempre hai que estar demostrando e poñéndote a proba por absolutamente todo remate dunha santa vez para imaxinar formas menos crueis de cubrir postos de traballo públicos.

Por certo, unha película excelente, pero nos tempos que corren case non me atrevo a recomendala vendo que hai xente que integra na súa personalidade sen un gramo de ironía o “exemplo” que dá “O lobo de Wall Street”. Que non farían cun filme que vai en serio 😓🤕!

E non, non falo da escena do bordo (que tamén lle chegha), senón do momento no que toda a panda de nostálxicos do “reich” liderados polo personaxe de Edward Norton queda para asaltar un supermercado.

Por suposto, calquera semellanza entre a poesía homérica e a vida (xa non digamos entre o seu mítico conflito bélico e os masacres do presente) é puramente accidental 😅.

Por certo, que rico aperitivo de resaibo glutamático e artificial.

É unha coita menor, seino, pero de verdade que xa non podo levar a conta de profesionais da comunicación que, cunha deliberada ignorancia do minimísimo latín que debería esixirse para informar sobre o Vaticano, pronuncian “PAPA” coma se despois fosen engadir un “DELTA”.