Jakes horrelakoa zen. Ez zituen besteak igortzen herria defenditzera, bere burua jarri zuen arriskutan eta bururaino jasan ditu gatazkaren ondorioak.

Basque Culinary Center eta Israelgo hainbat enpresaren arteko harremanak argitaratu dituzte Jon Larreategi eta Ahoztar Zelaieta kazetariek.

Eskuragarri dago jada Angel Bidaurrazagak ‘pandemia’ argitzen laguntzeko idatzitako artikuluen bilduma.

Urte luzez, senide eta lagunak mutil desagertuaren bila ibili ziren, hilobiak ere arakatu zituzten arrastoen bila, baina alferrik.

Askotan ahazten badugu ere, hortik gatoz: askapen desiratik. Baina orain, nora (eta nola) joan nahi dugu herri, komunitate eta norbanako bezala?

Estratega da Gabriel Aresti, helburu zehatzekin: euskal nortasun debekatua bilatu, berreskuratu eta Euskal Herri osorako biziberritu. Nortasuna eta justizia soziala. Hori da haren mandatua.

Egoeraren diagnostiko baten falta sumatzen dut. Testuan ez da agertzen abiapuntutzat dugun errealitatea, ezta lortu nahi den helburua ere.

Hitz batek definitzen gaitu: etxekalte. Kritikak eraikitzaileak balira hobe, baina, aurrekariak ikusita, izen-abizenez sinatuta egotearekin konformatuko ginateke.

Proposatzen dizuegu denok “bisita gidaturako” izena ematea eta inor ez azaltzea.

Egiaztapen argi bat: CAFek ez du inolako asmorik Jerusalemgo tranbiaren proiektuari uko egiteko. Etekina handiegia da, eta Eusko Jaurlaritzaren babes argia sentitzen dute.

Herriko haurrek, etorkizuneko gure herrian, izena aipatuko ez dudan merkataritza-gunea eta aparkalekuak nahi dituztela adierazi dute.

Gure hizkuntzari buruz ezkutatu zaizkigunak agerira ekartzen hasi gara.

Txillardegik, euskara eta euskal kulturaren subordinazioa behar adina salatzeaz gain, hura gainditzeko bide eraginkorrak eskaini zituen.

Gudaria lehenesten eta goraipatzen genuen garaitik bazterketara pasatu gara, deus gertatuko ez balitz bezala.

Euskal Autonomia Erkidegoan, guztiok ordaindutako instituzioetan, zenbat egin da eta egiten ere da gaztelaniaren alde?

Epaiketa ezarri digute otsailaren 5erako Baionan. Komisaldegian 48 orduak luze izan dira, ziegak zikinak, pixa usainarekin eta koltxoirik ez denentzat.

Jasaten dugun nazio asimilazioaren baldintza estruktural hauetan estatu egituren onurak erabat antzuak dira nazio euskaldunaren eraikuntzarako.

Protesta pasibo soilaren tonua pixka bat igotzean, erreakzioa piztu genuen Mendebaldean, duela hilabete batzuk ezinezkoa zirudiena.

Santurtziko erizainaren aurkako epaiketa dela-eta egindako gogoetak.

Txertoak immunitate sistemaren erantzun bat eragiteko farmakoak dira berez, baina azken hamarkadan kontzeptuaren definizioaren aldaketa bultzatu dute.

Gerraren aurkarientzat, eskuina eta ezkerra ez dira aliatu fidagarriak. Batean eta bestean badira gerrazaleak eta bakezaleak.

Espainiaren eta Frantziaren okupaziopeko erregimenean bizi garela “gogoratuta” bakarrik, absurdoa da hizkuntzak osasun ona eduki dezakeelako ideia bera.

Gauzak ez dira gehiegi aldatu, eta aldatu dena txarrera; dena dela, aurreikusita zegoen.

Ikerketa honek agerian uzten du elikadura botere konzentrazioaren bilakaera, kontuan hartu gabe bide berean dabilen elikagaien eraldaketa, garraio eta banaketa. Elefante hau handiegia da diskurtso politikoetarako, hobe txikikeriatan asetu, interes erraldoien kudeatzaile leial diren administrazioek, elikadura sistema osoa metodikoki suntsitzen duten bitartean, nekazal mundua apaingarri huts bihurtuz.

Herria kaltetzen duen goi-mailako konspirazioa da, botereak gidatutako gerra baten ondorioa da.