acılar mı, zaman mı, acılı zamanlar mı;
bir dinginlik getiriyor bünyeye. heves de heyecan da duruluveriyor.
haddine rücu ediyor, arşını kabulleniyor ümitler.
bir bardak çaya sığışıyor artık tüm sevinçler.
cefanın celali, sefanın cemali yerleşiyor kalbe.
eşyanın da dostun da eskisini arıyor gözler.

hissî mevcelenmelerin dışına çıkıp bazı nasihatlere kulak asmalı. ziyadesiyle mahdut ve muhat olsa da kudret sahamda da yapabileceğim nice şey olmalı, eskiden olduğu gibi.. şimdi kuyunun başındaki parmaklıklarıma alışıp mevcut şartlardaki imkânlara bakma vaktidir. vaziyet büsbütün fena olmasa gerek.

insan neyle pişer? acıyla mı, pişmanlıkla mı, hasretle mi, intizarla mı, elemle mi? ayakları yerdeyken neyle uçar gibi olur? sevgiyle mi, aşkla mı, emekle mi? peki neye koşar? neler gizler bağrında? bilinmez belki ama herkesin arz-u arşı arası uçup uçup düştüğü yahut düşüp düşüp uçtuğu da hakikat...

şu قalbe bir söz geçeydi de ele avuca geleydi, kafeste müebbete mahkûm olaydı de bir arza bir semaya, bir maşrıka bir mağrıba firar edemeyeydi. hadi etti dili bağlı olmayayaldı da muradını döküleydi. dökeydi matlubunu, bildireydi maksudunu da ona teveccüh edeydi. ne ele avuca geldi ne dile dudağa...

bu hayatta öğrendiğim belki de en önemli şey kanaatlerimizin gün be gün mutlaka değiştiği; bilgimizin, ufkumuzun, meyillerimizin zamanın baskısı ile değişim hâlinde olduğu. o yüzden bugün güzel dediğine mutlak güzel dememeli. şimdi güzel geliyor sanki ama bakalım demeli. insan, tâ kendisinin hatası.

güzel geçen günler vardı. onlar geride kaldı ama o güzel günleri hatırlatan insanlar çıkabiliyor insanın karşısına. insan o insanla muhatap olunca ister istemez hayalen o güzel günlerin kokusunu duyuyor ve ne oluyor? insan o güzel günlerin heyecanını yeniden duyuyor ve cılız da olsa aşkla geriliyor.

dağıma göre قar gönderen خâlıقıma حamd olsun velâkin çilesiz göyne, kuru göze de veyl olsun. derdin kolay ve خayırlısına tâlibiz amma mevcut gidişâtın ötesinden de sual olunacağızdır elbet. so; tırmalama şevki ve levıl teكâmülüne meyil için قalb ve rûحu müsait حalde yani arı duru tutmak icap ediyor.

iki hafta önce işe bir arkadaş başladı ailesiyle yaşıyormuş beraber çalışıyoruz bugün yarım saat bir saat kadar fazla mesai yapıyoruz fark etmeden saat geçmiş aklıma geldi ailene haber ver istersen merak etmesinler dedim gülerek fark etmezler ki dedi... acı acı sustum acı acı bağırdım duymadı çıktık

evet, bambaşka, vücuda gelenden apayrı bir hayat mümkün ve muhtemeldi.. lakin ve lakin mukadder değilmiş. denî dünya bu hisle dolup taşan kalplerle dolu. bunu acı acı yutkunup ileriye bakabilirse insan, mâzinin prangalarının varlığını hissetmeyecek. hüzün de mevsimler gibi, gelip geçen sevgili gibi.

Ey Allah'ım; sevdiklerimizi, mesul ve merbut olduklarımızı bizimle utandırma, kalbimizin sesi olarak ağlamayı, dertlenmeyi nasip et, bir dönem de olsa ihlâsa erdir, kalplerimizi iftiraka değil ittifaka yönelt, dünyayı ve nimetlerini ayak bağımız eyleme, bir dil ve bir mide için yaşamaktan uzak eyle.

Gümüşsuyuna gidildi, Altay hocanın tabiriyle yarıyaşam formlarına dair vazife ifa edildi. Binilen otobüs minik bir hasar aldı. Akıldaki bazı şeyler yarınlara kaldı. Gün içinde çeşitli danışmanlıklar verildi. Akılda olmayan bir ödeme geldi. Bir sav(ı)cı ile hasbihal edildi. İşler tabii ki yetişmedi.

hem çok şükür hem de of ki of. hayat geçiyor nedamet ve ızdıraplarla. büyüdük ama hem dünya hem biz kirlendik. farkına varamadan geçti ömür. bu eksiklik duygusu olmasın isterdim ya da bu duyguyu tatmin etmek. hem eksik hem tam olmaya istekli yaşamak zor. tam ne? o da çok belli değil de. hayat ne ki.