“ไว้เจอกันนะริออนจัง~!!”

ดรีมโบกมือกว้างอย่างร่าเริงให้กับสาวม้าที่เดินจากไป

“นี่พี่มิโอะ…ไม่สิ มิโอะเซนเซย์”

“ดรีมว่าดรีมเจอเป้าหมายของดรีมแล้วล่ะ”

เธอหันหน้ามาหาพี่บุญธรรมด้วยแววตาที่ราวกับมีเปลวเพลิงสีฟ้ากำลังลุกโชนจากภายใน ลวดลายในตาอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอดูเปร่งประกายยิ่งกว่าครั้งไหนที่เคยเป็นมา

”อ่อนแอลงเพราะรักงั้นเหรอ?“

ดรีมพึมพำพร้อมกับมองแผ่นหลังเล็กที่เริ่มเดินห่างออกไป

”…ริออนจัง!!“

เจ้าของเรือนผมสีขาวเทาพุ่งเข้าไปจับมือของคนตัวเล็กที่ดูเหมือนกำลังจะเดินจากไป

”ขอบคุณนะที่มาวิ่งด้วยกัน วันนี้ดรีมสนุกมากเลยล่ะ!!“

มือใหญ่ค่อยๆกุมมือจองคนตรงหน้าขึ้นมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ไว้เรามาวิ่งกันอีกนะริออนจัง ถึงตอนนั้นดรีมจะจับริออนจังให้ได้เลย!!“

ดรีมที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าก็รีบโบกมือปฏิเสธทันที

”ขอโทษอะไรกันล่ะพี่—…เซนเซย์ ดรีมผิดเองต่างหากที่ยืนยันจะใส่มัน พูดตามตรงว่าถึงห้ามดรีมก็ยังจะใส่มันวิ่งอยู่ดีนั่นแหละ“

เธอหัวเราะแหะๆก่อนจะก้มมองรองเท้าที่คนตรงหน้าเป็นคนเลือกให้ที่เพิ่งพังไปด้วยรอยยิ้มที่เศร้าเล็กน้อย แต่ไม่นานนักก็หันมาเปิดเครื่องดื่มเกลือแร่ขึ้นจิบทีละนิดตามที่โดนบอกมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อะ นั่นสินะ ลืมไปเลยว่ามีกฎการเข้าหอด้วย”

ดรีมพยักหน้ารับฟังสิ่งที่รุ่นพี่พูดอย่างตั้งใจ

“ถึงจะน่าเสียดาย แต่การอยู่หอกับคนเยอะๆก็น่าสนุกจังนะ~“

ว่าแล้วก็เริ่มฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี สายตาทอดมองไปข้างหน้าก่อนจะสะดุดตากับอาคารสูง

“นั่นใช่หอพักของพวกเรารึเปล่าคะ?

สาวม้าผมขาวหันถามเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลที่เดินนำทางให้

ดรีมเองเมื่อถึงเส้นชัยก็ค่อยๆลดความเร็วและเปลี่ยนมาวิ่งเหยาะๆแทนเพื่อคูลดาวน์พร้อมกับพึมพำปนหอบ

“ฮ่า ฮ่า…ริออนจังนี่สุดยอดไปเลยนะ“

ตาสีฟ้ามองตามแผ่นหลังของคนที่เข้าเส้นชัยไปก่อนด้วยตาที่ลุกวาวราวกับเด็กน้อยที่เจอสิ่งที่หลงใหลเข้าให้แล้ว

“อยากจะ…จับให้ได้จัง…“

รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆยิ้มกว้างขึ้นก่อนจะค่อยๆวิ่งกลับไปหาเทรนเนอร์ของตัวเอง

‘อา~พังจนได้ แต่จะหยุดไม่ได้’

ดรีมครุ่นคิดในใจก่อนที่เริ่มเร่งฝีเท้ามากขึ้น แต่ดูเหมือนการที่รองเท้าไม่สมบูรณ์นั้นกลับเป็นตัวถ่วงให้เธอวิ่งไม่ได้ดั่งใจนึกนัก เธอจึงทำได้แต่มองแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่ไกลออกไป แต่ถึงกระนั้นแววตาก็ยังคงเปล่งประกายมากขึ้นทั้งยังคงวิ่งต่อไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส

’ฮะๆน่าเจ็บใจจัง…แต่ยังเร็วไปที่จะยอมแพ้!!“

เมื่อใกล้เส้นชัยเข้ามามากขึ้นเธอก็รีบเร่งฝีเท้ามากขึ้นเท่าที่จะทำได้

“ชื่อดูคุ้นๆจัง เหมือนเคยดูวิดีโอที่คุณแม่มีเมื่อตอนเด็ก…จำได้แค่ว่าเป็นเรื่องที่สนุกดี“

ดรีมแคชเชอร์กอดอกครุ่นคิดก่อนจะหันไปถามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้

“แต่ดรีมไม่เคยอ่านหรือสัมผัสกับงานเขียนมาก่อนเลย.. ผลงานของเชคสเปียร์รึเปล่าคะ?“

“ไม่ใช่ว่าสนามที่นี่วิ่งได้ตลอดหรอกเหรอคะ?”

ระหว่างที่เดินตามรุ่นพี่ที่แสนพึ่งพาได้ ดรีมก็หันไปถามเรื่องเกี่ยวกับสถานที่แห่งใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ดรีมนึกว่าโรงเรียนที่มีสาวม้าเยอะๆจะเปิดให้วิ่งได้ตลอดซะอีก”

(END)

‘ว้าว~!!ริออนจังวิ่งได้ไวสุดๆเลย‘

ด้วยความที่คุ้นชินกับการวิ่งไกลทำให้ดรีมยังไม่เร่งฝีเท้ามากนักพร้อมกับพยายามปรับลมหายใจตามที่เคยเรียนมาจากผู้ดูแลผู้เป็นพ่อของเทรนเนอร์ที่กำลังจับตาดูอยู่

‘1…2…3…4–‘

ราวกับว่าอายุขัยของรองเท้าที่เธอใส่อยู่ได้หมดลง พื้นรองเท้าได้หลุดไประหว่างที่วิ่งทำให้สะดุดกับหญ้าจนเสียจังหวะและความเร็วในการวิ่งไปพอสมควรจนเกิดเป็นระยะห่างที่มากโข

“…!!”
ดรีมที่ดูเหมือนจะยังรู้สึกติดใจกับรองเท้าจนเสียสมาธิทำให้เธอรับรู้สัญญาณเตือนได้ล่าช้าจนกลายเป็นว่าออกตัวช้าไปซะงั้น

“อื้ม~!!ดรีมเองก็จะพยายามไล่จับริออนจังให้ทันนะ!!”

สาวม้าผมขาวชูสองนิ้วให้กับคู่แข่งหลังจากที่วอร์มอัพเสร็จ เธอก้มมองสนามหญ้าสีเขียวสดก่อนจะลองใช้เท้าเหยียบๆดู

“อืม~ถ้าใส่สุดแรงจะไหวมั้ยนะ”

ดรีมแคชเชอร์พึมพำกับตัวเองก่อนจะหัวเราะแห้งๆออกมาแต่ถึงกระนั้นเธอก็เริ่มตั้งท่าเตรียมพร้อมออกวิ่ง

(END)

ร่างสูงที่กำลังบิดตัวไปมาหันมาพูดด้วยรอยยิ้มกับเพื่อนร่วมรุ่นตรงหน้า หางเองก็ส่ายไปมาอย่างซื่อตรงต่อความรู้สึกที่กำลังตื่นเต้นกับการวิ่งที่กำลังจะเริ่มขึ้น ยิ่งกว่านั้นคนที่มาวิ่งด้วยดันเป็นผู้มีพระคุณที่เคยช่วยเธอไว้อีกด้วย

(1)

“ก็รองเท้าตัวเก่งของดรีมไง!!”

ดรีมก้มมองรองเท้าที่ดูก็รู้ว่าใช้มาอย่างโชกโชนจนไม่แน่ว่าครั้งต่อไปที่วิ่งอาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่มันจะได้ทำหน้าที่และปลดเกษียณก่อนจะเงยหน้ายิ้มกว้างอย่างไม่รู้ร้อนอะไรพร้อมกับเริ่มวอร์มอัพบ้าง

“ฮึบๆ~สนามหญ้าไมล์จะเป็นยังไงกันนะ~ถึงดรีมจะไม่เคยวิ่งมาก่อนแต่ก็มาวิ่งกันให้เต็มที่กันนะริออนจัง~“

“อื้ม~!!ก็เคยสัญญากันไว้แล้วนี่นา เนอะ~”

ว่าแล้วก็หันขวับไปหาอาจารย์ในชุดขาวที่ดูเหมือนกำลังส่ายหัวไปมาและทำสีหน้าราวกับว่าโลกนี้จบสิ้นแล้วอยู่

“แล้วริออนจังจะวิ่งสนามไหนยังไงกันดีล่ะ?”

ตาสีฟ้าราวกับเพทายเป็นประกายสว่างราวกับดาวซิริอุสเปลี่ยนมาจับจ้องตาสีอำพันแทนก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ด้วยความสนใจ

เมื่อได้ยินคำถาม ดรีมก็แตะคางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

“อืม~แล้วแต่วันนะคะ ถ้าเป็นวันที่มีเรียนจะตื่นประมาณ6โมงแล้วออกไปวิ่งน่ะค่ะ แต่ถ้าวันหยุดจะตื่นช่วง7โมงครึ่ง”

“แล้วรุ่นพี่ซากะจังล่ะคะ?”

“อะ นั่นสินะคะ ต้องระวังกันหน่อย”

ดรีมมองข้าวของของอีกฝ่ายก่อนจะหัวเราะแหะๆและกลับมาอยู่ในท่าทีที่สงบลง

“แต่สัญญาแล้วนะคะว่าจะไปวิ่งด้วยกันที่สนามน่ะ~”

สาวม้าผมขาวเทาเริ่มออกเดินไปข้างหน้าก่อนจะหันมามองรุ่นพี่ด้วยรอยยิ้มที่สะท้อนความขี้เล่นไม่น้อยของเจ้าตัว

“เฮะๆ~ ดรีมมาแล้ว”

เจ้าของน้ำเสียงสดใสหัวเราะอย่างร่าเริงก่อนจะรู้ตัวเมื่อเห็นคนหน้าคุ้น @b-orionis.bsky.social

“อะ ริออนจังนี่นา ขอบคุณที่ช่วยดรีมตอนนั้นนะ!!”

ร่างใหญ่ค่อยๆปล่อยร่างเล็กในอ้อมแขนลงมายืนข้างๆพร้อมกับเกาหัวแก้เขิน

“แล้ว~ไหนล่ะคนที่จะมาเล่นกับดรีม?…อย่าบอกนะว่า…“

ดรีมหันขวับสลับระหว่างมิโอะกับริออนไปมา

“ว้าว!!รุ่นพี่ซากะจังสุดยอดเลย!!แบบนี้คงต้องรบกวนบ้างแล้วล่ะ~”

ดรีมกำหมัดพร้อมกับมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่มุ่งมั่นและแสดงถึงความนับถือในตัวอีกฝ่ายจากใจจริง

“จริงด้วย!!”

ดรีมชะงักเมื่อโดนเตือนเรื่องย้ายหา

“ดีเลยค่ะ!!และถ้ารุ่นพี่ไทม์ไม่รังเกียจ เรามาวิ่งไปที่หอกันมั้ยคะ?”

ว่าแล้วสาวม้าผมขาวก็เริ่มวิ่งเหยาะๆอยู่กับที่ราวกับอุ่นเครื่องให้พร้อมออกวิ่ง ปลายหางส่ายไปมาเบาๆด้วยความตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับหอที่รอเธออยู่โดยที่คิดว่าถ้าได้ลองวิ่งกับรุ่นพี่ตรงหน้าด้วยก็คงดีไม่น้อยไปด้วย

“บทละคร!?”

ทันทีที่รู้ว่าของในมืออีกฝ่ายคือสิ่งใด ดรีมก็เบิกตาโตพร้อมกับส่ายหางไปมาด้วยความตื่นเต้น

“บทละครเรื่องอะไรเหรอคะ!?เกี่ยวกับอะไร—”

เจ้าของตาเพทายสีฟ้าที่ทอประกายอยู่ด้วยความสนใจนึกได้ว่าตนอาจจะกำลังตื่นเต้นมากไปค่อยๆสูดลมหายใจและเปลี่ยนมาหัวเราะแหะๆพร้อมกับเกาหัวแก้เขิน

“พอดีดรีมชอบทาคาระซุกะน่ะค่ะ เลยสนใจพวกการละครด้วย แหะๆ”

ดรีมแคชเชอร์เหลือบมองรุ่นพี่ที่ตอบมาอย่างซื่อตรงระหว่างที่เธอกำลังจิบชา

“งั้นเหรอคะ…น่าเสียดายจังนะ ทั้งที่อากาศวันนี้ออกจะดีขนาดนี้แท้ๆ“

มือเรียวยื่นไปข้างหน้าก่อนจะพลิกไปมา ปลายหูตกลงเล็กน้อยด้วยความเสียใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังเผชิญอยู่

”ว่าแต่ รุ่นพี่อ่านอะไรอยู่เหรอคะ?“

ว่าแล้วก็หันไปชี้หนังสือเล่มหนา(สำหรับเธอที่โควต้าอ่านไม่เกิน8หน้าต่อวัน)ในมือของเอเปียนด้วยความสนใจ

”งั้นขออนุญาตนะคะ~“

ตาฟ้าสังเกตของในมืออีกฝ่ายด้วยความสนใจ เมื่อพูดจบเธอก็ค่อยๆนั่งลงข้างๆสาวม้าที่อยู่บนเก้าอี้พลาสติก ก่อนจะเริ่มเปิดกระติก และรินชาข้าวบาร์เลย์ใส่แก้วที่เคยเป็นฝากระติกโดยที่สายตาก็แอบเหลือบมองคนข้างๆเป็นระยะๆ

“อึกๆ…ฮ่า…รุ่นพี่ไม่ออกไปวิ่งบ้างเหรอคะ?”

น้ำเสียงสดใสแลดูเป็นมิตรหลุดรอดจากริมฝีปากบางที่เพิ่งผละจากแก้วน้ำมาเพื่อลองทำความรู้จักกับสาวม้าข้างๆดู

[ 走れ！チームルーレット！]

🍀 ' สมาชิกทีมเฟสแรกของปีนี้บาลานซ์กันดีจังน้าーแบบนี้ต้องเตรียมอะไรสนุกๆไว้รอแล้วสิ~ '

(ให้รางวัลความน่ารักของเด็กๆในทีมคับ🫶)

#MKG_commu

“ดรีมแค่มาหาที่พักที่เห็นคนอื่นวิ่งได้ชัดน่ะค่ะ”

ดรีมแคชเชอร์หัวเราะแหะๆก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ข้างๆผู้ที่มาจับจองที่นั่งที่เห็นสนามได้ชัดเจนไว้ก่อนหน้าแล้ว

“ถ้ารุ่นพี่ไม่ว่าอะไร ขอดรีมนั่งดูด้วยได้มั้ยคะ?”

ร่างสูงเอียงคอมองพร้อมกับกล่าวขออนุญาตเผื่อว่าจะรบกวนเวลาส่วนตัวของสาวม้าตรงหน้า

“ชอบสิคะ~โดยเฉพาะช็อคโกแลต~”

สาวม้าผมขาวตาเป็นประกายเมื่อพูดถึงของที่ชอบก่อนจะหันไปขีดเส้นบนช่อง‘ทำอาหารเป็น‘

“ว่าแต่รุ่นพี่ซากะจังทำอาหารอะไรเป็นบ้างเหรอคะ? แบบว่าดรีมทำอาหารไม่เป็นหรอก แต่เผื่อว่าจะให้รุ่นพี่ซากะจังสอนด้วย”

ดรีมหัวเราะแหะๆ เธอไม่ค่อยได้เข้าครัวเพราะที่ผ่านมาผู้ดูแลของเธอไม่อยากให้เธอเสี่ยงเจ็บตัวจึงให้อยู่ห่างครัวไว้ แม้ลึกๆเธออยากจะลองทำดูบ้างก็ตาม