ฮือ น่ากลัวกว่าเถียงกับคนฉลาด 😭

ก่อนมีความเห็นในเนตต้องภาวนาทุกครั้งว่าถ้าต้องเถียงกับใครขึ้นมา ขอให้อีกฝ่ายไม่ใช่คนจับต้นชนปลายไม่ถูกขนาดนี้ ไม่เห็นแม้แต่แสงริบหรี่ว่าการถกเถียงจะถึงจุดที่ agree to disagree ได้ยังไง 😂

คือนี่อยู่ในฝั่งเกลียดบุหรี่ระดับแช่งให้คนสูบตายทุกครั้งที่กูต้องไปดมด้วย แต่ทวิตนั้นฝั่งแอนตี้บุหรี่เฟรม argument มาแย่เองตั้งแต่ต้น จนต้องเหนื่อยมาหาคำอธิบายย้อนหลังว่ามันเป็นเรื่องของการไม่เดือดร้อนคนอื่นด้วย (แต่ argument ต้นทางกลับไม่ได้ยกเรื่องเดือดร้อนคนอื่นขึ้นมาเป็น premise เลยตั้งแต่ต้น ทั้งที่มันสำคัญกว่าเรื่องเราทำพฤติกรรมทำลายสุขภาพกันทำไมเสียอีก)

อย่างเรื่องบุหรี่ ฝั่งแอนตี้บุหรี่ตั้ง argument มาว่า พฤติกรรมใดๆ ที่ทำลายสุขภาพตัวเองล้วนไม่ควรทำและไม่สามารถเข้าใจได้ อีกฝั่งเลยยกเรื่องกินของทอดมาเป็น counterexample ว่า มันเป็นพฤติกรรมทำลายสุขภาพเหมือนกัน แต่กลับไม่ถูกมองว่าผิด (เขาไม่ได้บอกว่ากินของทอด = สูบบุหรี่ การไปแย้งว่า 2 สิ่งนี้ไม่เหมือนกันถือว่าหลงประเด็น)

เราสามารถโต้แย้ง analogy reasonging ได้ด้วยการบอกว่า A เป็นคนละเรื่องกับ B (เพราะคนที่ใช้ analogy เป็นคนเทียบว่า A เหมือน B ตั้งแต่แรกเอง) แต่เราไม่สามารถโต้แย้ง counterexample แค่ว่ามันเป็นคนละเรื่องกันได้ เพราะคนที่ใช้ counterexample ไม่ได้บอกว่ามันเหมือนกัน เขาแค่ยกตัวอย่างขึ้นมาให้เห็นเฉยๆ ว่า argument คุณมีรูโหว่

Counterexample = เมื่ออีกฝ่ายเสนอ argument อะไรสักอย่างขึ้นมา เราโต้แย้งด้วยการยกตัวอย่างซึ่งขัดแย้งกับ argument ของอีกฝ่าย แต่เห็นได้ชัดว่าเรื่องนั้นถูกต้อง เพื่อชี้ให้เห็นว่า argument ที่อีกฝ่ายยกขึ้นมานั้นผิดตรรกะตรงไหนสักจุด หรือต้องมี premise อื่นมาเติมถึงจะสมบูรณ์

ฝั่งตะวันตกจะน้ำเยอะกว่า (เหมือนพยายามยืด blog post มาเป็นหนังสือ 300 หน้า) อธิบายแนวคิดเบื้องหลังคำแนะนำ 1 บรรทัดนั้นด้วยงานวิจัยอะไรไม่รู้เยอะแยะ แต่ข้อดีคือเล่าคมคายกว่าฝั่งญี่ปุ่น อ่านสนุก ข้อมูลเยอะแยะที่ใส่เข้ามาทำให้คนอ่านมีโอกาสเอาไปพลิกแพลงหรือสร้างคำตอบของตัวเองได้มากกว่า

ฝั่งญี่ปุ่นสไตล์หนังสือจะเป็นแบบ "สำหรับปัญหานี้ ผมทำแบบนี้แล้วแก้ได้ คุณก็ลองเอาไปทำดู" ข้อดีคือสั้น กระชับ ยืนสกิมอ่านจบใน 20 นาที เหมาะกับคนที่ต้องการแนวทางแก้ปัญหาแบบเร็วๆ ไปลองทำดู ข้อเสียคือแห้งแล้ง น่าเบื่อ อ่านแล้วอาจรู้สึกว่าธรรมดาจัง

ไม่รู้สิ ส่วนตัวเชื่อว่าปัญหาชีวิตเราไม่ได้ยูนีคขนาดนั้น มันอาจจะมีรายละเอียดที่ต่างกันบ้าง (gap ตรงนี้ก็เป็นความสามารถคนอ่านที่ต้องไปพลิกแพลงเอา) แต่โดยภาพใหญ่ก็พอจะพูดได้ว่า ปัญหาที่เราเจอตอนนี้ มีคนอื่นเคยเจอมาแล้ว

ก็อ่านๆ ไป ถ้าได้ผลก็ถือว่าประหยัดเวลาลองผิดลองถูก ถ้าไม่ได้ก็แค่ไปลองวิธีอื่น

เพราะงั้นเวลากังวลหรือเจอปัญหาอะไร ให้นิยามมันและเขียนมันออกมาให้ชัดเจน ถ้าคุณปล่อยให้มันฟุ้งๆ ในหัวทั้งวัน ปัญหานั้นมันอาจจะเตลิดกลายเป็นอย่างอื่นที่มันไม่ได้เป็น (เช่น ปัญหาจริงๆ คือโดนแฟนทิ้ง แต่จินตนาการไปถึงขั้นว่าชีวิตฉันไม่มีค่า) หรือคุณอาจจะคิดวนไปวนมาจนเหื่อยและหลงคิดว่าปัญหามี 10 เรื่อง ทั้งที่จริงๆ มันแค่เรื่องเดียว

แค่นี้ใช้ได้ทั้งชีวิต คุ้มแล้วสองร้อยกว่าบาท 555

ประธานของประโยคจะเป็นส้มหรือแดงยังไม่แน่ รู้แน่แค่ยังไงก็มีภูมิใจไทยเป็นรัฐบาล 😭

ก่อนหน้านี้ยังพอประคองสติกันไว้ได้เพราะอุ่นใจว่ายังไงรอบหน้าก็มาที่ 1 แต่ปัจจุบันเริ่มไม่แน่แล้ว ถ้าพลิกล๊อคแพ้ภูมิใจไทยขึ้นมาโดนนางแบกล้อยับแน่นอน สำหรับบางคนยังไงก็ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้ แม้ต้องแลกด้วยกระดูกสันหลังของพรรคที่ตัวเองสนับสนุนอยู่ก็ตาม

ผลของการตามการเมืองแบบแฟนด้อมแท้ๆ 😭

จริงๆ ต่อให้ไม่ได้เลยเถิดไปถึงตัวคน แค่วิจารณ์ว่างานมันชู value อะไรก็ควรมีเหตุผลที่มีน้ำหนักมารองรับแล้ว หนังแบบ flat girl โดนคนเข้าใจผิดไปขนาดไหน เพียงเพราะแอคขาดวิจารณญาณแอคเดียวมาทวิตชุ่ยๆ ว่าหนังเปโด จะอ้วกๆๆ คนไถผ่านมันก็ 'จริงเหรอๆ ไม่ดูละ' รีกระจายกันไปไม่รู้เท่าไหร่โดยที่ไม่ได้ดู ทั้งๆ ที่หนังมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย

เสียดายแทนจริงๆๆๆ ครับ ยิ่งมีคำพูดทำนองว่าการ์ตูนเรื่องนี้ดังได้เพราะอนิเม คนไม่เคยอ่านยิ่งรู้สึกว่างั้นรอดูอนิเมทีเดียวเลยก็ได้ ทั้งๆ ที่องค์ประกอบเดียวที่คนแห่ชมในเวอร์ชันอนิเมคือภาพสวยตระการตา (😭) ซึ่งมันไม่ได้เป็นสาระสำคัญที่ทำให้เวอร์ชันมังงะมันดีขนาดนี้เลย

และไม่ผิดคาดที่ออกโรงมาแล้วต้องเจอคอมเมนต์หมิ่นจารย์เข้ว่าการ์ตูนเรื่องนี้ดังได้เพราะอนิเม

คือภาพสวยทุนอลังการจริงไม่เถียง แต่การเล่าเรื่องให้เขย่าใจคนมันมีอะไรมากกว่าแค่ภาพสวยอะ ฝีมือ storytelling ระดับจารย์เข้นี่ไม่ต้องลงสี ไม่ต้องขยับ ไม่ต้องทุนร้อยล้าน เผลอๆ ไม่ต้องตัดเส้น มาเป็นภาพร่างเฉยๆ นี่ก็ร่วงนะ เอาไรมาไม่เก่ง